GECE

BÖLÜM 22

Efsaneler efsaneleeer 😅
Bu bölümde taşlar biraz daha yerine oturuyor sanki ne dersiniz? Vote istiyorum bu arada :) Diğer bölümü en kısa zamanda yayınlayacağım. Öpüldünüz 🥰

Çok eski çağlarda gökyüzünün karanlığa gömüldüğü bir gecede.. Kader ağlarını çoktan örmeye başlamıştı. Sonun başlangıcı yazılıyordu. O karanlık gecede Ay Kadın gösterdi kendini.. Her şeyin başlangıcı olan o geceden o da habersizdi. Yaptığı hatanın bedelinin ağır olacağını kim bilebilirdi ki.

Ay Kadın aşık olmaması gerekene aşık olmuştu. Bir Ademoğlunu sevmişti. Bu yanlıştı. Tabiat bunu kaldıramazdı.

Ay Kadın, kendini aşkına öyle bir kaptırmıştı ki doğanın dengesinin bozulduğunu fark edememişti. Aşkı gözünü kör etmişti. Ta ki....

Doğa isyan edip Ademoğlunu ondan alana kadar.. Ay Kadın sevdiği adamı kaybetmişti. Üstelik lanetlenmişti.

Onu bir daha hiçbir Ademoğlu göremeyecekti ve dönem dönem tamamen karanlığa gömülüp silikleşecekti..

Ay Kadın,çağlar boyu çözüm yolu aradı. Birinin onu sevmesini istedi. Bağlanabileceği biri olsun istedi. Yalnızlığa mahkum olan Ay Kadın.... Nefret etti herkesten, her şeyden. Kalbi kırıktı, umudu tükenmişti. Özlem denen o duygu ise bir karabasan gibi çökmüştü hayatına..

Çağlar boyu süregelen lanetiyle yaşadı... O güne kadar...

****

Yarış alanından uzaklaşmıştık. Açık bir alana doğru yürüyorduk. Arat, İltay ve adını bilmediğim birkaç kişi daha birlikte.

Arat ''Her şeye hazırlıklı olun.'' Dediğinde herkes onaylayıp silahlarını kontrol etti.  İltay'a baktığımda oldukça ciddi duruyordu.

İnsanlardan iyice uzaklaştığımızda sesler duyulmayacak kadar kesilmişti. Bomboş bir araziye gelmiştik. Etrafımız uçsuz bucaksız ormandı. Arat durduğunda herkes durmuştu.

Arat gözlerini kapatıp birkaç saniye bekledikten sonra gür bir sesle bağırmıştı.

''ORTAYA ÇIKIN OR***U ÇOCUKLARI.''

Bir anda ağaçların arasından birileri çıkmaya başlamıştı. Hepsi pelerin giymiş ve şapkalarını kapatmışlardı. Yüzleri görünmüyordu. Tam karşımıza geçip durduklarında hepsi aynı anda şapkalarını çıkarmışlardı. Gördüklerim karşısında istemsizce bir adım gerilemiştim. Berbat görünüyorlardı. Yüzleri kesiklerle doluydu, bazılarının yüzünün yarısı yok gibiydi. Üstlerindeki kıyafetler ise yırtıktı ve kokularını aramızdaki mesafeye rağmen alabiliyordum. Çürümüş ceset gibi kokuyolardı.

Arat bir adım atıp ''Hoşgeldiniz şehrime.'' Dediğinde. En öndeki gülüp o da bir adım attı. Dişeri sapsarı ve çürüklerle doluydu bu istemsizce midemi bulandırmıştı.

''Hoşbulduk Efendi Arat.'' Bu cümleyi alayla söylemişti. ''Şehrin gerçekten çok güzel. Elinden almak için sabırsızlanıyoruz.'' Dediğinde arkasındaki adamlardan gülüşme sesleri yükselmişti.

Arat alaycı bir şekilde gülerek karşılık vermişti. Bu gülüş o kadar soğuk ve karanlıktı ki karşı taraftaki adamların birkaçının gözünde korkunun izleri belirmişti. Arat'tan gerçekten korkuyor olmalıydılar.

Arat'ın gülmesi karşı tarafın lideri olduğunu düşündüğüm kişiyi sinirlendirmişti ama belli etmemeye çalışıyordu. Gözleri bana kaydığında vücudum ürpermişti.

Dudağının kesik olmayan tarafı yukarı kıvrıldığında ''Gece, öyle değil mi? '' Başını eğip elini selam verircesine eğdikten sonra ''Sizinle tanışmak büyük bir onur.'' Demişti.  Ben şaşkınlıkla bakakalmıştım. Beni tanıyordu ve .. saygı duyuyordu. İyi de neden?

''Beni tanıyor musun?'' Bu cevabı bilinen bir soruydu sadece.

''Elbette tanıyorum Efendim. Benimle birlikte tüm halkım da tabi.''  Şaşkınlığım git gide artıyorken mantıklı düşünmeye çalışıyordum.

''Nasıl?'' Bakışlarımı herkesin üstünde gezdirdiğimde sadece ben şaşkındım. Herkes, her şeyi biliyordu.. Ben hariç...

''Anlaşılan bilmenizi istemedikleri şeyler var.'' Bakışlarını Arat'ın üstünde tutup bana döndü. ''Siz bizim halkımıza çağlar boyu anlatılan o efsanedeki kadınsınız.'' Dediğinde ''Ne!?'' demekten kendimi alamamıştım. Birkaç adımda Arat'ın yanına gidip karşımdaki adamın tam önünde durdum.

''Ne efsanesi?'' Merakım git gide artıyordu ve içinde bulunduğum durum düşündüğümden çok daha karmaşıktı.

Gelecek bölümde Gece ile ilgili olan efsaneyi duymaya hazır olun...