CHANGE

Hoofdstuk 30

Hoofdstuk 30: Hoe Vanessa het wist

{ Vijf jaar geleden, ergens in November 2010 }

Met mijn slaapspullen in mijn schooltas, bel ik aan bij een redelijk grote huis. Nog geen twee minuten later wordt de deur hard opengegooid. 'Valentina! Je bent er!' roept Vanessa stralend uit en ze pakt meteen mijn hand vast. Ik grinnik. Tenminste is er iemand blij om mijn hoofd te zien. De deur schopt ze hard achter zich dicht. 'We gaan er een top avond van maken! Mijn moeder is niet thuis, want ze is op een date met een man die blijkbaar een zoon heeft,' ratelt ze verder. 'Een zoon? Dus je kan een stiefbroer krijgen?' reageer ik snel. Vanessa zucht. 'Ik heb daar echt geen zin in, ik bedoel, dan moet ik mijn moeder gaan delen met iemand en ik weet niet of ik daar klaar voor ben. Ik mis mijn echte vader, weet je...' Ik bijt even op mijn lip.

Met een trap schopt Vanessa haar deur open. 'Mijn kamer is jouw kamer,' grinnikt ze. Lachend leg ik mijn tas op haar bed en kijk om me heen. Overal waar ik kijk zie ik snoep en kussens. 'Je hebt er echt werk van gemaakt,' knik ik. Vanessa knikt. 'Natuurlijk! Onze eerste slaapfeestje moet onvergetelijk worden. We gaan natuurlijk niet meteen slapen!' Ik moet lachen om haar strenge blauwe ogen. 'Dus kom op! Trek je pyjama aan en laten we beginnen!'

-

Na drie uurtjes liggen we vol van het snoep op haar bed. We hebben al twee films achter de rug en we waren het beide zat geraakt. 'Laten we een spel spelen,' zucht Vanessa. Ze pakt haar glas water. 'Welke?' vraag ik. 'Gewoon...truth of dare?' Ik knik goedkeurend. Enthousiast pakt Vanessa het beroemde bordspel vanonder haar bed vandaan. 'Ik begin,' zegt ze nog snel. Ze legt het bordspel tussen ons in en begint aan het pijltje te draaien. Het pijltje stopt bij dare. 'Jij moet iets voor me verzinnen,' knikt ze. Ik strijk even bedenkelijk door mijn warrige haren. 'Goed, durf jij een lelijke foto te  maken op mijn telefoon?' Vanessa's gezicht betrekt even. 'Ligt eraan hoe lelijk en of je het niet online post...' Ik pak grinnikend mijn telefoon erbij. 'Geen zorgen...hij is voor nu nog veilig...' Vanessa neemt zuchtend mijn telefoon aan en opent mijn camera. 'Daar gaan we dan...' Ze trekt een gruwelijk lelijk gezicht. Stikkend van het lachen pak ik mijn telefoon weer van haar aan en sla haar foto goed op.

'Goed nu jij,' moppert ze, niet helemaal op haar gemak, nu ik een gevoelige foto in mijn galerij heb staan. Ik draai aan het pijltje, dat na even ronddraaien bij Truth terecht komt. Ik kijk Vanessa benieuwd aan. 'Goed...' zucht ze na een tijdje. 'Ik wil meer over je zus weten, ik bedoel bij jouw thuis zie ik allemaal foto's van haar en je wilt niet eens vertellen waar ze nu is... dus vertel wat over je zus.' Meteen verdwijnt mijn ontspannen gevoel. 'Wat?' vraag ik verward. Maar Vanessa schudt snel haar hoofd. 'Je moet de waarheid zeggen!' Ik vergroot mijn ogen. 'Dat is privé, Vanessa!' Maar Vanessa haalt haar schouders op. 'Dat hield mij niet tegen toen ik je vertelde over de scheiding van mijn ouders!' Ik kijk haar even toonloos aan. 'Vanessa, dit kan je niet van mij vragen, dit zijn privé zaken die nogal gevoelig zijn!' Maar Vanessa blijft me koppig aankijken. Het liefst wil ik nu mijn spullen pakken en naar huis gaan, maar in plaats daarvan haal ik diep adem. 'Prima, als je eerst belooft dit nooit aan iemand te vertellen. Dit is erg persoonlijk.' Vanessa steekt snel haar beide vingers in de lucht. 'Beloofd, Valentina.'

Ik haal weer diep adem. 'Haar naam was Angelina Ana...' Ik kijk naar mijn handen. 'En ze werd...door slechte mannen meegenomen...samen met mijn vader!' Meteen barst ik in huilen uit. 'Wat? Hoe bedoel je?' vraagt Vanessa meteen terwijl ze me een troostende knuffel geeft. 'Geef me even en ik leg je het uit.' Ondertussen veeg ik mijn tranen weg. Vanessa kijkt me bezorgd aan met haar blauwe ogen. 'Valentina, ik wilde je niet laten huilen...is het zo erg?' Ik snuif mijn neus op. 'Het is nogal gevoelig, maar ik heb dit lang voor mezelf moeten houden...' Vanessa knikt begrijpend. 'Je hebt iemand nodig die jouw last met je meedraagt...ik ben er voor je...' Ik kijk haar hoopvol aan. 'Bedankt, Vanessa.' Vanessa glimlacht ongemakkelijk. 'Ook al kennen we elkaar pas drie maanden...je moet weten dat ik altijd voor je klaarsta...en daarmee wil ik zeggen dat je dit niet hoeft te delen als je het wilt.' Ik kijk naar mijn handen. 'Nee, misschien moet ik het vertellen...alleen ik en mijn moeder weten het. En mijn nicht...maar die zie ik de laatste tijd niet meer.' Zuchtend kijk ik Vanessa weer aan. 'Ik zal het je vertellen.' Vanessa gaat er meteen klaar voor zitten. 'Ik begin bij het begin en ik probeer het zo duidelijk mogelijk te vertellen.' Vanessa knikt en neemt een slok van haar glas water. 'Het begon allemaal op die ene avond...,' begin ik te vertellen...