CHANGE

Hoofdstuk 127

Hoofdstuk 127: Alles herhaalt zich

Met trillende benen sta ik nog altijd naar de inhoud te staren. Ik kan het maar niet geloven. Een deel van me wilt het zelfs niet geloven. Ik haal diep adem, maar het blijft ergens hangen in mijn keel, waardoor het even lijkt alsof ik geen adem meer kan halen. De tijd lijkt even terug te draaien en ik voel me weer zeven. Mijn maag speelt een misselijkmakende spelletje met me. Ik probeer weer diep adem te halen, maar het lukt me niet.

Met een klap val ik op de grond. Maar ik voel geen pijn. Ik denk alleen maar aan vroeger. Mijn verleden flitst even voor mijn ogen en ik zie opnieuw hoe mijn moeder een witte poeder opsnuift met haar neus. Haar ogen rollen meteen weg, waardoor ze meteen op een ander persoon lijkt. Dat was het verleden, althans, dat dacht ik. Ik kijk weer naar het welbekende ingepakte kleine pakketje in haar la.
Ze was altijd al slecht in verstoppen. Het zou maar een mum van tijd zijn voordat ik het zou vinden. En toch riskeert ze het. Ze is weer teruggevallen in haar oude patroon. Na 8 jaar clean te zijn! Ik hap weer naar adem en dit keer vult het mijn longen. Met een harde trap schop ik de lade weer terug in het nachtkastje. Ze was nog zo fucking clean!

Ik schud mijn hoofd. Ik moet weg. Weg uit deze huis. Ik ren mijn moeders kamer weer uit, om in de gang het geluid te horen van een deur dat dicht slaat. Ik versteen meteen. Ze is thuis. Ik kijk even naar mijn kamer, maar dan is het al te laat.

'Waarom sta je daar, mija?' vraagt mijn moeder verbaasd terwijl ze naar me toeloopt. Ik schud mijn hoofd terwijl ik haar niet aankijk. Ik wil gewoon niet in haar ogen kijken. Anders ontplof ik, dat weet ik heel erg zeker. 'Mija, ik praat tegen je!' verheft ze plotseling haar stem. 'Ik hoef jou niks uit te leggen!' spuug ik dan de woorden eruit. En ik kijk mijn moeder eindelijk aan. Haar ogen zien er weer rood uit, wat natuurlijk maar een ding kan betekenen. 'Verlaag je toon tegen je moeder!' schreeuwt ze boos uit. 'Nee, jij staat nu niet op de positie om mij de les voor te lezen!' En voor ik het weet geeft mijn moeder mij een klap tegen mijn wang aan. 'Hoe durft je zo tegen mij te praten, Valentina!' fluistert ze nog boos. Ik kijk haar dodelijk aan. 'Hoe durft jij weer te snuiven?' Even zie ik haar gezichtsuitdrukking veranderen. Haar hand, waarmee ze me geslagen heeft, begint lichtjes te trilen. 'Wat?' zegt ze dan uiteindelijk. Ik glimlach, maar het is geen vrolijke glimlach. 'Ik heb het gezien...hoelang wilde je het achterhouden?' Mijn moeder slikt zichtbaar. 'Valentina...ik...' Haar stem breekt even. 'Je hoeft geen uitleg te geven. Je hebt tegen me gelogen, dingen voor me achtergehouden en je hebt me onterecht geslagen! Waarom doe je dit? Opnieuw?' Mijn moeder sluit even haar ogen. 'Valentina, luister...dingen zijn...'

'Denk je ook niet dat ik het ook moeilijk vind? Vind je ook niet dat alles voor mij teveel wordt? Nee, want je denkt alleen maar aan jezelf!' onderbreek ik haar boos. Geen enkele woord uit haar lippen zal mij nog kunnen kalmeren. 'Ik moet weg...ik moet...' En ik loop naar mijn kamer toe. 'Waar ga je heen, Valentina?' roept mijn moeder meteen bezorgd uit. 'Weg! Ik bel tante Isabella!' Mijn moeders ogen vergroten zich. 'Nee, Valentina, zij mag hier niks van weten!' Ik kijk haar geirriteerd aan. 'Waarom niet? Zij is degene die mij elf jaar geleden heeft geholpen, anders was ik omgekomen van de honger!' Mijn moeder is meteen stil, haar bruine ogen vullen zich met tranen. Even voel ik een steek in mijn eigen hart.

Natuurlijk ben ik te ver gegaan, zo is zij ook. Maar ze blijft mijn moeder, maakt niet uit wat er gebeurd. Ze heeft me negen maanden gedragen en voor me gezorgd. Misschien ging niet alles geheel vlekkeloos, maar ik ben zo kwaad en teleurgesteld op haar, dat ik gewoon niet helder kan denken. Zoals ik al had gezegd, ik moet het huis uit. Anders zal ik nog meer dingen roepen waar ik later spijt van ga krijgen. Ze verdient het namelijk totaal niet om op haar plekje gezet te worden, vooral niet door mij.

'Ma, alsjeblieft. Het is beter voor ons allebei als we elkaar even niet zien. Ik wilde je niet van streek maken...maar ik ben zelf zo kwaad en ik...' Ik voel ook mijn ogen vochtig worden. 'Het spijt me, mam, ik hou van je...maar nu de zaak over twee dagen is...is het verstandig als ik even bij tante Isabella ben...ik moet even mijn hoofd legen voordat de zaak begint!' Mijn moeder knikt snel, terwijl ze haar tranen wegveegt. 'Je hebt gelijk, mija, misschien is dat beter...' Ik knik en grijp naar mijn telefoon. Ondertussen loopt mijn moeder mijn kamer uit. Snel druk ik op Cat's nummer.

"Hola!" Hoor ik vrolijke stem dan roepen door de kiestoon.

'Met mij, Cat, kan ik mijn tante even spreken?'

-

Tante Isabella arriveert een uur later. Dat hoor ik aan haar getoeter. Ik zucht diep en raap mijn koffer op. Het is tijdelijk. Ik loop mijn kamer uit en verwacht half mijn moeder te zien, maar ze is nergens te bekennen. Haar kamerdeur is dicht, wat betekent dat ze in haar kamer is. Ik haal weer diep adem en loop naar de hal toe. Ik trek mijn jas en schoenen zo langzaam mogelijk aan, hopend dat mijn moeder nog afscheid komt nemen. Maar het blijft akelig stil. Ik schud mijn hoofd en doe de voordeur open. Meteen word ik bijna omver geduwd door de heftige wind van buiten. Toch zet ik dapper een stap naar buiten. De steek in mijn hart negerend. De auto van mijn tante staat zoals afgesproken pal voor mijn deur. Ik kijk nog een keer mijn huis binnen. Maar nog steeds hoor ik niets. Misschien is dat ook beter...
En ik doe de deur achter me dicht.