CHANGE

Hoofdstuk 192

Hoofdstuk 192: De allerlaatste moeilijke beslissing

Zwijgend kijk ik toe hoe mijn moeder mij een bord rijst neerlegd. De geur dringt diep tot me door en mijn maag begint te rammelen. Ik heb dagen alleen maar droge brood zitten eten met water. Dit ziet er werkelijk waar goed uit. Ik pak trillend van de honger mijn vork op en val mijn bord rijst aan. Mijn moeder neemt zuchtend naast me plaats en kijkt tante Isabella kort aan. Die kan alleen maar hoofdschuddend toekijken. 'Valentina, we moeten praten,' zegt ze dan formeel. Ik kijk haar kort aan voordat ik weer een hap neem. 'We snappen dat je in rouw bent. Maar je moet je niet dagen afzonderen van iedereen,' gaat ze verder. 'Ik wil gewoon alleen zijn, tante,' mopper ik met volle mond. 'Snappen we. Maar het leven gaat verder. Over vier dagen is je eindceremonie! Ik neem aan dat je wel gaat!?' Mijn lepel vol met rijst blijft in de lucht hangen. Eindceremonie? 'Was dat niet al vorige week?' vraag ik even verward. 'Nee, de school heeft het verplaatst naar deze week uit respect voor Joey's nabestaanden. Het eindbal is ook op dezelfde dag.' Ik knik en neem mijn hap. 'Ga je?' vraagt Cat voorzichtig, die al die tijd zwijgend tegenover me zit. Ik haal mijn schouders op, zonder op te kijken. 'Ik weet niet.'

'Je vrienden gaan namelijk wel, Valentina, misschien moet je een beetje afgeleid worden. Dat is goed voor je,' bemoeit mijn moeder ook. 'Ik heb echt geen beh...-' 'Valentina, dit gaat zo langer niet!' onderbreekt mijn tante kwaad. Ik versteen meteen. Ik heb zelden tante Isabella horen schreeuwen, maar als ze schreeuwt durft niemand haar tegen te spreken. Klein, maar fier is ze.

'Hou op! Het heeft lang genoeg geduurd. Iedereen vraagt naar je en we willen graag dat je weer wat buiten bent, dus ik vind dat je naar je eigen ceremonie en bal moet gaan en ik wil er verder niks meer van horen!' gaat ze in het spaans verder. Ik kijk haar met grote ogen aan. Ik wil niet gaan. Ik wil geen plezier hebben. Waarom pikt ze de hint niet op? 'Het is voor je eigen bestwil. Je zal het later betreuren dat je niet naar je eigen bal bent gegaan. Het is tijd om weer tussen je vrienden te zijn. Vrolijkheid is de beste medicijn tegen de pijn,' knikt ze nu, dit keer zachter. Ik sla mijn ogen zuchtend neer. 'Het is al over vier dagen. Ik heb geen date en jurk...' Tante Isabella grijnst. 'Maak je daar niet zoveel druk om. Cat is hier en zal het leuk vinden om je te helpen!' Ik kijk langzaam naar Cat, die nog altijd zwijgend voor zich uit kijkt. 'Goed,' zucht ik dan.

Het is even weer stil aan tafel. Totdat mijn moeder dit keer de stilte verbreekt. 'Valentina, er is nog iets,' fluistert ze en ik zie plots dat ze iets in haar handen houdt. Met lichtelijke trillingen in haar handen legt ze de twee stroken papieren op tafel. De spanning stijgt nu en ik zie zelfs tante Isabella ongemakkelijk kijken. Slikkend grijp ik snel naar de twee papieren en bestudeer ik ze.

Mijn ogen schieten heen en weer. Het dringt langzaam maar zeker tot me door. Dit zijn vliegtickets. Enkeltjes. Er is geen datum voor de terugreis geboekt. Ik kijk mijn moeder langzaam weer aan. Ze heeft haar keuze gemaakt. Ze heeft besloten om Amerika achter te laten. 'Ik dwing je niet om met mij mee te komen, mija, ik geef je nog altijd de vrije keuze. Maar weet dat de vliegtuig over vijf dagen vertrekt,' reageert mijn moeder zacht. Ik voel de tranen opkomen. Ik kan en wil het niet geloven. Mijn moeder zal vertrekken en ik moet kiezen of ik met haar mee ga of blijf.

'Als je besluit te blijven zul je weer bij ons komen wonen in Queens,' knikt tante Isabella. Maar haar woorden bieden me geen troost. Als ik namelijk blijf, zie ik mijn moeder niet meer. En ik weet niet of ik daarvoor klaar ben. Er is zoveel wat wij samen hebben meegemaakt en doormaakt, haar verlaten is net zo erg als Joey's dood. 'Ik weet het niet,' zeg ik dan ook met een schorre stem. Tante Isabella knikt begrijpelijk. 'We geven je nog even om na te denken. Maar vergeet niet dat de vliegtuig over vijf dagen vertrekt.' Ik slik moeizaam en staar weer naar de twee tickets in mijn handen...

-

Letterlijk alles vliegt door mijn gedachtes heen. Hoe kan ik in hemelsnaam een keuze maken? Mijn moeder is mijn alles, maar ik heb hier vrienden om wie ik geef, zoals Vanessa. Ik heb haar beloofd te steunen bij haar zwangerschap. Bella en ik zouden samen gaan studeren! Maar nu heb ik geen idee wat ik moet doen. Zoals ik al tegen Cat zei, ik zie niet meer wat mijn doel is.

Ik grijp naar mijn hoofd en knijp mijn ogen dicht terwijl ik bid om stilte en rust in mijn hoofd. Maar in plaats daarvan verergt de chaos in mijn hoofd. Tranen vullen in een rap tempo mijn ogen en glijden als bakken over mijn wangen. 'Stop!' piep ik tegen mezelf en ik begraaf mijn hoofd tussen mijn knieën. Ik word gek. Dat weet ik wel zeker. Er is ook zoveel mis gegaan dit jaar. Ik weet niet of ik zo langer door wil gaan. En ik open eindelijk mijn betraande ogen. Ik zie direct mijn potje pillen staan die op mijn nachtkastje staan. Mijn enige uitweg.

Ik grijp er razendsnel naar en schud er een paar uit. En met monsterlijke honger stop ik ze allemaal in mijn mond en slik ik ze zonder water door. Mijn keel brandt meteen door de hoeveelheid pillen. Mijn maag protesteert, maar ik negeer de waarschuwingen. Met gesloten ogen plof ik languit neer op mijn bed. Mijn hoofd begint langzaamaan te draaien. Zo hard dat ik me lichtjes voel. Het wordt meteen donker voor mijn ogen. Angst voor deze duisternis bloeit op en ik voel een stekende pijn in mijn hart.

Ik hoor ergens de deur open gaan. Ik til zwakjes mijn hand op, op zoek naar hulp. De pijn in mijn hart is inmiddels ondraagbaar geworden. Plots voel ik een warme hand de mijne vastpakken. Mijn ogen schieten heen en weer en kijken dan recht in twee paar groene ogen. Mijn mond wordt meteen kurkdroog. 'Nooit geweten dat je bezig was met rotzooi slikken,' zegt hij. Ik vergroot mijn ogen. 'Waarom, Valentina? Waarom doe je dit?' vraagt hij teleurgesteld. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar het feit dat hij voor me staat maakt me sprakeloos. Hij hoort in de grond te liggen!
'Dit ben jij niet en dat weet je,' fluistert Joey zacht. Tranen glijden voor de zoveelste keer over mijn wangen. Zijn hand voelt warm aan, het bewijs dat hij wel in leven moet zijn. 'Stop...je bent beter dan dit,' zegt hij en hij drukt zijn lippen op mijn trillende hand. 'Je leeft,' piep ik met moeite. 'Natuurlijk leef ik,' grijnst hij terwijl zijn groene ogen sprankelen.