CHANGE

Hoofdstuk 179

Hoofdstuk 179: De eindexamens

'Oke, mensen. Ik wil graag nu stilte!' roept de docent door de zaal. Hier en daar wordt het langzaam stil, totdat het volledig stil is. 'Goed, zoals jullie weten zitten jullie allemaal hier omdat de examens zullen beginnen. Ik hoop dat er voldoende kennis is opgenomen en dat er vele van jullie cum laude slagen! Dat is natuurlijk de ideale droom!' Bella rolt met haar ogen. 'Voor de rest wens ik jullie allemaal succes!' En hij begint met een paar andere collega's de examens uit te delen. 'Nou, het is fucking officieel. Ik ben fucked!' roept Joey opeens uit. Alle ogen draaien tegelijkertijd naar hem toe. Sommig beginnen zelfs te lachen. 'Joey, als je niet stil kan zijn, stuur ik je uit en heb je automatisch een 1 voor je examens!' roept de docent streng uit. Joey haalt onverschillig zijn schouders. 'Tenminste geen 0,1.' Er wordt luid gelachen. 'Joey, laatste kans!' roept de docent nu kwaad. Snel buigt Joey zijn hoofd. Zuchtend gaat de docent verder met uitdelen. Naast me zie ik Oscar opeens een fles vodka opendraaien. Met een verwarde frons blijf ik hem aankijken. Maar hij is te druk bezig met stiekem drinken. 'Oscar!' sis ik dan zijn naam. Oscar kijkt meteen op. Ik wijs naar zijn fles. Oscar biedt meteen onbewust zijn fles aan. Met een walgend gezicht schud ik mijn hoofd. 'Ben je gek geworden? Ze kunnen je betrappen,' fluister ik dan. Oscar glimlacht. 'Ik heb het nodig. Zijn tegen de zenuwen,' legt hij zacht uit. 'Je kon het ook in een fles water schenken, idioot!' Oscar knikt met me eens. 'Ik had geen tijd,' reageert hij dan. 'Oscar en Valentina, jullie hebben na de examens genoeg tijd om te kletsen. Wees nu alsjeblieft stil want anders geldt Joey's waarschuwing ook voor jullie!' roept de docent plots door de zaal. Weer kijkt iedereen onze kant op. 'Oh, over wat zijn jullie aan smoezen? Hebben jullie antwoorden?' roept Joey dan ook door de zaal. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Joey!' roept de docent woest. Joey houdt meteen zijn beide handen in de lucht. 'Sorry, nu blijf ik stil.' En hij buigt zijn hoofd neer. 'Wat een legende,' grinnikt Oscar en hij geeft me een knipoog. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Stilte!' roept de docent weer. Oscar en ik kijken meteen naar onze tafel toe. 

Voor ik het weet ontvang ik mijn examen. Met trillende sla ik de bladzijde om. 'Valentina, wacht maar even met het openslaan,' roept de docent meteen. Ik slaak een geirriteerde zucht en sla mijn examenboekje weer dicht. Waarom moeten we nou weer wachten? Tijd is goud!

'Oke, iedereen heeft zijn examens. Jullie mogen beginnen!' roept de docent na een tijdje uit. Meteen slaat iedereen zijn boekje open. Ik zucht eerst voordat ik de mijne opensla. Mijn ogen glijden langzaam over de woorden heen. Maar het lijkt wel alsof de woorden dansen. Daarom gebruik ik mijn vinger als begeleiding. Maar ook dit heeft weinig effect. Ik voel hoe mijn hersenen langzaam smelten. Ik snap de vraag niet, de stof niet en de manier waarop de vraag gesteld is niet eens! Ik voel me onrustig worden en dat terwijl ik vanochtend mijn kalmeerpillen heb geslikt. Mijn voet tikt als een bezetene tegen de grond. Ik ga zakken, dat weet ik nu al....

-

'Het viel eigenlijk wel mee,' knikt Joey terwijl hij plaats neemt op een bankje buiten. De zon schijnt fel en de lucht is strakblauw, maar ik ben verre van vrolijk. Ik heb zojuist mijn eerste examens verpest, dat weet ik wel heel zeker. 'Echt waar?' vraagt Vanessa verward. Joey knikt zelfverzekerd. 'Jawel, ik heb veel dingen kunnen invullen. Ik hoop op een zes.' Vanessa knikt goedkeurend. 'En jij?' vraagt ze dan aan mij. Ik ontmoet haar blik met glazige ogen. 'Geen idee,' mopper ik dan en ik ga mokkend naast Joey zitten. 'Ah, kom op, Valentina. Jij hebt vast wel een voldoende. Het is Engels maar,' lacht hij troostend terwijl hij zijn arm om me heen slaat. Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil er niet eens over praten, Joey.' Vanessa neemt ook naast me plaats. 'Was het zo slecht gegaan, schat?' Ik knik zwijgend. 'Geen zorgen, je hebt genoeg andere examens die je beter kan maken. Het kan nog goed komen,' probeert Joey. Ik haal mijn schouders op. 'Het kan. Maar het is jammer want Engels is niet zo moeilijk, weet je...' Joey trekt even een gezicht, maar Vanessa knikt. 'Gewoon positief denken,' voegt ze er nog aan toe.

Ik knik en staar even voor me uit. Naar het rugby-veld dat vol staat met mensen uit de examenklassen. De ene helft ligt doodleuk te zonnen, andere zitten koortsachtig te leren. Ik tref Hazeal bij zijn groepje vrienden aan. Ze lachen. Hazeal ook. En dat maakt me kwaad. Waarom lacht hij, terwijl ik nog altijd lijd? Zo zie je maar dat hij geen ene moer voor me voelde.

Ik kijk mopperend weg. Vanessa en Joey zijn ondertussen in een discussie geland. 'Waarom mogen we de geslacht van je baby niet weten?' roept Joey afkeurend uit. 'Omdat ik dat niet wil en ik weet zelf ook niet wat het is,' kaatst Vanessa terug. 'Maar nou brandt ik van de nieuwsgierigheid, Vanessa en dat is jouw schuld!' Vanessa haalt lachend haar schouders op en streelt ondertussen haar bolle buik. 'Wanneer ben je uitgerekend?' vraag ik benieuwd. Vanessa glimlacht zwakjes. 'In juli.'
'Juli!' roept Joey geschrokken uit. Vanessa knikt weer. Haar ogen lijken blauwer dan ooit in het zonlicht. 'Wow, we weten pas over drie maanden wat het geslacht wordt,' moppert hij dan nors. Vanessa knikt uitbundig. 'Dus dat wordt geduld hebben, Joey.'
'Dit is verschrikkelijk,' sist hij en hij grijpt naar zijn lesboek. 'Ik had meer van je verwacht...' En hij doet alsof hij gaat leren...