Hoofdstuk 134

693 27 0
                                    

Hoofdstuk 134: Overleg

"Ik denk niet dat hij het recht nog heeft om de wetten te veranderen!" moppert Jean-Paul. "Sorry, zonder officiele bescherming van de staat, zal mijn cliënt zijn zwijgrecht recht doen!" reageert Martinez. Jean-Paul rolt geërgerd met zijn ogen. Zijn geduld was duidelijk op. "Ik vraag aan de rechtbank of we de plea deal hier en daar kunnen wijzigen. Het is niet dat mijn cliënt zijn mond voor eeuwig wilt houden. Hij wilt alleen bescherming. Meer niet!"  De rechter zucht even. "Hij heeft zich al schuldig gepleit...hij wil alleen bescherming in ruil voor de langverwachte waarheid!" voegt Martinez er ook bij.  De rechter wrijft even over zijn kin. "En wat voor verklaring is het dat hij zelfs bescherming nodig heeft?" De advocaat kijkt even naar Ander. "Hij zal de twee namen opnoemen van de andere. Hij zal vertellen wat er met de slachtoffers zijn gebeurd, wie er achter zit en waarom!" De rechter kijkt ook naar Ander. "Dat allemaal voor bescherming?" De advocaat knikt. "Zonder zal hij absoluut zijn mond dicht houden!" Ik kijk mijn moeder kort aan. De rechter kijkt even naar de jury. "Goed, ik geef jullie acht dagen de tijd om de plea deal nog een keer te bespreken. Daarna zal meneer Lopez zijn verklaring geven en zijn schuld opnieuw pleiten voor de jury. Pas daarna zal er een eindoordeel gegeven kunnen worden...bij deze!' En de rechter slaat met zijn hamer op zijn vlak terwijl er geroezemoes ontstaat.

Dan is het afgelopen, want het scherm wordt zwart. 'Zo...hoe vonden jullie het gaan?' vraagt Shanon voorzichtig. Mijn moeder haalt vermoeid een hand door haar haren. 'Het was zwaar...vooral toen ze mijn man wilde aanpakken!' Shanon knikt. 'Over acht dagen zal er nog een rechtszaak plaatsvinden. Laten we hopen dat de beide partijen een afspraak kunnen maken, zodat we allemaal te weten kunnen komen wat er precies is gebeurd.' Mijn moeder knikt en kijkt dan naar mij. 'Ik wil graag met mijn dochter weer naar huis...' Shanon knikt begrijpelijk. 'Laat me even snel kijken of Jean-Paul of Dolores jullie nog nodig heeft...' En ze loopt snel de kamer uit.

Even is het stil, totdat mijn moeder mijn schouders vastgrijpt. 'Wat gebeurde er met je, mija? Ik heb je net wel gezien tijdens het verhoor!' Ik kijk mijn moeder verrast aan. 'Toen Jean-Paul aan je vroeg of je de leider zou herkennen, verstarde jij gewoon. Is er iets wat ik moet weten?' Ik voel mijn hart weer bonken.

Wat moet ik haar eigenlijk vertellen? Dat ik op een doodnormale vrijdagavond hem persoonlijk ben tegengekomen in mijn dronken bui? Dat het maar net scheelde omdat Joey me net uit zijn klauwen kon redden! Ik zou haar helemaal bezorgd en woest maken. En nu ze toch al afgemaakt is door de rechtszaak, maak ik haar alleen maar gekker ermee.

'Niks...het werd me gewoon teveel,' zucht ik dan. Mijn moeder bestudeert me even. 'Zeker?' vraagt ze dan. Ik knik. 'Maak je geen zorgen, mam.' Mijn moeder knikt en haalt een hand door haar bruine haren. 'Goed, ik hoop dat ze snel komen, want ik ben aan een bad toe...' Ik glimlach even, maar mijn gedachtes zweven alweer weg. Naar het moment dat ik hem zag. De man die mijn moeder onder schot hield, die mijn moeder neersloeg, die de orde gaf mijn vader en zus mee te nemen. De leider. Hij stond, bijna vier maanden geleden, voor mijn neus. En ik weet zeker dat hij mij meegenomen had, als Joey niet kwam. Ik sta echt voor eeuwig bij Joey in het krijt, ook al beseft hij dat zelf niet.

Ik schrik wakker uit mijn gedachtes door de harde stem van Jean-Paul, die zwaar geirriteerd de kamer komt binnengelopen. 'We hadden hem levenslang achter de tralies kunnen zetten, maar nee, nu trekt hij wel zijn verdomde mond open!' Jean-Paul wrijft over zijn gezicht. 'Geen zorgen, het is niet zo erg. Bovendien zijn we allemaal wel benieuwd naar zijn verklaring,' probeert Dolores hem te kalmeren. 'Maar wat als het broodje aap verhalen zijn? En hij maar dingen gaat lopen verzinnen?' roept Jean-Paul. 'Dan kan hij gedag zeggen tegen zijn bescherming!' Jean-Paul moppert wat onverstaanbaars. 'In iedere geval, dames...' En hij kijkt ons aan. 'Jullie hebben jullie woordje gezegd...het is nu even afwachten wat er verder gaat gebeuren. Maar Dolores en ik moet even bespreken wat we precies voor plea deal willen. Daarna bespreken we dat met meneer Martinez en meneer Lopez zelf. Ondertussen neem ik steeds contact met jullie op, zodat jullie ook op de hoogte zijn!' Mijn moeder knikt goedkeurend. 'Dat zal het doen.' Jean-Paul knikt en geeft haar een hand. 'Dan wens ik jullie veel succes deze acht dagen en laten we hopen op gerechtigheid!' Mijn moeder knikt. Daarna geeft hij mij ook een hand. 'Hou je taai, dame.' Ik glimlach geforceerd. 'Tot over acht dagen, dames,' glimlacht Dolores. We knikken haar toe. 'Shanon leidt jullie weer naar de hal toe,' zucht Jean-Paul. Shanon loopt alvast naar de deur toe. Na weer afscheid genomen te hebben, volgen we Shanon naar de hal toe.

Daar aangekomen zien we tante Isabella en Cat op ons wachten. 'Probeer gewoon rust te houden deze acht dagen,' adviseert Shanon. 'Bedankt Shanon,' lacht mijn moeder. Shanon glimlacht en loopt dan weg, terug naar de twee stressende advocaten. 'Belachelijk hoe ze Hector wilde vernederen!' moppert mijn tante boos terwijl ze mijn moeder een knuffel geeft. 'Precies...ik heb me totaal niet voorbereid voor die vraag,' zucht mijn moeder. 'Alles oke?' vraagt Cat aan mij. 'Ja...soort van...' reageer ik afwezig. Cat knikt en stopt met vragen. 'Laten we naar huis gaan. Jullie allebei verdienen een lekkere maaltijd van ons,' knikt mijn tante en ze loopt alvast naar de uitgang toe. Mijn moeder loopt meteen haar mee. Ik en Cat sjokken er hun aan.

Eenmaal buiten haal ik diep adem. De frisse wind is een ware opluchting voor me. Ik voel me meteen een beetje ontspannen. Ik ben namelijk nog steeds erg geschrokken van daarnet. Cat ziet mijn opluchting en grijnst even. Achter haar zie ik in de verte iemand staan in een hoekje. Ik richt mijn blik op de vage figuur in de verte. Cat is inmiddels in gesprek geraakt met mijn moeder. Terwijl ze zonder mij de trappen aflopen, blijf ik even staan bij de ingang, starend naar de figuur in de verte, die ook naar mij lijkt te staren.

Door zijn capuchon zie ik zijn haren niet, maar ik durf te zweren dat hij blauwe ogen heeft. Op zijn gezicht staat een brede glimlach. Een glimlach die me kippenvel geeft. Plots maakt hij met zijn hand een teken. Het ik-hou-je-in-de-gaten-teken. Meteen versteen ik. Ik zie heel even de tekening die Jean-Paul vandaag aan me liet zien voorbij vliegen. Het gezicht, de hoeken, de ogen. Het is hij!

Het is hij van de tekening! Hij is het! Hij staat hier! Voor het rechtsgebouw! Voor mij, voor ons! Ik voel mijn ademhaling versnellen terwijl ik gevangen zit in zijn ogen. In zijn felblauwe ogen vol haat en spot. 'Valentina!' hoor ik Cat ongeduldig roepen. Ik kijk geschrokken op. 'Kom je nog naar beneden of hoe zit dat? Ik heb ervoor kunnen zorgen dat we naar TacoBell gaan! Dus loop naar beneden!' roept ze. Hijgend kijk ik weer naar de plek waar Hij staat. Maar de plek is leeg. Alsof hij daar nooit heeft gestaan. Ik kijk even verward om me heen.
'Valentina!' hoor ik nu ook mijn moeder roepen. Ik negeer haar en blijf om me heen kijken.

Ik durf te wedden dat hij daar nog net stond. Waar is hij naartoe gegaan? Ik heb me toch niks verbeeld? 'Valentina! Wat is er aan de hand?!' roept mijn moeder nu kwaad. Ik schud mijn hoofd en probeer opnieuw mijn angst gevoel te onderdrukken. 'Niks! Ik ben mijn oorbel kwijt geraakt!' En ik loop snel de trap af, naar beneden. 'Je oorbel? Meen je dat nou?' reageert Cat meteen terwijl ze naar de grond staart. 'Ja...het was mijn lievelings oorbel!' Mijn moeder en mijn tante zuchten. 'Ach, je hebt thuis meer, laten we eten,' moppert mijn moeder.

Terwijl we weer verder lopen, kijk ik nog snel voor de laatste keer naar de plek waar ik hem heb gezien. Maar de plek blijft akelig leeg.

CHANGEWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu