CHANGE

Hoofdstuk 172

Hoofdstuk 172: Drie dagen voor het eindexamen

'Gaat het? Je ziet er somber uit?' groet Dean me meteen als ik voor hem sta. Ik glimlach zwakjes. 'Alles goed, maak jij je nou maar druk om mijn moeder, Dean.' Dean laat een schaterlach horen. 'Zal ik doen, mevrouw Gomes, leuke ketting, trouwens. Staat je echt heel goed. Je doet me denken aan vampier met je donkere haren.' Ik rol lachend met mijn ogen. 'Ik zal het beschouwen als een compliment...Mijn moeder?' Dean begeleidt me meteen naar mijn moeders kamer toe. 'Je tante en een jongere meisje, ik neem aan je nicht, zijn al gearriveerd,' knikt hij nog. 'Geweldig,' zucht ik en ik kijk moeilijk naar mijn voeten. Als ik opkijk, kijkt Dean meteen weg, alsof hij zojuist niet mijn gezicht heeft gescant.

In plaats daarvan doet hij de deur voor me open. Ik zie meteen mijn moeder op haar bed zitten. Netjes aangekleed en met een knot in haar haren. Op haar gezicht staat, wonder boven wonder, een brede glimlach. Tante Isabella ziet me staan en wuift even. Ik glimlach zwakjes terug en loop de kamer binnen. 'Valentina!' roept iemand opeens uit en voor ik het weet word ik overspoeld door twee paar lichtgetinte armen die naar rozen ruiken. 'Cat,' reageer ik gesmoord en ik hou met moeite mijn tas met Angelina's spullen vast. 'Wat fijn om je weer te zien. Je wilt niet weten hoe bezorgd ik om je geweest ben...' En ze laat me eindelijk los. 'Alles gaat prima, Cat. Geloof me.' Cat knikt, maar haar ogen stralen iets anders uit. 'Heb je nou Angelina's ketting om?' vraagt mijn moeder opeens. Cat en Isabella kijken even haar kant op. 'Ja.' En ik ga voor haar staan. Mijn moeder slikt zichtbaar terwijl ze naar mijn hals staart. 'Staat je goed. Raak je het niet kwijt?' vraagt ze dan met een schorre stem. Ik glimlach, dit keer oprecht. 'Ik zweer op mijn leven dat ik haar nooit zal kwijtraken. Ze is vanaf nu een part van mijn leven...' Ik grijp haar trillende handen vast. 'Van onze leven. Nog even, mam, en dan zullen we weer samen zijn. We zullen een nieuwe start maken.' Mijn moeder grijnst. 'Ik kan nu al niet wachten...'

-

De volgende dag op school krijg ik meteen tegen mijn gezicht gesmeten dat we over drie dagen met de eindexamens zullen beginnen. Ik besef dan ook meteen dat ik al bijna twee weken geen lesboek heb opengeslagen of uberhaubt notities heb gemaakt. Kortom, ik ben fucked. Vanessa kon haar oren niet geloven. 'Waar ben je mee bezig, Valentina? Wil je verdomme zakken?' had ze heel de kantine bij elkaar geroepen. Hier en daar kijken sommige mensen verrast op. 'Zachtjes...ik was er gewoon niet aan toe gekomen,' mopper ik fluisterend. Vanessa rolt met haar ogen. 'Bullshit, je moet nu leren. Ik kan het niet hebben als je zakt en jij volgens mij ook niet!' Ik zucht. 'Ik zal nu gelijk leren, goed?' Vanessa knikt goedkeurend en wijst meteen naar de uitgang van de kantine. 'Ga meteen je boeken halen!' Ik kijk haar even stomverbaasd aan, maar besef dan dat ik het nooit zal winnen van een zwangere meisje, dus besluit ik maar te gehoorzamen.

Dus loop ik even later door de gangen van de school naar mijn kluisje toe. Ik sla nietsvermoedend de hoek om, als ik Hazeal pal voor mijn kluisje zie staan. Ik versteen meteen. Wat doet hij nou weer hier? En nog wel voor mijn kluisje? Gelukkig heeft hij me nog niet gezien, want hij lijkt druk bezig te zijn met bellen. En te horen aan zijn stemvolume en toon is het een heftige telefoontje. Ik verstop me weer snel achter de muur. Ik heb Vanessa beloofd om mijn boeken te halen, maar dat gaat onmogelijk als mijn ex hier staat. Ik wil hem niet zien, horen of spreken. Hij is dood voor me.  En ik voel mijn hart meteen branden. Doordat ik plots voetstappen mijn riching hoor opkomen, doe ik iets doms. In plaats van dat ik even gluur wie het is, sla ik gewoon zonder nadenken opnieuw de hoek om, om dan meteen in Hazeal's netvlies tevoorschijn te komen. Zijn donkere ogen scannen me even en dan kijkt hij weer weg. Maar weglopen doet hij niet. Hij blijft voor mijn kluisje zijn gesprek houden. Ik zucht zacht. Het heeft geen zin om nu nog weg te lopen. Ik moet gewoon snel mijn boeken grijpen en weer weggaan. Zoals volwassenen dat doen.

Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl ik in mijn kluisje graai, op zoek naar de juiste boeken, hoor ik Hazeal praten. 'Ik snap het...Luister...' Ik hoor dan een frustrerende zucht. 'Ik weet heus wel dat mijn verdomme jaar bijna is afgelopen! Ja! Ik ben niet dom!' Ik bijt op mijn lip. Ik heb hem nog nooit zo gefrustreerd gehoord. Tegen wie zou hij praten? 'Verdomme, ik kan daar toch ook niks aan doen. Jij hebt hem toch erop af gestuurd. Door hem is alles weer naar de klote. Ik was zo dichtbij!' Ik zie eindelijk mijn Engelse boek liggen. 'Laat hem het dan afmaken!' hoor ik hem dan heel duister zeggen. Kippenvel verschijnt meteen op mijn armen en ik voel een rare rilling over mijn rug glijden. Ik durf bijna niet weg te lopen. Snel sluit ik mijn kluisje. Ik moet hier weg. Blijkbaar is er iets gaande met hem. Een familieruzie of iets met vrienden. Geen idee.

Ik zet net een stap naar voren, als ik opeens vastgegrepen word. Mijn hart bonkt meteen tienduizend keer harder en ik gil het uit van angst. Ik draai me dan vliegensvlug om en mep mijn aanvaller weg. Geschrokken laat Hazeal me meteen los. Met zijn linkerhand wrijft hij over zijn rode plek op zijn arm. 'Raak me niet aan,' hijg ik nog en ik grijp kort naar mijn hoofd. 'Sorry...ik wist niet dat je zo erg zou schrikken,' mompelt Hazeal onzeker. Ik schud mijn hoofd terwijl ik mezelf probeer te kalmeren. 'Het is niks...ik ben gewoon moe,' zeg ik snel en ik probeer mijn getril onder controle te houden. 'Nogmaals sorry, ik wilde gewoon met je praten. Vragen hoe het met je ging...' Ik kijk hem eindelijk weer aan. Zijn gezicht is vertrouwd, net als zijn stem. 'Gaat je niks aan. We zijn niets voor elkaar, weet je nog, Hazeal?' zeg ik toch koud. Hazeal spant kort zijn kaken. 'Voor mij ben je nog steeds iets,' fluistert hij dan. 'Wat?' fluister ik terug en ik voel mijn hart weer bonzen. 'Ik geef om je. Ook al heb ik je pijn gedaan. Ik heb er nog altijd spijt van. Ik ben...' En hij sluit kort zijn ogen. Alsof hij van plan is om iets ergs te zeggen. 'Ik ben een lafaard. Ik had je nooit pijn mogen doen. Ik had nooit met Teddy moeten beginnen. Door jou weet ik weer hoe het is om iemand leuk te vinden. Jij hebt me liefde laten voelen en nu...wil ik het niet meer kwijt raken...' Ik schud mijn hoofd, terwijl mijn stomme traanklieren op actief staan door zijn woorden. 'Jij hebt het nooit gevoeld, Hazeal, nooit. Met echte liefde bedrieg je iemand niet. Jij zal nooit liefde voelen omdat je het verdomme niet begrijpt. Je bent een hopeloos geval...' Zijn ogen lijken meteen een tint donkerder te worden. Maar ik voel geen angst, noch zenuwen. Dit was zijn waarheid, zijn realiteit die hij onder ogen moest komen. Dan schudt hij zijn hoofd. 'Je bent boos, ik begrijp het.' Ik voel mijn mond openzakken. Heeft hij zojuist mijn woorden weer uitgegooid? 'Ik hoop dat je het mij ooit kunt vergeven. En ik geef je zoveel tijd en ruimte mogelijk, Valentina.'  Voorzichtig tilt hij zijn hand op en wilt hij mijn wang aanraken. Ik deins meteen afkeurend naar achteren, tegen mijn kluisje aan. Waardoor Hazeal zonder enige moeite zijn hand op mijn wang kan zetten. Ik was van plan geweest om weg te duiken, maar door de warmte van zijn aanraking, is mijn wilskracht verbrokkelt. In plaats daarvan sluit ik ongewild mijn ogen en geniet ik van zijn aanraking. Dit was alweer veel te lang geleden. Ik vind hem nog leuk en dat weet ik dondersgoed. Dan, alsof iemand een emmer ijswater over me heen gooit, besef ik weer dat hij met dezelfde hand Teddy liefkoosde. Ik maak meteen los uit zijn greep en verschuif me een beetje. Hazeal kan niks anders dan toekijken. Met een zucht loop ik dan weg zonder wat te zeggen. Hij is het niet waard om opnieuw pijn te voelen. 

Ik duik vervolgens snel de damestoiletten in. Met trillende handen raak ik even mijn wang aan terwijl ik naar de spiegel staar. Het voelt nog warm aan van zijn aanraking, maar het kan zijn dat ik het me inbeeld. Ik sluit mijn ogen en probeer geen liefde te voelen voor mijn bedriegende ex. Ik moet juist boos blijven, voor altijd. Hoe erg hij ook wilt dat ik hem vergeef. Hij heeft nu eenmaal niks te willen. Die kans is hij allang al gepasseerd. Ik open mijn ogen en staar even verdwaasd naar mijn spiegelbeeld. Dan pak ik mijn tas op, rits ik hem open en graai ik naar mijn pot pillen.

Ik mocht maar 3 pillen per acht uur innemen. Maar ik vind het gewoon niet genoeg. Dus ik besluit maar nog een te nemen. Het kan heus geen kwaad. Ik wil niks meer voelen.