CHANGE

Hoofdstuk 64

Hoofdstuk 64: Haar keuze

( Twee dagen later, op een vrijdagmiddag )

'Ik haat Thanksgiving!' moppert Bella, na school. Ik en Vanessa kijken haar verbaasd aan. 'Je was er toch gek op?' reageert Vanessa. Bella kijkt haar droogjes aan. 'Ja, wás. Maar nu Beck weg is, is er niks leuks aan!' Ik geef haar een bemoedigende klap op haar schouder. 'Het is even wennen, maar ik zou het voor je ouders doen. Ik denk dat zij het ook zwaar vinden.' Bella knikt langzaam. 'Vooral mijn moeder. Maar misschien merkt ze het morgen niet eens, aangezien onze hele familie bij ons komt eten voor Thanksgiving.' Vanessa lacht. 'Ja, dat is Thanksgiving. Vroeg opstaan, het huis schoonmaken, koken, verhongeren voor het grote diner en de kalkoen...' knik ik begrijpend. Bella zucht. 'Maar ik zie jullie maandag weer, fijn weekend en alvast fijne Thanksgiving gewenst!' Vanessa en ik zwaaien haar lachend toe, terwijl ze snel naar de auto van haar moeder rent. Pas als ze weg rijdt, slaakt Vanessa een diepe zucht. 'Ben je er klaar voor?' Haar blauwe ogen kijken me doordringend aan. 'Ja,' zeg ik snel en ik probeer er niet te veel over na te denken. 'Laten we gaan dan. Ik heb om drie uur afgesproken,' knikt Vanessa dan.

-

Bij de abortuskliniek ervaar ik weer dezelfde vermoeidheid als drie dagen geleden. Met een draaiende hoofd neem ik plaats in de wachtkamer. Vanessa neemt ook plaats en pakt rustig een tijdschrift. Het liefst wil ik voor een goede uur mijn ogen sluiten. Die stomme nachtmerries ook! 
'Mevrouw SinClair?' hoor ik dan een bekende stem door de wachtkamer roepen. Ik kijk snel op naar dr. Grey, die rustig en vriendelijk ons toelacht. Vanessa legt snel haar tijdschrift neer. 'Ja, dat ben ik!' roept ze nog, alsof ze net een loterij heeft gevonden. Snel staat ze dan op. Ik sta met groeiende tegenzin op. Dit is het dan. We lopen naar de behandelkamer toe. Zuchtend nemen we allebei plaats op de leren stoelen en kijken we de dokter nieuwsgierig aan. 'Weet je zeker dat je niet drie dagen extra wilt nadenken?' Vanessa schudt meteen haar hoofd, maar ik lees de twijfels in haar ogen. Zou ze het toch niet willen? 'Goed.' De dokter pakt de doosje pillen uit haar la. 'Wil je ze nu slikken of liever thuis?' Vanessa kijkt haar even bedenkelijk aan. 'Thuis,' knikt ze dan. De dokter overhandigt haar haar doosje pillen. 'Als je ze ingenomen hebt, moet je even telefonisch contact met ons opnemen, dan bespreken we een andere afspraak, akkoord?' Vanessa likt haar lippen. Haar hand met de doosje pillen trilt een beetje. 'Akkoord...' zegt ze dan. De dokter knikt. 'Goed, dan zien we elkaar snel weer.' Vanessa knikt en staat op. Ook de dokter staat op en steekt haar hand uit. Glimlachend neemt Vanessa haar hand aan, maar toch lees ik haar twijfels en onzekerheden. Zou ze toch twijfelen? 

Nog geen halfuurtje later staan we weer buiten, Vanessa met haar doosje pillen en ik met talloze vragen. 'Zullen we ergens gaan eten, ik heb best honger,' zucht Vanessa terwijl ze haar doosje in haar tasje stopt. Het liefst wil ik naar huis gaan om te rusten, maar knik. 'Goed, laten we naar die ene restaurantje gaan waar ze lekkere taartjes maken.' En ze begint al met lopen. Gapend loop ik haar ook achterna. 'Ga je het echt doen?' vraag ik dan uiteindelijk. Vanessa kijkt me schuin aan. 'Ja...het moet. Taylor wilt het...' Ik hou haar meteen tegen. 'En wat wil jij? Vanessa? Dit is een grote beslissing.' Vanessa's ogen worden even waterig. 'Dat weet ik, Valentina, maar ik kan het niet! Ik kan het niet alleen, je moet me begrijpen!' Ik slik even, op zoek naar de goede woorden. Maar als we even later in het restaurantje zitten, kan ik ze nog steeds niet vinden. 'Wat wil jij? Ik wil denk ik een chocoladetaart,' vraagt Vanessa terwijl ze me de menukaart overhandigt. Ik kijk even kort naar het menu. Mijn honger was ook ver te zoeken. 'Doe mij maar wat muntthee, ik heb niet zoveel trek.' Vanessa knikt en gebaart naar een ober. Terwijl ze onze bestelling opzegt, kijk ik even naar haar tasje, waar haar pillen inzitten. 'Die is onderweg,' zucht Vanessa en ze kijkt me aan. Meteen richt ik mijn blik op haar blauwe ogen. 'Dat is goed,' glimlach ik. Vanessa knikt even langzaam en slaakt dan een diepe zucht. 'Geloof me, Valentina, ik heb dit nooit gewild.'

'Ik begrijp het. Maar maak alsjeblieft geen overhaaste beslissingen. Wees eerlijk met jezelf,' zeg ik zacht. Maar Vanessa schudt haar hoofd. 'Ik moet wel, Valentina...' Ze zucht weer en staat dan op. 'Ik ga even plassen, ik kom zo terug.' Ik knik. Terwijl ze naar de wc loopt, valt mijn blik weer op haar tasje, die aan haar stoel hangt. Even krijg ik een gekke inval. Snel kijk ik of ze daadwerkelijk naar de wc is gegaan. Langzaam reik ik met mijn hand naar haar tasje. Ik wil gewoon even kijken hoe de pillen eruitzien. Nieuwsgierig hou ik het doosje pillen omhoog en staar er even naar. Ik weet niet voor hoelang, maar als ik Vanessa's stem in de verte hoor, kijk ik geschrokken op. 'Valentina?' roept ze verbaasd als ze me ziet zitten met haar doosje pillen in mijn handen. Ik kijk weer naar het doosje in mijn handen en dan weer naar haar. 'Leg ze terug!' sist ze zacht, terwijl ze schichtig om haar heen kijkt. Ik kijk even weer naar het doosje in mijn handen. Dan grijp ik naar mijn jas en ren ik het restaurant uit, zonder nadenken. 'Valentina!' hoor ik Vanessa achter me schreeuwen. Maar ik ren zonder omkijken door, met het doosje pillen in mijn handen. Waarheen, weet ik niet. Maar ver van Vanessa vandaan...