CHANGE

Hoofdstuk 109

Hoofdstuk 109: Scott's mysterieuze vriendin

Met een lichte gaap kijk ik even uit het raam. De lucht ziet er grijzig uit, iets waar New York mee bekend is in Januari. Ik kijk even naar de wolkenkrabbers in de verte. Manhattan. Stiekem droom ik ervan om te kunnen werken daar, als een succesvolle zakenvrouw. Maar ik woon in Brooklyn en mijn cijfers zijn niet zo hoog genoeg voor een beurs. Meneer Howard heeft me gisteren nog duidelijk gemaakt dat mijn cijfer voor Geomatrie echt omhoog moet, want anders zal ik mijn beurs mislopen en is mijn droom om een succesvolle zakenvrouw te worden van tafel. Ik zucht diep en kijk weer naar het bord, waar de docent iets uitlegt over wiskundige formules. Voor hem zit Hazeal verveeld te tekenen. Naast hem zit zijn vriend Robin, die stiekem onder de tafel een spelletje speelt op zijn telefoon. Ik glimlach kort. Ik kan echt geen genoeg krijgen van Hazeal, het liefst wil ik hem nu weer kussen, maar dat kan niet. Hij heeft duidelijk gezegd dat hij niet wilt dat heel de school het weet. Maar ik wil gewoon zijn hand kunnen vastpakken of gewoon samen met hem kunnen lunchen tijdens de pauzes. 'Valentina, kun je me vertellen wat ik op het bord heb geschreven?' hoor ik plots mijn docent vragen. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en kijk even verward naar hem op. Hij wijst vervolgens met een haast triomfantelijke blik naar het bord. Ik slik en kijk dan naar het bord, waar allemaal vreemde wiskundige formules staan.

'Eh...' Ik zie Vanessa voor me gebaren maken. 'Eh...' zeg ik weer terwijl hier en daar mensen beginnen te grinniken. 'Als je goed hebt opgelet, kun je het mij zo vertellen,' knikt de docent nog. 'Eh ja...eh...dit is pi?' zeg ik dan. Meteen geeft Vanessa haarzelf een facepalm. 'Goed, je hebt niet zitten opletten, dus!' Ik voel mezelf heet worden. 'Als je niet beter op gaat letten, dan haal je je eindexamens niet! En met jouw cijfers ben ik bang dat je werkloos eindigt!' Meteen begint de klas kinderachting te oe-en. Vooral Ashley lijkt het heel leuk te vinden dat ik voor schut wordt gezet door de docent. 'Ach ja, het is altijd beter dan een saaie docent worden als u,' onderbreekt Hazeal plots het gepraat. Meteen valt er een dodelijke stilte.
'Wat zei je daar, Hazeal?' fluistert de docent woest. 'U heeft me wel gehoord,' reageert Hazeal doodleuk terwijl hij verder gaat met tekenen. 'Mijn...klas...uit! Jij onrespectvolle luie Mexicaan!' Meteen staat zijn vriend Robin op. 'Hey, dat is racistisch!' Maar de docent haalt nonchalant zijn schouders op. 'Jullie Mexianen zijn luie donders die hier in Amerika alleen maar onrust veroorzaken. Doe dat lekker maar in Mexico, ofzo!' En hij gaat mopperend zitten terwijl hier en daar wat Mexicanen beginnen te protesteren tegen zijn uitspraken.

-

Tijdens mijn uitval zit ik in de kantine aan mijn Geschiedenis. Terwijl ik een gaap onderdruk, lees ik over de middeleeuwse Europa. Net als ik bijna in slaap val, hoor ik iemand naast me zitten. Geschrokken kijk ik op. 'Hey, jou heb ik een tijdje niet gesproken,' grijnst Scott. Ik glimlach. 'Scott! Hoe is het met je?' Scott haalt zuchtend zijn schouders op. 'Gaat redelijk. Neutraal, zou ik zeggen.' Ik knik begrijpend. 'Zeg eens, zijn die geruchten waar? Heeft onze Scott een geheime vriendinnetje ergens?' Scott glimlacht even. 'Geruchten zijn geruchten, niet?' Ik rol even met mijn ogen. 'Kom op, wie is die mysterieuze vriendin van je?'

'Kom op, Valentina, ik ben een keer gezien met een meisje en meteen denkt iedereen dat ik weer een vriendin heb. Ik zeg het jou eerlijk, ik heb geen vriendin!' Ik knik stilletjes. 'Oke, maar wil je een vriendin?' Scott kijkt me even vreemd aan. 'Ben je Hazeal nu weer zat?' Ik moet lachen door zijn woorden. 'Nee, hij blijft een gesloten boek vol verrassende momenten. Ik raak hem nooit zat. Maar ik dacht dat je weer wilde daten...na Vanessa?' Scott maakt even een afkeurend geluidje met zijn mond. 'Vanessa is echt verleden tijd voor mij. Mijn gevoelens voor haar zijn allang al verdwenen. Ik voel letterlijk niks voor haar.'

'Dus jullie kunnen weer vrienden zijn?' Scott kijkt me even nors aan. 'Wat denk je zelf? Telkens als ik naar haar kijk, zie ik gewoon hoe zij mij heeft bedonderd met haar eigen broer. Ik walg van zulke mensen.' Ik knik begrijpend. 'Ze heeft er elke dag spijt van, Scott. Denk niet dat zij nu gelukkig is...je ziet haar misschien wel vrolijk zijn en doorleven alsof er niks gebeurd is. Maar vanbinnen lijdt ze. Dat weet ik als haar beste vriendin. Ze doet alsof ze de hele wereld in haar eentje aankan, maar de waarheid is dat ze bijna op instorten staat. Maar ze houdt zich sterk en doet een masker op. Maar ik zie haar angsten en ik zie haar lijden...' Scott slaat zijn ogen neer. 'Ze heeft het allemaal aan haarzelf te danken,' zegt hij dan met een schorre stem. 'Scott, ik vraag je niet om weer een relatie met haar te starten, ik vraag je alleen om het verleden achter te laten.' Scott kijkt me langzaam weer aan. 'Ik kan dat niet doen, Valentina. Ik kan het gewoon niet.' En met deze woorden staat hij op en loopt hij weg, de kantine uit. Ik zucht even diep.

Zo te zien komt het nooit goed tussen die twee. Het is jammer, want ze waren stapel op elkaar. Ik kijk weer naar mijn geschiedenisboek.
Eeuwige zonde...