CHANGE

Hoofdstuk 67

Hoofdstuk 67: Ongewild gekwetst

Mijn maandagochtend begon heerlijk...slecht. Allereerst werd ik veel te laat wakker, om vervolgens erachter te komen dat ik een Biologie toets heb gemist. Daarna ben ik ook nog eens van de trap gevallen, waardoor ik twee blauwe plekken heb op mijn zij en rug en een snee op de uiteinde van mijn wenkbrauw. Gepijnigd en chagrijnig heb ik ook nog eens een fles melk omgegooid. Nu zit ik met een woest gezicht naar het bord te staren, waar allemaal Scheikundige formules staan geschreven. Vanessa is vandaag weer niet komen opdagen, maar het kan me allang al niet meer schelen. Ik ben veel te boos op het leven. 'Valentina, kun je me vertellen wat ik met deze formule bedoel?' vraagt de docent uit het niets, alsof ik net mijn vinger heb opgestoken. Scott, die naast me zit, tikt me voorzichtig aan. Ik grom binnemonds. 'Meneer,' zeg ik dan zo kalm mogelijk. 'Ik heb mijn vinger niet opgestoken. Dus ik weet het antwoord niet, kunt u iemand anders vragen?' De docent kijkt me even onderzoekend aan. 'Prima, Scott?' Snel geeft Scott het goede antwoord. Ik sluit even mijn ogen. 'Wat is er gebeurd? Je kijkt zo boos en je hebt een snee op je wenkbrauw,' fluistert Scott dan, als de docent weer verder gaat met uitleggen. Ik kijk hem aan. 'Ik heb gewoon een slechte ochtend gehad.' 'Hoe slecht dat je jezelf zo bezeerd hebt?' Ik haal mijn schouders op. Ik wil hem niet vertellen dat ik van de trap ben gevallen. 'Je hebt toch geen ruzie gehad, hé?' vraagt Scott dan geschokt. Ik kijk hem snel weer aan. 'Nee, het is iets wat ik mezelf heb aangedaan. Geen zorgen.' Scott knikt langzaam, maar ik zie de bezorgdheid in zijn ogen.

-

Na Scheikunde hebben we pauze. Met een plof ga ik naast Joey zitten, die blijkbaar al een hele tijd alleen zit. 'Wow, wat is er met je gezicht gebeurd?' vraagt Joey verbaasd. 'Niks,' grom ik geïrriteerd en ik grijp naar mijn lunch. Joey rolt met zijn ogen, maar laat het zitten. 'Hoe verliep jouw Thanksgiving?' vraagt hij dan. Ik zucht. 'Ging wel, Cat eet als een monster, trouwens, maar voor de rest ging alles neutraal.' Joey lacht even. 'Wie eet als een monster?' vraagt Bella terwijl ze naast Joey neerploft. 'Cat,' grinnikt Joey. Bella glimlacht ook. 'Dan moet je Beck zien eten.' Ik kijk haar meteen nieuwsgierig aan. 'Is Beck nog gekomen voor Thanksgiving?' Bella kijkt lachend naar haar lunch. 'Ik wist wel dat hij niet zonder ons kon...' Ik glimlach. 'Wat goed! Dus er is geen spanning meer tussen jullie?' Bella schudt haar hoofd. 'We hebben vrede gesloten en hij heeft zijn vriendin voorgesteld!' Joey en ik zijn gelijk verkocht. 'Haar naam is Juliette Vega, een aardige meid,' vertelt Bella lachend. Joey grinnikt. 'Echt? Nadat jullie twee hebben gevochten?' Bella kijkt hem lachend aan. 'Ach, vergeven en vergeten. Ze is een goed mens en past perfect bij mijn broer.' Ik knik haar bemoedigend toe. 'Ik ben allang blij dat het weer goed gaat met je...' Bella knikt stralend en even lijkt ze weer licht te geven. Licht, die mijn chagrijnige humeur weg laat zweven.

-

Na de lessen loop ik met een stapel boeken in mijn handen naar mijn kluisje toe. Nog even en ze glijden allemaal van mijn handen af. Ik sla snel de hoek om en zie in de verte mijn kluisje staan. Snel ren ik het laatste stukje. Tevreden om mezelf doe ik mijn kluisje open en gooi ik alles achteloos erin. Net als ik hem weer wilt sluiten, hoor ik voor me voetstappen. 'Ja, hij is nog steeds in Los Angeles, die idioot,' hoor ik Scott zeggen. Voorzichtig kijk ik over de rand van mijn kluisje naar voren, waar zijn stemgeluid vandaan komt. 'Ik dacht dat hij alleen Thanksgiving ging vieren,' zegt een ander stem, een vriend van hem. 'Ja, heeft hij ook gedaan. Maar hij kwam een meisje tegen. Het klikte,' knikt Scott. 'Dus daarom komt hij niet terug?' vraagt zijn vriend ongelovig. Ondertussen bonkt mijn hart in mijn keel. 'Hij wilt gewoon nog even langer bij haar blijven, als je begrijpt wat ik bedoel.' De jongen knikt begrijpend. 'Wanneer komt hij weer terug?' vraagt de jongen dan. Scott haalt zijn schouders op. 'Weet ik veel, Robin, jij weet hoe hij is...' Ze lachen even en lopen dan door. Ondertussen heb ik alles gehoord. En ik weet zeker dat ze het over Hazeal hadden. Wie anders is met Thanksgiving naar Los Angeles gereisd? Ik verstop me weer achter mijn kluisje. En zo te horen is Hazeal toch een meisje tegen gekomen, eentje wie hij wel leuk vindt. Ik leg zuchtend mijn hand op mijn hart. Dat doet meer dan pijn. Even heb ik zin om heel hard te gaan huilen, maar ik hou me moedig in. Thuis ga ik wel huilen. Ik sluit met een harde klap mijn kluisje. Niet te geloven! Wat heb ik niet wat het meisje wel heeft!? Ik grijp naar mijn tas en loop naar de uitgang toe. Met een zwaai gooi ik de deur van het schoolgebouw open. De zon schijnt haast meteen in mijn ogen, die meteen waterig worden. Voor ik het weet zak ik al neer op de traptreden en begin ik te huilen. Dat er misschien mensen kijken, boeit me niet. Ik veeg mijn tranen af en kijk even om me heen. Het schoolterrein ziet er verlaten uit. De lucht is inmiddels oranje van kleur aan het worden. Niet te geloven dat Hazeal iemand is tegengekomen in Los Angeles. Mijn grootste vrees is zojuist uitgekomen. Besef dat hij nog steeds in Los Angeles is!

'Valentina?' Ik kijk niet op, maar in plaats daarvan veeg ik mijn tranen snel weg. 'Valentina?' Scott legt een hand op mijn schouder. 'Wat doe jij nog op school?' Ik kijk hem kort aan. 'Wat doe jij op school?' vraag ik snel. 'Ik moet trainen, wat is jouw excuses?' 'Mijn laatste les is net afgelopen. Ik was al van plan geweest om te gaan,' reageer ik snel. Scott zucht diep. 'Kijk me aan.' Ik richt mijn blik op mijn schoenen, die er best vies uit zien. 'Valentina, kijk me aan!' verheft Scott zijn stem. 'Waarom?' reageer ik boos. 'Kijk me gewoon aan!' Zuchtend kijk ik hem aan. Zijn ongeduldige blik verdwijnt meteen. 'Je hebt gehuild,' zegt hij dan simpel. Ik kijk scheldend weg. 'En wat dan nog? Ik ben ook maar een mens met emoties.' Scott neemt zuchtend naast me plaats. 'Om wat huil je, Valentina?' Ik haal mijn schouders op. 'Niks, Scott, niks.' Ik snuif mijn neus op en vecht tegen de nieuwe lading tranen. 'Kom hier,' zucht hij dan en hij geeft me onverwachts een knuffel. Geschokt blijf ik even versteend in zijn armen. Maar dan sla ik mijn armen om hem heen en snuif ik zijn geur op. Tranen glijden ongecontroleerd over mijn wangen en ik begin zacht weer te huilen.

Geloof me, ik wil hem vertellen waarom ik huil. Maar dan weet hij gelijk dat ik hem heb zitten afluisteren. Ik wil niet zo'n soort vriendin voor Scott zijn.

'Alles komt goed,' fluistert Scott in mijn oor terwijl hij over mijn rug wrijft.