CHANGE

Hoofdstuk 114

Hoofdstuk 114: Getuigen

Mijn moeder neemt zuchtend naast me plaats op de bank. 'Alles goed, mija?' vraagt ze. Ik knik. 'Ma, er is zijn brieven binnen gekomen,' val ik meteen met de deur in huis. Ik zit al de hele dag te denken aan de brief van de rechtbank. 'Oh, mag ik ze even?' Ik reik snel naar de brieven op de bijzettafel en geeft ze aan haar. Langzaam scheurt ze de eerste brief open van de huurbaas. 'Jeetje, hij vraagt nu al verhoging, die klootzak,' fluistert ze zacht en ze scheurt de brief doormidden. Dan pakt ze de tweede, die ze meteen ook scheurt. Bij de derde blijft ze even versteend kijken. 'Van de rechtbank?' vraagt ze dan verbaasd. Ik knik en gebaar dat ze het open moet maken. Zuchtend maakt ze het open en lees ze de brief. 'En wat is het?' vraag ik nieuwsgierig. Ze kijkt me even kort aan, voordat ze weer verder leest.

'Ma?' vraag ik ongeduldig en ik probeer mee te lezen, maar mijn moeder duwt mijn hoofd weg. 'Rustig aan, mija, ik ga het zo uitleggen. Laat me lezen!' Mopperend kijk ik weg. 'Je leest veel te langzaam,' fluister ik half tegen mezelf. Na twee minuten wachten legt ze brief zuchtend weg. 'Ma?' vraag ik weer ongeduldig. 'Ze willen dat we komen getuigen.' Ik kijk haar even verward aan. 'Getuigen tegen de dader die jij je redder noemt.' Ik voel mezelf ijskoud worden. 'Tegen hem?' Mijn moeder knikt. 'Ze willen alles weten over de avond en wat er precies is gebeurd. De jury vindt het belangrijk om onze kant van het verhaal te weten. Zo kunnen ze de goede oordeel geven over de zaak.' Ik kijk langzaam voor me uit. 'En wat als ik niet tegen hem wil getuigen?' Mijn moeder haalt haar schouders op. 'Niks, dan getuig je niet. Bovendien is het voor ons veel te gevaarlijk om te getuigen, wie weet welke spion van de kartel de zaak in de gaten houdt. Als we ons hierin mengen, weten ze gelijk waar we zijn en dat is een te grote risco voor ons allebei!' Ik slik even moeizaam. 'Mam, maar ik wil helemaal niet dat ze slecht denken over hem. Hij heeft me gered en...' 'Je bent hem niks verschuldigt, Valentina!' Ik kijk mijn moeder aan. 'Een daad maakt hem geen goede man! Maar genoeg, ik zeg wel dat we niet komen getuigen!'

'Dus we laten hem een straf ondergaan die hij niet eens heeft verdiend?' roep ik boos uit. 'Niet heeft verdiend?! Hij was er bij en hielp mee!' reageert mijn moeder terug. 'Maar ik denk niet dat hij alles vrijwillig deed!' kaats ik terug. 'Valentina, ik dacht dat we dit al hadden besproken?'
'Nee! Jij vindt hem schuldig! Ik niet. Ik ga echt niet toekijken hoe hij straf krijgt die hij niet verdient!' Mijn moeder staat boos op. 'Dat is niet aan jou om te beslissen. Je kan alles doen wat je wilt, maar er zijn genoeg bewijzen tegen hem. Hij zal voorlopig geen vrije man meer zijn!' Ik kijk woest weg. 'Ik zorg wel dat ik iets kan betekenen. Ik ga in iedere geval niet tegen hem getuigen!'
'Je gaat helemaal niet getuigen. We gaan helemaal niet met de zaak bemoeien. Jij blijft naar school gaan en vergeet deze hele rechtzaak!' Ik schud koppig mijn hoofd. 'Ik kan hem niet zomaar vergeten. Hij heeft mijn leven gered. Door hem sta ik levend en wel voor je! We moeten hem bedanken in plaats van straffen!' Mijn moeder trekt even een ongelovige gezicht. 'Je weet niet waar je het over hebt...'

'Ik weet prima waar ik het over heb! Ik heb alles met mijn eigen ogen gezien!' Mijn moeder schudt haar hoofd. 'Als je alles met je eigen ogen hebt gezien, zou je niet willen dat hij zijn welverdiende straf misloopt!' Ik slik weer moeizaam. 'Maakt het uit? Ik zoek wel een manier om hem te helpen...' 'Je gaat niks doen zonder mijn toestemming, Valentina, het is veel te gevaarlijk om met de zaak te bemoeien!' Ik haal mijn schouders op. 'Het is mijn keuze.'
'Je bent minderjarig, dus veel heb je niet te zeggen, mija!' En kwaad loopt mijn moeder weg, de woonkamer uit.

-

Later in de avond als ik in mijn bed lig, denk ik nog steeds terug aan de brief. Volgens mijn moeder kan ik toch niks zonder haar toestemming. Maar er moet toch iets zijn wat ik kan doen? Ik zucht even. Ik weet niet eens wanneer de rechtszaak begint, aangezien mijn moeder de datum voor me heeft achtergehouden. Ik moet echt de datum weten. Ik wil zijn gezicht nog een keer zien. Ik weet zeker dat hij onschuldig is en dit niet uit vrije wil heeft gedaan. Plots trilt mijn achterhoofd. Meteen richt ik mijn blik op mijn wekker.

Twee uur s'nachts, ik ben benieuwd wie me nog zo laat me appt. Ik pak mijn telefoon vanonder mijn kussen vandaan en druk op het middelste knopje. Meteen toont mijn beeldscherm weer leven. Het is Bella.

Bella: Joey is over 3 dagen jarig
Bella: Weet jij misschien een leuk cadeau voor hem?

Ik rol even met mijn ogen. Is ze serieus?

Valentina: Gebruik je mensenkennis

Ik ontvang vrijwel meteen een bericht terug.

Bella: Help een vriendin in nood, wil je?

Ik slaak een diepe zucht. Jeetje, welke winkel is rond dit uur nog open? Ze heeft letterlijk drie dagen voor zijn verjaardag. Maar ik begrijp haar zorgen, ik was ook zo met Hazeal.

Valentina: oke

Snel stuur ik een paar suggesties.

Bella: Ik weet niet of Joey deze dingen nog leuk vindt...ik bedoel na alle gebeurtenissen weet ik niet eens of hij nog zo gay is...

Ik vergroot even mijn ogen. Verdomme, ze heeft gelijk ook. Joey is na een week zo erg veranderd dat ik niet meer zo zeker weet wat hij eigenlijk nog leuk vindt. Toen ik hem gisteren nog zag was hij sterk veranderd. Hij droeg namelijk mannelijke kleren en gebruikte gewoon zijn natuurlijke zware stem. Hij zag er echt uit als een doodnormale knappe jongen. De gay-Joey zou vreemde kleren aan gedaan hebben en zijn lichte stem gebruikt hebben.

Valentina: Je hebt fucking gelijk
Valentina: Ik denk dat we allebei in de shit zitten nu...