CHANGE

Hoofdstuk 126

Hoofdstuk 126: Zijn enige optie

Het is inmiddels maandag. Vanessa en ik hebben allebei onze dag niet gehad op school. Bella was ziek en Joey leek even net als ons een down-dag te hebben. Hazeal heb ik ook niet gezien omdat hij voor vandaag had besloten thuis te blijven. Ik moet nog twee dagen wachten voordat de rechtzaak begint en om eerlijk te zijn ben ik bloednerveus. Misschien daarom dat mijn moeder alleen maar in bed blijft, misschien is zij ook nerveus. Ik kijk even naar huiswerk. Mijn hoofd brandt gelijk bij het zien van de onbelangrijke informatie. Dan hoor ik achter me de deur opengaan. Ik kijk langzaam naar achteren. 'Hey,' glimlacht Vanessa. Ik glimlach zwakjes terug en kijk weer naar mijn huiswerk. 'Ik heb lang nagedacht,' begint ze nerveus.' Ik draai me langzaam weer naar haar om. 'Maar ik wil echt niet dat mijn kind alleen opgroeit. Daarom ga ik vandaag naar huis...Taylor vertrekt morgen en ik wil voordat hij vertrekt...aan hem vertellen dat ik wil dat hij blijft. Dat hij een tweede kans krijgt...' Ik voel mijn mond open zakken. 'Vanessa, hij is een kl-...' Maar Vanessa schudt haar hoofd. 'Ik weet het, Valentina, maar ik doe het voor onze kind. En ik wil graag dat hij blijft...' Haar blauwe ogen kijken me smekend aan. Ik zucht. 'Goed, als dit je keuze is...dan sta ik erachter, Vanessa...voor je kind...' Vanessa slaakt een opgelucht zucht en loopt naar me toe. 'Bedankt, Valentina, je bent de beste vriendin die iemand kan wensen!' En ze geeft me een knuffel. 'Je staat er nooit alleen voor. Kom, dan breng ik je naar huis,' glimlach ik dan. Vanessa knikt en laat me weer los. 'Laten we gaan...'

-

Eenmaal bij haar thuis aangekomen merk ik op dat het huis leeg is. 'Mijn ouders zullen vast aan het werk zijn. Taylor is misschien wel in zijn kamer,' glimlacht Vanessa, maar ik zie dat ze nerveus begint te raken. Ik knik en volg haar naar boven. Vanessa loopt meteen door naar Taylor's kamer en ik loop Vanessa's kamer binnen. Meteen valt mijn oog op een envelop op haar nachtkastje. Toch leg ik haar weekendtas netjes neer op haar bed en probeer ik mijn nieuwsgierigheid te onderdrukken. Ik wil niet zomaar aan iemands anders spullen neuzen. 'Hij is er niet!' roept Vanessa een tikkeltje gestrest uit terwijl ze haar kamer in komt rennen. Ook haar oog valt meteen op de envelop op haar nachtkastje. 'Hij zal toch niet...' fluistert ze verschrikt en ze grijpt razendsnel naar de envelop. Ik kijk gespannen toe.

'Vanessa, allereerst wil ik mijn excuses aanbieden omdat ik een echte klootzak voor je bent geweest. In plaats je te steunen en te helpen in deze moeilijke periode heb ik je alleen maar als vuil behandeld. Ik dacht alleen maar aan mezelf en aan mijn toekomst. Maar ik dacht nooit na over jouw pijn, jouw lijden en jouw zorgen. Ik ben egoïstisch geweest en dat was fout. Wat nog fouter was dat ik van je eiste om abortus te plegen. Dat was mijn meest domste en beschamende shit ooit geweest en ik zal het de rest van mijn leven als een litteken dragen...

Vanessa stopt even met praten omdat haar emoties teveel worden.

'Toch heb ik bewust gekozen om eerder naar Engeland te verhuizen. Het spijt me, alweer. Ik weet zeker dat je ergens toch wilde dat ik bleef...misschien voor jou of onze kind, maar ik kan het niet. Ik kan niet blijven. Ik ben geen man genoeg daarvoor. Ik zeg eerlijk dat ik zelfs bang ben. Maar jij bent niet bang en je bent sterk genoeg, dat weet ik gewoon. Je zal de beste moeder ooit worden. Jij en het kind zullen beter af zijn zonder mij. En het spijt me nogmaals. Ik had voor je moeten zijn...maar ik kan het niet. Misschien is dit beter... Ik hou van je...Taylor...'

En voor ik het weet zakt Vanessa door haar knieën en begint ze hartverscheurend te huilen. Ik ren meteen naar haar toe en sla mijn armen over haar heen. 'Vanessa, rustig...alsjeblieft!' En ik streel haar bruine haren. 'Hij is weg. Hij is gewoon eerder vertrokken, zonder afscheid...hij heeft me nooit een kans willen geven...ons!' Ik snuif mijn neus op en vecht tegen mijn eigen tranen. Ik heb Vanessa nog nooit zo gebroken gezien. 'Misschien is het inderdaad beter zo, Nessa,' fluister ik. 'Nee, ik kan dit niet alleen! Hij was mijn enige hoop, Valentina, mijn enige fucking hoop!' En ze legt snikkend haar hoofd tegen mijn borst aan. 'Je hebt ons nog, Vanessa. Je hebt aan ons meer, geloof me!' Vanessa kijkt me aan met haar blauwe ogen. 'Nee, jullie zullen allemaal jullie eigen wegen volgen. Zo gaat het eenmaal en het is helemaal niet erg! Alleen Taylor...' En ze barst weer in huilen uit. 'Taylor was voorbestemd om bij mij te blijven, voor onze ongeboren kind!' Ik slik en kijk snel weg. Zodat ze mijn betraande ogen niet hoeft te zien.

-

Nadat ik een gebroken Vanessa noodgedwongen moest achterlaten in haar lege huis, gooi ik de voordeur een tikkeltje hard achter me dicht. Alles, maar letterlijk alles maakt me zo boos en verdrietig tegelijkertijd. Ik ben woest op Taylor en op het Amerikaanse rechtsysteem. Ik voel me verdrietig omdat Vanessa duidelijk gebroken is en verdrietig voor Ander, omdat hij geen vrije man meer zal zijn. Alles is zo oneerlijk. Ik schop kwaad mijn schoenen uit. En ik ben het ook zo zat dat mijn moeder de laatste tijd alleen maar in bed ligt! En ik gooi haar deur hard open en verwacht elke moment haar woeste geschreeuw, maar het blijft akelig stil. Ik kijk even haar lege kamer rond. Waar is ze nou weer naartoe gegaan? Ik loop naar haar onopgemaakte bed toe en staar er even naar. Normaal laat mijn moeder altijd weten dat ze weggaat. Mijn ogen glijden naar haar nachtkastje toe, waar een van de lades half naar buiten geschoven staat. Zonder nadenken trek ik de halfopen la helemaal naar buiten en staar ik even naar de inhoud.

Ik voel het bloed uit mijn gezicht trekken...