CHANGE

Hoofdstuk 46

Hoofdstuk 46: Oude angstgevoel

Lachend gooi ik tegelijkertijd met Cat een rol wc-papier naar het schoolgebouw. Het belandt netjes op het dak en laat een spoor van wc-papier achter. 'Prachtig,' knikt Cat. Ik duw haar lachend weg en pak een nieuwe rol. Ondertussen zijn de andere ook bezig met gooien. Alleen Joey zit nors toe te kijken. Je kan zien dat hij Goosey night haat. Ik besluit nog een te gooien. 'Ik vind wel dat het er genoeg wc-papier op zit,' knikt Cat. Ik kijk naar het gebouw dat onder de wc-papier staat. 'Ja, het is nu net twaalf uur. Dus als we nog een motorbende willen aanvallen met eieren moeten we dat nu doen.' Cat knikt en besluit alvast naar Scott te gaan. Onderweg komt ze een groep jongens tegen, die haar fluitend naroepen.

-

Met zijn zevenen staan we, even later, achter een zwart busje. Aan de overkant van de straat zien we een groep motorrijders, die er ruig en dreigend uitzien met hun zwarte motorjack. 'Iedereen klaar?' vraagt Scott voor de zekerheid aan ons. Snel doet we onze capuchons op. Behalve Joey, die niet van plan is om te gooien. 'Ja,' knikt iedereen dan. Zachtjes telt Scott tot drie en dan staan we allemaal tegelijkertijd op. Met zijn allen bekogelen we de schreeuwende motorrijders. Daarna verstoppen we ons lachend  weer achter het zwarte busje. Ondertussen horen we geschreeuw en gevloek. 'Zoek die klootzakken en breng ze hier! Ik draai hun nekken!' horen we dan een zware stem roepen. Joey tilt snel zijn hoofd op om te kijken wat er gaande is. Zijn groene ogen vergroten zich. 'Rennen! Ze komen!' schreeuwt hij dan en hij begint meteen weg te rennen. Zonder nadenken rennen we allemaal gesplitst van elkaar weg. Ik zie Cat via mijn ooghoeken een straat inrennen en ik ren ondertussen een donker steegje in. Helaas kom ik na vijf minuten rennen erachter dat het doodlopend is. Hijgend stop ik met rennen en kijk ik naar achteren. Ik word gelukkig niet achtervolgd. Ik haal diep adem en probeer mijn ademhaling in controle te houden. Maar dan hoor ik snelle voetstappen. Snel verstop ik me achter een container. De voetstappen lijken steeds dichterbijer te komen. Ik hou mijn hand voor mijn mond om geen enkele geluidje te maken. Langzaam voel ik mezelf trillen van angst.

Even ervaar ik de oude angst van vroeger weer. De angst om gevonden te worden door slechte mannen. De voetstappen lijken te stoppen voor de container. Ondertussen probeer ik mezelf sterk te houden, maar mijn benen begeven het bijna van angst. 'Valentina?' hoor ik dan iemand fluisteren. En dat was het moment dat mijn benen het opgaven. Met een klap val ik neer op de grond, waardoor de container een stuk naar voren schuift. Slechts één traantje verlaat mijn ooghoek. De container wordt nog verder naar voren geschoven en een knappe gezicht verschijnt dan op mijn netvlies. 'Valentina, alles oke?' vraagt hij meteen bezorgd terwijl hij naast me neerhurkt. Ik knik snel met mijn hoofd. 'Alles oke, ik verloor gewoon mijn evenwicht,' lieg ik snel en ik sta trillend op. 'Maar je trilt!' reageert Hazeal bezorgd. Ik kijk hem vermoeid aan. 'Alles gaat goed, Hazeal! Waar is mijn nicht?' Hazeal zucht. 'Ik denk in de straat hiernaast.' Ik knik en loop meteen naar de uitgang. 'Valentina, ik wil graag even met je praten,' hoor ik Hazeal dan zeggen terwijl hij me inhaalt. Ik kijk hem niet aan. 'Niet nu, een andere keer graag.' En ik loop sneller door, het steegje uit. Mijn hart kan hem nog steeds niet aan,  toch ben ik hem wel zeer dankbaar dat hij me voor de tweede keer gered heeft. Eenmaal uit het steegje kom ik Joey en Bella tegen, die hijgend tegen een muurtje leunen. 'Gaat alles oke met jullie?' Joey schopt nijdig een blikje weg. 'Nee! Ik heb mijn enkel gestoten!' Hij laat zijn opgezwollen enkel zien. 'Daar moet ijs op,' knikt Hazeal. Joey zucht. 'Stomme Scott, hoe verzint hij het!' Hazeal pakt hem vast bij zijn arm. 'Hier, leun maar op mij. Dan belast je je enkel niet.' Joey knikt en legt zijn arm om zijn hals. 'Ik heb ze de straat daar in zien rennen,' wijst Bella. 'Is mijn nicht ook die kant opgegaan?' vraag ik snel. Bella knikt. 'Goed, dan moeten we zoeken.' moppert Joey.

-

'Auw!' jammert Joey als Scott een ijszakje op zijn enkel zet. 'Sorry,' reageert hij. Na een lange nacht zijn we allemaal naar Vanessa's huis gegaan. Behalve Hazeal en Bella, die naar huis moesten. 'Je bent ook zo lomp,' moppert Vanessa afkeurend. 'Ik lomp?! Door deze Goosey night zit ik morgen de hele tijd op de bank met mijn dikke enkel!' kaatst Joey kwaad terug. 'Je kan als een zombie met een been gaan?' stelt Cat voor. Joey kijkt haar even boos aan, maar zucht dan. 'Dat klinkt eigenlijk niet zo slecht...' Vanessa en ik barsten in lachen uit. 'Niet te geloven dit,' moppert Scott nog. 'Goed, ik en Cat moeten er ook ervandoor, mijn moeder zal niet blij zijn als ze merkt dat we niet in onze bedden liggen,' zeg ik dan. Vanessa en Scott knikken. 'Dan zien we jullie straks weer,' zegt Scott. 'Straks?' vraagt Cat verward. Scott knikt serieus. 'Het is nu vier uur s 'ochtends. We hebben om elf uur afgesproken om het huis te versieren,' legt hij snel uit. Cat knikt snel begrijpend. 'Oh zo dus.' 'Ja, we zien jullie zo,' knik ik nog snel en ik trek Cat met me mee naar buiten.

Eenmaal thuis klimmen we via mijn openstaande raam naar binnen. De kussens onder onze dekens zijn onaangetast. Blijkbaar heeft mijn moeder niks doorgehad. We verruilen snel onze donkere kleren voor onze pyjama's. Met een zucht gaat Cat op haar bed liggen. 'Wat ben ik kapot,' zucht ze zacht. 'Zeg dat wel.' Ik ga ook op mijn bed liggen. 'Nou, slaap lekker dan maar,' gaapt Cat slaperig. 'Slaap lekker,' reageer ik even slaperig...