CHANGE

Hoofdstuk 97

Hoofdstuk 97: De familieleden uit Venezuela

Twee uurtjes zijn inmiddels voorbij gegaan. Het eten is eindelijk klaar, de tafels zijn gedekt en iedereen heeft honger. Alleen missen we nog veel te veel personen. 'Waar blijven ze toch?' moppert Cat chagrijnig. 'Geen idee,' moppert Rachida ook. De enige die geen acht slaat op het geklaag van Cat en Rachida is Amanda. Die kijkt in stilte naar de tv. Haar ogen zijn groot en kijken vol bewondering naar de Amerikaanse tekenfilms. 'Laat de bel nu gaan!' roept Cat dan uit. Ik kijk haar meteen boos aan. 'Heb geduld of steek een koekje in je mond!' Cat kan me alleen moordend aankijken. Oogrollend kijk ik weer naar voren. 'Trouwens, weet jij toevallig of Jason ook komt?' vraag ik dan aan Rachida. Die knikt zonder op te kijken van haar telefoon. 'Is hij heel erg veranderd?' Rachida kijkt eindelijk op. 'Ja, hij heeft volgens mij een baard laten groeien. De idioot!' Cat en ik moeten kort lachen.

Plots gaat de bel. 'Over hem gesproken, ze zijn er eindelijk!' roept Cat uit en ze staat meteen op om de deur te openen. Ik strijk nog snel mijn trui glad, voordat ik ook opsta. 'Hallo, jullie zijn laat!' roept Cat meteen uit als ze de deur geopend heeft. 'Hou op en geef me een knuffel!' horen we iemand zeggen. Ondertussen lopen er drie volwassenen binnen. 'Hallo Tia Madina ,' groet ik als eerste mijn tante met vier wangkussen. 'Jeetje, wat ben jij groot geworden!' roept ze uit voordat ze naar Rachida loopt. 'Tio Ruben,' knik ik mijn oom toe, die mij een kus geeft op mijn voorhoofd. 'Fijne kerst, Valentina,' lacht hij vriendelijk. 'Jij ook, oom.' En dan sta ik oog in oog met mijn oma.

'Abuela...' Mijn oma glimlacht en geeft me een knuffel. 'Mijn kleine kleine meisje...' Ze geeft me dan een nat kusje op mijn wang. 'Ik ben blij om u weer te zien, oma,' zeg ik dan met waterige ogen. Het is echt waar lang geleden dat ik mijn oma heb gezien. 'Mijn God, als dat mijn nichtje is, dan droom ik!' onderbreekt een stem onze samenzijn. We kijken alle twee op naar een meisje met zwarte lange haren. Mijn oma schudt lachend haar hoofd en laat me alleen achter met deze gek. 'Yamilla...' Yamilla klapt uitbundig in haar handen bij het horen van haar naam. 'Kom hier, Sofia!' En ze geeft me een wurgknuffel.

Yamilla staat op nummer 1 als de gekste nicht van de familie. Op de tweede plek staat Cat.

'We zijn nog steeds niet compleet! Waar is de rest!?' roept Cat uit als ze in de woonkamer staat en blijkbaar heel de woonkamer heeft gescand.  'Jason is even de rest gaan halen...' reageert Yamilla terwijl ze me weer loslaat. Cat laat een luide grom horen.

-

Gelukkig hoefde we niet lang te wachten. Na tien minuten gaat de bel weer. Cat springt meteen op en rent als een idioot naar de deur. Nog geen tel later rennen twee kinderen van 12 en 13 de woonkamer binnen. 'Eten!' schreeuwen ze in het Spaans en ze verdwijnen de keuken in. De volwassenen grinniken even, maar Rachida kan alleen geergerd haar ogen rollen. Hun ouders komen ook de woonkamer ingelopen. 'Waar zijn ze?' zucht mijn tante vermoeid. Mijn moeder wijst meteen naar de keuken. Mijn oom gebaart snel dat ze kan gaan uitrusten en dat hij wel achter zijn twee rebelse zonen aangaat. 'Kom nou!' moppert Cat terwijl ze iemand achter haar aansleurt. Mijn ogen vergroten zich even.

'Zit! Dan kunnen we gaan eten!' zegt Cat nog voordat ze mijn neef op de bank duwt. Jason kijkt even overrompeld om zich heen, maar glimlacht dan zijn typische glimlach. Zijn bruine ogen kijken dan naar mij. 'Hey! Jou heb ik lang niet meer gezien!' roept hij lachend uit. Ik glimlach en loop naar hem toe. 'Je hebt een baard.' 'En jij hebt veel te lang haar,' grijnst hij terug. 'Ik ga het denk ik knippen,' knik ik serieus. Jason haalt zijn schouders op. 'Mijn baard laat ik mooi groeien!' En hij streelt even liefdevol over zijn baard. Ik barst in lachen uit. 'Ik heb je gemist, neef!' En ik geef hem een dikke knuffel. 'Ja, ja. Kunnen we nu eten?!' schreeuwt Cat nu echt boos door de woonkamer, waardoor iedereen meteen stilvalt. Haar moeder kan haar alleen dodelijk aankijken. Maar Cat negeert haar. 'Alsjeblieft,' zegt ze dan toch voorzichtig. Haar moeder kijkt zuchtend naar de mijne. 'Goed, laten we inderdaad nu gaan eten. Als de dames ons even willen helpen?' Onze tantes staan allemaal op en lopen lachend naar de keuken toe om het eten klaar te maken, terwijl de mannen verder gaan met hun gesprekken. Hier en daar pik ik wat op over de toestand in Venezuela. 'Hoe is het eigenlijk in Venezuela?' vraag ik dan aan mijn neef. Die kijkt even troebel op. 'Oh, ja niet al te best. Voor ons wordt het steeds moeilijker. Misschien haal ik mijn studie niet eens,' zucht Jason. 'Geld tekort?' vraagt Cat die er bij is komen staan. 'Ja, onze geld wordt steeds minder waard en de president houdt alles lekker voor zichzelf. Besef even dat er bepaalde producten bij ons gewoon niet meer wordt verkocht!'

'Kom naar Colombia! Het is daar veel beter wonen,' stelt Rachida voor. Maar Jason schudt zijn hoofd. 'Venezuela is mijn thuis. Ik heb nog hoop voor haar.' Rachida kijkt even sceptisch naar Yamilla, die alles zwijgend aanhoort. 'En hier? Hier in Amerika kan je een betere studie volgen?' stel ik dan voor. 'Nee joh! We redden het nog wel, anders hadden we onze vakantie hiernaartoe niet kunnen spenderen. Met ons gaat alles nog wel goed,' stelt Jason me snel gerust. 'Jullie hadden wel eerder kunnen vertellen dat jullie naar Amerika kwamen,' zucht Cat. 'Dan was het toch geen verrassing meer!' lacht Yamilla. 'De bedoeling was ook dat onze familieleden in Europa zouden komen, maar die hadden het te druk,' zegt Rachida. 'Dus het is alleen wij...'

'Wat een drama,' moppert Cat, aan haar ogen te zien wilt ze het liefst hun allemaal weer weg hebben. 'Zo, maar wanneer komen jullie twee Venezuela weer opzoeken?' vraagt Jason dan. Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee, voorlopig niet,' zeg ik snel, denkend aan mijn vader. 'Je moet echt eens een keer ons opzoeken!' 'Ja! Je moet ook naar ons komen in Colombia, je gaat nooit meer naar huis willen!' lacht Rachida. 'Het is er elke dag warm, niet zoals hier!' 

Ik wil net reageren als mijn telefoon gaat. Snel pak ik het uit mijn zak en kijk ik naar mijn beeldscherm. 'Wie is het?' vragen Yamilla en Jason tegelijkertijd. Ik glimlach snel. 'Gewoon een vriendin die me misschien een fijne kerst wilt wensen. Geef me even...' En ik sta snel op. Alleen Cat kijkt me achterdochtig na. Snel loop ik de woonkamer uit, naar de hal toe...