CHANGE

Hoofdstuk 112

Hoofdstuk 112: Uit de hand

'Jullie kunnen dit niet menen!' is het eerste wat Vanessa tegen ons schreeuwt, als we het kantoor uit lopen van de directeur. 'Wat?' moppert Joey vermoeid. 'Jij en Valentina hebben gevochten!? Ik kan en wil het niet geloven! Heel de fucking school praat erover!' Ik kijk Joey via mijn
ooghoeken aan, maar zijn gezicht staat op Vanessa gericht. 'Ik ga naar huis,' zucht hij en hij wil net weglopen als Vanessa voor hem gaat staan. 'Nee, dit kan ons niet overkomen. Jullie moeten allemaal praten!'

'Praten heeft tot dit geleid, dus het heeft geen zin!' reageert Joey boos en hij loopt langs haar heen weg. Dan richt Vanessa haar wanhopige blauwe ogen op mij. 'Valentina, alsjeblieft...wat is er toch gebeurd met jullie?' Ik wuif haar vraag vermoeid weg. 'Ik heb pijn aan mijn enkel, Vanessa, en ik wil ook naar huis.' Vanessa bijt op haar lip. 'Prima,' zegt ze dan met een schorre stem. En ze loopt zuchtend naar me toe. Ik leg mijn arm om haar schouders heen voor ondersteuning. Zo hinkel ik door de gangen, die gelukkig leeg zijn.

Dan kom ik Hazeal tegen. Zijn gezicht staat allesbehalve vrolijk. 'Gaat het, mami? Moet ik hem nu een lesje leren?' vraagt hij meteen als hij mij ziet. 'Nee, nee, alsjeblieft niet, Hazeal,' zeg ik snel. 'Waarom niet? Hoe durft hij jou te slaan? Hij moet wel erg veel lef hebben!' Hij balt boos zijn handen. Ergens vind ik het schattig dat hij zoveel om me geeft, maar ik geef ook nog steeds om Joey. En ik wil niet nog een vechtpartij. 'Nee, Hazeal, het is goed.' Hazeal slaakt even een geirriteerde zucht, maar laat het onderwerp wel los. 'Prima, ik breng je wel naar huis, dus ik neem het van je over, Vanessa. Je kan naar de les gaan als je wilt,' knikt Hazeal dan. Vanessa knikt opgelucht en geeft mij aan hem. 'Ik ga dan even naar Bella, ik heb gehoord dat ze zich heeft opgesloten in de toiletten,' zegt Vanessa dan met een zucht. Arme Bella, misschien heeft zij wel de hardste klappen van Joey ontvangen. 'Dat is goed...en het spijt me, Vanessa. Het spijt me dat het zo uit de hand is gelopen.' Vanessa haalt haar schouders op. 'Het komt wel goed, we kunnen niet zonder elkaar.' En ze loopt snel weg.  'Mijn god, ik kan maar niet beseffen dat jij in een gevecht bent beland,' zucht Hazeal dan als Vanessa uit het zicht is verdwenen. Ik glimlach zwakjes. 'Ik ook niet. Blijkbaar kan dat alleen als ik echt boos ben...' Hazeal maakt even een bewonderend geluidje. 'Je zit vol verrassingen, weet je?' Dit keer wordt mijn glimlach breder. 'Je zegt het wel vaker...' Hazeal kijkt me grinnikend aan. 'Omdat je me blijft verbazen...'

Eenmaal thuis doet Hazeal wat verband om mijn enkel. 'Probeer het niet zo te belasten,' adviseert hij me. 'Ja, ik snap het...' En ik masseer even mijn slapen. 'Gaat het echt wel goed met je?' vraagt Hazeal bezorgd terwijl hij naast me plaatsneemt. 'Nee...ik heb ruzie met mijn beste vriend. Onze groepje is letterlijk verdeeld en ik heb fucking blokweek terwijl mijn enkel gekneusd is!' Zonder wat te zeggen legt Hazeal zijn armen om mij heen. Meteen leg ik mijn hoofd op zijn borst. 'Ik haat het om ruzie te hebben met Joey,' zeg ik met een gebroken stem, terwijl ik hard mijn best doe om niet te gaan huilen. 'Hey, jullie maken het heus wel weer goed. Alleen waar ging jullie ruzie over dat jullie zelfs hebben gevochten?' Ik snuif mijn neus op. 'Gewoon, over domme dingen...' Hazeal zucht. 'Probeer dit weekend niet zoveel druk te maken. Maandag kunnen jullie allebei, met een gekoelde hoofd, erover praten...'

-

Nadat Hazeal is vertrokken zit ik een beetje suffig naar de televisie te staren. Ik kan maar niet denken aan iets anders, steeds maar weer hoor ik Joey's stem door mijn hoofd galmen. Steeds maar weer zie ik Bella's trieste gezicht voor mijn ogen. Ik kan en wil maar niet geloven dat Joey, mijn beste vriend, is veranderd in een bittere jongen die in de war is met zijn gevoelens en om niet te vergeten dat Bella hem heeft afgewezen, wat alles tien keer erger maakt. Plots hoor ik de voordeur open gaan. Nog geen tel later verschijnt mijn moeder in de woonkamer. 'Valentina,' zucht ze zacht. Haar ogen glijden naar mijn voet. 'Ik werd gebeld door school. Wat is er echt gebeurd?' Ik slaak een diepe zucht. 'Joey en ik hebben gewoon ruzie gehad om iets doms. Het is mijn schuld, ik begon...' Mijn moeder loopt langzaam naar me toe. 'Heb je jezelf verbonden?' vraagt ze dan. 'Nee, Hazeal heeft dat gedaan.' Mijn moeder knikt. 'Jij blijft mooi thuis deze week. Ik denk niet dat jij naar school kan gaan met een dikke enkel. Bovendien mag je je enkel niet te vaak belasten.' 'En mijn blokweek dan?' Mijn moeder lacht even. 'Geen zorgen, ik heb ervoor gezorgd dat jij en Joey allebei geschorst zijn voor een week. Dus je hebt je straf.' Ik knik. 'Bedankt ma.'

'Wen er maar niet aan, vechten is niet de oplossing en dat weet je heel goed!' knikt mijn moeder streng. 'Ja mam,' reageer ik gehoorzaam. Mijn moeder knikt en loopt dan naar de keuken toe. Ik staar haar even na voordat ik weer naar de televisie kijk. Maar opnieuw vliegen mijn gedachtes naar Joey toe. Ik wil helemaal niet een week stil zitten. Ik wil het goedmaken en dat alles weer wordt zoals het eerst is. Ik pak even naar mijn telefoon en zoek Joey's nummer op. Mijn duim blijft dan even hangen bij de groene belknop. Zal ik doen of moet ik tot maandag wachten?