CHANGE

Hoofdstuk 196

Hoofdstuk 196: De eindceremonie

Ik strijk mijn paarse toga glad. Vandaag is het eindelijk zover. Mijn eindceremonie. Ik zucht even. De motivatie om te gaan staat erg laag vandaag. Via mijn spiegel zie ik mijn barret op mijn bed liggen. Ik grijp er langzaam naar. 'Ben je klaar?' hoor ik mijn moeder vragen terwijl ze mijn kamer binnenloopt. Ik kijk haar kort aan, voordat ik weer naar mijn barret staar. 'Bijna...' Mijn moeder glimlacht. 'Je ziet er mooi uit.' Ik kijk haar weer aan. 'Echt? Zelfs met mijn korte haar?' Mijn moeder knikt en haalt kort een hand door mijn korte haren. 'Het staat je inderdaad goed. Meer volwassen. En zo kort is het ook weer niet, het komt net boven je borst...' Ik glimlach. 'Bedankt mam.' En ik geef haar een knuffel. Ik kan nog steeds niet beseffen dat ze vannacht al weg gaat. Ik heb nog altijd geen beslissing gemaakt. Maar ergens weet ik het al. Ik weet wat ik zal doen. Het zal grote gevolgen hebben. Maar het is de beste keuze.
l
-

De zon schijnt fel en heet. De hele schoolplein is gevuld met stoelen. Helemaal voorin staat een podium met nog meer stoelen erop. En elke stoel is bezet. Blijkbaar zijn ik en mijn familie te laat. 'Valentina!' hoor ik dan iemand roepen. Een bruinharige meisje met een wijde toga komt ons kant opgerend. 'Vanessa,' glimlach ik meteen. 'Er zijn daar nog stoelen voor je familie en kom snel hierheen, ik heb je een plek bezet...-' Ze stopt abrupt met praten. 'Je haar,' zegt ze dan met grote ogen en ze houdt haar hand twijfelachtig voor mijn hoofd. 'Ik heb het geknipt,' reageer ik simpel. 'Oh mijn God!' En ze begint aan mijn haar te friemelen. 'Wow, het is even wennen, maar shit, je bent zo...heet,' mompelt ze. Ik barst in lachen uit. 'Vanessa, overdrijven kan ook!' Vanessa schudt haar hoofd. 'Nee, echt niet! Maar goed, de ceremonie gaat zo beginnen, dus schiet op!' En ze loopt snel weer naar voren, waar al mijn klasgenoten al zitten. 'Ga maar, we redden ons wel,' zegt Cat snel terwijl ze me wegduwt. 'Zeker?' vraag ik voor de zekerheid. Cat en mijn moeder knikken. 'Goed.' En ik ren snel achter Vanessa aan. 'Wacht!' roep ik nog en ik pak snel mijn barret vast voordat het wegvliegt. Vanessa draait zich kort om. 'Snel!' En ze grijpt mijn arm vast en sleurt me mee.

Aangekomen op de plek waar onze klasgenoten zitten, zoeken we snel onze eigen plek op. 'Jullie zijn net op tijd,' reageert Bella als we naast haar neerploffen. 'Echt?' mompelt Vanessa hijgend. Bella knikt. Vanessa zucht opgelucht. Ik schud mijn hoofd en kijk dan naar de persoon naast me. Het is Scott, die met een lang gezicht naar zijn telefoon staart. 'Alles goed?' vraag ik dan voorzichtig aan hem. Scott schudt zijn hoofd. 'Nee, het is verdomme Hazeal! Die gozer kan nooit ergens op tijd komen. De ceremonie gaat beginnen en hij is nergens te bekennen, de klootzak!' Ik staar hem even aan. 'Heb je hem geprobeerd te bereiken?' Scott laat zijn telefoon zien. 'Ik heb alles geprobeerd. Het is een hopeloos geval. Vast weer aan het rotzooien met een scharrel!' floept het kwaad uit zijn mond. Ik bijt meteen op mijn lip.

Oh...

'Sorry!' roept Scott meteen uit en hij legt zijn hand op de mijne. 'Ik lul altijd als ik boos ben. Let maar niet op mij. Hazeal is gewoon laat,' zegt hij snel. Ik schud zacht mijn hoofd terwijl ik een glimlachje forceer. 'Geen probleem. Het doet niks...' Scott staart me even aan. 'Weet je zeker?' En ik voel hoe zijn ogen door mij heen kunnen kijken. 'Ja hoor,' fluister ik zacht.

En precies op dat moment horen we iemand voor ons hijgen. Langzaam kijken we naar voren, om Hazeal aan te treffen. Wapperend met zijn handen probeert hij verkoeling te zoeken. 'Wat de fuck?!' roept Scott verbaasd uit. Hazeal schudt met zijn hand. 'Gozer, waar kom jij vandaan en heb je gerend?' Hazeal gromt even. 'Ik kom van thuis!'

En ondanks zijn warrige haren en scheve barret ziet hij er onweerstaanbaar uit. Maar toch...er is iets veranderd en ik kan er mijn vinger niet opleggen. 'Ik was het vergeten,' moppert hij terwijl hij naast Scott neerploft. Scott schudt afkeurend zijn hoofd. 'Ik heb je gisteren nog gebeld, idioot!' Hazeal bromt wat en kijkt dan eindelijk mijn kant op. Zijn ogen knijpen even samen, voordat hij zijn mond open laat zakken. 

'Je gaat me niet...wacht...' En hij wijst naar me. 'Je haar is korter!' Nu kijkt Scott me ook aan. 'Wow! Dat had ik niet eens gemerkt!' roept hij ook uit. Ik glimlach. 'En?'

Hun ogen worden groter. 'Het staat je goed,' stamelt Hazeal en Scott knikt heftig met hem eens. Ik wil net reageren als er opeens geklapt wordt. We kijken allemaal snel naar voren, om net te zien hoe de directeur naar het podium loopt.

'Goedemiddag dames en heren, geslaagden en ouders, welkom op onze ceremonie!' roept hij vrolijk door de microfoon. Er wordt weer geklapt. 'Vandaag zijn we allen bij elkaar gekomen om te zien hoe onze geslaagden hun welverdiende diploma's uitgereikt krijgen. We zijn allen erg trots dat iedereen aanwezig is voor deze speciale gelegenheid!'

'En met iedereen bedoelen we ook Joey, onze leerling die twee weken geleden is overleden. Hij zal altijd herdacht worden in onze school!' En twee docenten lopen met een fotohouder het podium op. Mijn hart staat meteen stil als ik zijn bekende gezicht zie. Ik voel hoe Vanessa mijn hand vastgrijpt, maar het doet me niks. In plaats daarvan blijven mijn ogen gericht op zijn groene ogen. Pijn nestelt zich opnieuw in mijn hart en wakkert mijn honger naar mijn pillen aan. Ik slik moeizaam. Ik kan niet nu weglopen, niet nu iedereen hier is...