CHANGE

Hoofdstuk 58

Hoofdstuk 58: De echte reden

( 3 dagen later, op een donderdagmiddag )

'Vanessa!' Met een zwaai open ik de deur van haar kamer. Geschrokken valt Vanessa net niet van haar bed af. 'Het is al donderdag! En je hebt tegen mij gezegd dat je met Scott zou praten. Er zijn nu drie dagen voorbij en Scott weet nog steeds helemaal van niks!' Vanessa laat een gefrustreerde gilletje horen. 'Ik durf het niet! Hij gaat flippen, iedereen gaat flippen!' Ik ga op haar bed zitten. 'Het moet, het moet ooit gebeuren. Je bent de afgelopen twee weken alleen maar thuis met zogenaamde heftige griep. Jij en Scott hebben sinds jullie ruzie nog steeds geen contact met elkaar. Het kan niet zo langer doorgaan, Vanessa!' Vanessa verbergt mopperend haar gezicht in haar kussens. 'Het gaat echt niet zo makkelijk,' hoor ik mompelen. 'Oh nee? Ik denk van wel. Morgen is het vrijdag. Je gaat naar school en vertelt Scott de waarheid...is dat té moeilijk voor je?' Vanessa haalt haar kussen van haar gezicht vandaan en knikt. Ik rol met mijn ogen. 'Vanessa, kom op! Hoe langer, hoe erger!' Vanessa schudt triest haar hoofd. 'Scott zal het niet begrijpen!' 'Waarom zal Scott het niet begrijpen? Jullie allebei hadden voorzichtiger moeten doen!' Vanessa kreunt iets onverstaanbaars. 'Vanessa, je moet het doen!' Vanessa schudt koppig haar hoofd. 'Best, dan doe ik het!' Vanessa springt meteen overeind. 'Nee, ga je niet doen!' Ik knik uitdagend. 'Zal jij er morgen zijn dan om me tegen te houden?' Vanessa bijt meteen op haar lip. 'Dacht ik al.' Ik sta meteen op, maar Vanessa duwt me weer terug. 'Nee, ik kan het hem niet vertellen omdat...' Haar stem breekt. 'Wat?' vraag ik vermoeid. 'Omdat...Scott niet de vader is.' Ik kon zweren dat de tijd stopte met tikken. Zelfs mijn hart vergat te bonken. Met grote ogen blijf ik haar aanstaren. 'Wat vertel je me nu?' fluister ik veel te zacht. 'Scott is de vader niet,' zucht Vanessa. 'Wie is het dan wel?' roep ik dan uit terwijl mijn stem omhoog schiet van ongeloof. Vanessa slikt. 'Het is van Taylor...' Ik gooi mijn armen in de lucht en glij van haar bed af, om languit op de grond terecht te komen. 'Gatverdamme!' roep ik dan uit. 'Hij is je broer!' schreeuw ik uit. Als een ninja springt Vanessa van haar bed af. Met een plof komt ze met haar beide voeten op de grond terecht en houdt ze haar hand hardhandig op mijn mond. 'Hij weet het nog niet, idioot!' sist ze dan. 'Hij is je broer,' mompel ik. 'Stiefbroer, het is niet dat we aangeboren zijn!' Ik kreun terwijl ik haar hand wegsla. 'Het is Taylor, hoe...hoe...wat?!' roep ik dan zwaar verward uit. Vanessa neemt zuchtend plaats op haar bed. 'Het gebeurde op mijn verjaardag. Ik was dronken en hij was dronken. Hij zei dat hij met een meisje had zitten drinken, die uiteindelijk iets moest beëindigen met iemand...' Ik trek even een stalen gezicht. 'Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurd is tussen ons, maar toen we de volgende ochtend naast elkaar wakker werden, wisten we genoeg. We schaamden ons alle twee kapot. Geloof me, met elkaar naar bed gaan was het laatste wat we van elkaar wilden. We hebben er nooit meer over gepraat...' 'Logisch dat Scott het niet gaat begrijpen...ik bedoel...Wie gaat verdomme vreemd met haar eigen stiefbroer!' Ik gooi mijn handen in de lucht. 'En je bent ook nog eens zwanger geraakt! Je had toch misschien kunnen beseffen dat dronken seks meestal onveilig wordt gedaan!' Vanessa begint te jammeren. 'Ik realiseerde het me niet en ik wilde onze shit gewoon zo snel mogelijk vergeten! Ik wil Scott niet kwijt! Het was allemaal een misverstand!' Ik sluit mijn ogen. 'Dit maakt alles meteen veel moeilijker. Niet alleen moet je het aan Scott vertellen, maar ook aan Taylor. Hoe denk je dat hij zal reageren?' Vanessa haalt haar schouders op. 'Geen idee, maar ik denk woest!' Ik knik begrijpend. 'God, Vanessa, wat heb je toch allemaal veroorzaakt!?' 'Het is niet alleen mijn schuld! Taylor had niet dronken moeten worden!' roept ze kwaad uit. Ik schud vermoeid mijn hoofd. 'Ik weet het niet meer, Vanessa, deze informatie kan ik gewoon echt niet aan.' 'Alsjeblieft Valentina, ik heb je hulp nodig!' Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Wat denk jij dat ik aan de situatie kan veranderen? Dit wordt een slagveld!' 'Ja, maar ik kan dit niet alleen aan, ik snap dat ik dom ben geweest, maar dit heb ik nooit gewild en dat weet je!' Ik sluit mijn ogen. 'Ik weet het niet, Vanessa, ik weet het echt niet dit keer. Ik heb geen ervaring met dit. Ik ben nog maagd, weet je nog?' Vanessa moppert. 'Ja, ja, maar ik kan moeilijk naar iemand anders gaan. Cat is boos, Bella heeft haar eigen shit, Joey snapt er toch niks van en ik ga al helemaal niet naar mijn moeder. Die gaat sowieso een hartaanval krijgen als ze hoort dat ik een kind heb van Taylor. De zoon van haar geliefde!' Ik vloek wat. 'Misschien moeten we beginnen met de waarheid vertellen...aan Taylor en Scott.' Vanessa kijkt me meteen moeilijk aan. 'Het moet, Vanessa, anders zal het echt uit de hand lopen en geloof me, dat wil je niet!' Vanessa slaakt een diepe zucht. 'Goed, je hebt gelijk...morgen.' Ik knik. 'Morgen.'

-

Met een enorme hoofdpijn gooi ik de voordeur achter me dicht. Jeetje, hoe snel een situatie kan verergeren. Ik loop de woonkamer binnen. 'Mam?' Geen reactie. Ik zucht. Ze is weer aan het werk, hoor. Ik loop meteen naar mijn kamer toe en plof languit neer op mijn bed. Wat ben ik blij dat ik Vanessa niet ben. Stel je eens de drama voor die zal komen. Ik kreun vermoeid. Ik heb letterlijk gewoon hoofdpijn ervan gekregen...