Hoofdstuk 79: Los laten
'Valentina!' hoor ik iemand roepen. Ik schrik wakker en kijk even suf om me heen. Wie was dat? 'Valentina, kom naar beneden. Er is hier iemand voor je!' hoor ik mijn moeder weer roepen. Meteen kijk ik naar mijn wekker. Half zeven. Zou het Hazeal zijn? Ik spring meteen mijn bed uit, maar helaas struikel ik door een verdwaalde pantoffel. Zuchtend sta ik meteen weer op en loop ik naar de spiegel toe. Ik strijk mijn zwarte haren glad en wrijf even in mijn ogen. Veel kan ik ook niet voor mezelf doen. Snel loop ik naar de woonkamer toe. 'Daar ben je!' roept mijn moeder uit. Ze wijst meteen naar de hal. Ik kan niet geloven dat hij toch is gekomen. Hij wilt ons toch nog een kans geven, hij wil...- 'Cat?' Cat kijkt lachend op bij het horen van haar naam. 'Ik kom logeren!' Onbewust word ik overspoeld door teleurstelling en verdriet. 'Vind je het niet leuk?' vraagt Cat sip als ze mijn gezicht heeft gescand. 'Nee, nee! Ik vind het geweldig!' zeg ik snel terwijl ik een zwak glimlachje laat zien. Ik loop naar haar toe en omarm haar. 'Ik vind het altijd gezellig als je hier bent, Cat.' Cat grinnikt en loop de woonkamer binnen met haar weekendtas. Ik blijf even in de hal staan. Nog altijd wachtend op de bel. 'Valentina, we hebben pizza, kom je nog?' hoor ik dan mijn moeder roepen. Ik kijk even kort naar de deur, maar besluit naar de woonkamer te lopen.
Tijdens het eten, kijk ik steeds naar de klok. Het is nu zeven uur. Ondertussen kijken Cat en mijn moeder nietsvermoedend naar de televisie. Ik haal geluidloos adem en leg mijn pizzastuk neer. Waarom komt hij niet? Ik geef hem nog een verdomme kans ook! Na het eten besluiten we allemaal een film te kijken op Netflix. Maar mijn ogen glijden steeds naar de klok toe. Minuten tikken langzaam weg en ik krijg het gevoel dat hij niet zal komen. Pas als de wijzers acht uur laten zien, besef ik het eindelijk. Hoe kon ik nou zo naief zijn en denken dat hij zal komen. Het is Hazeal, de jongen die nooit een relatie zal aangaan met een meisje. Ik schud mijn hoofd en dwing mezelf te genieten van deze meidenavond.
Om tien uur besluit mijn moeder te gaan slapen. Ze moet morgen gewoon weer werken. Cat wilt nog één film kijken. Terwijl ze de film op play zet, kijk ik triest voor me uit. 'Wat is er?' vraagt Cat terwijl ze de afstandsbediening weglegt. Ik schud mijn hoofd, als teken dat ik er niet over wilt praten. Cat kan er slecht tegen als je na weken nog steeds denkt aan dezelfde jongen die je hart heeft gebroken. 'Het gaat niet over Hazeal, hé?' zucht ze dan vermoeid. Ik kijk haar snel aan en schud mijn hoofd. Helaas was mijn reactie veel te snel. 'Valentina, had ik niet gezegd dat jij hem moest vergeten?' Ik knik. 'Heb ik ook geprobeerd! Ik heb zelfs een date gehad met een jongen, maar toen gooide hij alles weer overhoop. Zoals altijd!' Ik sla gefrustreerd in een kussen. 'Hoe bedoel je?' vraagt Cat. Snel leg ik haar alles uit. 'Dat hij niet gekomen is, is alleen maar goed nieuws. Je moet over hem heen komen. Zulke jongens zijn echt niet goed voor je!' Ik knik en kijk Cat dan lachend aan. 'Waarom wordt je geen therapeute ofzo?' Cat kijkt me vuil aan. 'Ja dag!' En ze richt haar aandacht weer op haar film.
-
Terwijl Cat naast me ligt te slapen, staar ik voor me uit naar het plafond. Hem vergeten, dat staat nu op nummer 1 op mijn bucketlist. Ik moet even grinniken door mezelf. Ik kijk even naar de wekker. Het is bijna drie uur. Ik zucht geluidloos. Misschien moet ik eens gaan slapen, wie weet wat Cat morgen allemaal wilt doen. Net als ik in slaap begin te vallen, hoor ik iets bonken tegen mijn raam. Ik zit meteen overeind, geschrokken van het geluid. Maar het blijft doodstil om me heen. Zelfs Cat lijkt opgehouden te zijn met ademen. Ik kijk even kort naar haar slapende figuur in het donker. Weer hoor ik het. Iets zachts dat tegen mijn raam gegooid wordt. Uit angst schud ik Cat wakker. 'Wat? Wat!?' schreeuwt ze bijna het hele huis wakker. Snel leg ik mijn hand op haar mond. Maar Cat duwt mijn hand al boos weg. 'Voor wat maak je me wakker?' Ik leg mijn vinger op mijn lippen en gebaar naar haar dat ze moet luisteren. Weer horen we het vreemde geluid. Cat's ogen vergroten zich. 'Iemand staat voor het raam!' Geschrokken volg ik haar vinger naar mijn raam, waar een schaduw staat op mijn gordijnen. 'Cat, ik ben bang,' piep ik en ik verstop mezelf onder mijn dekens. Cat staat snel op. 'Als het een dief is, sla ik hem kapot!' Ik kruip weer onder mijn dekens vandaan en kijk haar aan. 'Met een pantoffel?' lach ik dan door de zenuwen. Cat kijkt me boos aan, maar sluipt dan als een ervaren sluipschutter naar mijn raam toe. Langzaam glij ik ook van mijn bed af en volg haar naar mijn raam. Cat kijkt me even aan en telt kort tot drie voordat ze met een ruk de gordijnen opzij schuift. Even schrikken we ons kapot door een donker figuur in een hoodie, die als een standbeeld voor mijn raam staat. Met een zachte kreet schuift Cat weer de gordijnen voor het raam. 'Bel de politie!' sist ze dan. Ik kijk haar ongelovig aan. 'Hij staat voor mijn raam!' Cat spert haar bruine ogen open. 'Oh sorry hoor, heb jij een beter idee? Ik woon verdomme in een flat in Queens!' Ik haal een hand door mijn haren. 'Maar hij staat daar nog gewoon,' moppert Cat terwijl ze met een ruk de gordijnen weer wegschuift. Het gestalte wijst snel met zijn handen naar zichzelf. Cat kijkt hem verward aan. Het figuur lijkt even te zuchten, maar doet dan zijn capuchon af. Mijn ogen vergroten zich. 'Mijn God!' roept Cat dan veel te hard uit.
JE LEEST
CHANGE
RomanceValentina Sofia Gomes (17) heeft in het verleden iets traumatisch meegemaakt. Het heeft haar gevormd tot de persoon die ze nu is. Maar toch merk je er niks van. Ze gedraagt zich als een echte tienermeisje met veel te veel hormonen in haar lijf. Maar...