CHANGE

Hoofdstuk 54

Hoofdstuk 54: Verjaardagsetentje

'Gefeliciteerd mama!' roep ik vrolijk uit als mijn moeder de volgende morgen vroeg naar beneden loopt. 'Wat lief!' roept ze meteen uit als ze de ontbijttafel ziet vol eten. 'Allemaal voor jou, ik heb ook alvast je lunch gemaakt,' knik ik trots. Mijn moeder neemt lachend plaats aan tafel en reikt naar haar beker koffie. 'Dit hoefde je echt niet te doen, mija.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik wilde het! Het is je verjaardag, mam!' Mijn moeder drukt dankbaar een kus op mijn slapen. 'Maar je gaat wel naar school vandaag!' zegt ze dan streng. Ik grinnik. 'Ja mam.'

-

Op school aangekomen kom ik Scott tegen, die nietsvermoedend een zak chips eet. 'Het is nog geen tien uur, Scott,' grijns ik terwijl ik naast hem plaatsneem. Scott kijkt me glunderend aan. 'Dus?  Chips is eigenlijk gemaakt van aardappelen, dus ik eet groente in de ochtend.' Ik barst in lachen uit. 'Alsjeblieft zeg! Aardappelen die te lang in olie hebben zitten bakken, dat kun je toch geen groente meer noemen?' Scott haalt zijn schouders op en houdt het zakje chips voor mijn neus. Zuchtend besluit ik een paar te nemen. 'Maar toch wil je van mijn chips eten,' grijnst hij dan voldaan. Ik neem plagend een hap van zijn chips. 'Heb je nog tegen Vanessa gepraat?' Scott schudt zijn hoofd. 'En ik ben het ook niet van plan. Als zij haar eigen gedrag kan verklaren, dan ben ik bereid.' Ik knik begrijpend. 'Dat is eerlijk.' Scott knikt en stopt een hele hand chips in zijn mond. 'Hey Scott, onze training gaat beginnen,' horen we Hazeal roepen, die aankomt rennen. Scott trekt meteen een zuur gezicht. 'Ik heb geen zin...' Maar Hazeal grist al de zak chips uit zijn handen. 'We hebben binnenkort een wedstrijd! Dus we moeten wel.' Scott laat een vermoeiende kreun horen. 'Je kan het,' grinnik ik en ik klop bemoedigend op zijn schouders. Scott zucht. 'Ja, ja, ze kunnen niet zonder mij.' En hij staat lachend op. 'Kijk, daar heb je het al,' lach ik. 'Hoe kom je aan deze chips?' vraagt Hazeal met volle mond aan Scott. 'Van de winkel en waarom eet je alles op!?' Hij grist zijn zak weer uit zijn handen. 'Nee, ik wil nog wat. Ze zijn lekker!' En hij probeert de zak weer af te pakken. Zo staan ze even te vechten om een zak chips. Lachend kijk ik toe. 'Hebbes!' roept Hazeal, terwijl hij de zak boven zijn hoofd houdt. Maar met een snelle uithaal scheurt Scott per ongeluk de zak open, waardoor de inhoud op Hazeal terechtkomt. 'Oeps,' zegt hij nog. Hazeal kijkt hem droogjes aan. 'Fijn, daar gaat onze chips,' moppert hij dan. 'Onze?! Mijn chips!' reageert Scott ongelovig. Hazeal haalt zijn schouders op. 'Ongelooflijk! Nu moet ik weer nieuwe gaan halen!' bromt Scott en hij loopt stampend weg. Ik grinnik. 'Niet te geloven jullie twee.' Hazeal schudt zijn hoofd terwijl hij Scott nakijkt. 'Hij deelt nooit! En ik deel soms mijn pudding met hem. Verwend nest.' Ik vergroot verbaasd mijn ogen. 'Jij deelt je pudding, dat geloof ik niet!' Hazeal kijkt me lachend aan. 'Nee, echt waar!' Ik knik geloofwaardig met mijn hoofd. 'Natuurlijk Hazeal.' Ik sta op en loop naar hem toe. 'We weten allemaal hoe gek jij wordt als iemand zelfs naar je pudding kijkt.' En ik pak wat chips van zijn hoofd. Ergens in de verte hoor ik de bel gaan. 'Nou, ik moet gaan, geniet van je chips,' knik ik dan met volle mond. Hazeal haalt zuchtend een berg chips van zijn hoofd af. Lachend loop ik naar het schoolgebouw toe. Die is nog wel even bezig.

-

Na school loop ik meteen naar huis toe. Aangezien Cat elk moment kan arriveren, moet ik snel zijn. Als ik eenmaal thuis ben, is er gelukkig nog niemand. Snel haal ik de slingers en ballonen onder mijn bed vandaan en begin ik het huis te versieren voor mijn moeder. Na een uurtje gaat de bel. Snel blaas ik de laatste ballon op en ren dan naar de voordeur toe. 'Valentina!' roept mijn tante uitbundig als ze me ziet. Ik glimlach. 'Tia, wat fijn om u weer te zien!' We geven elkaar lachend een knuffel. 'Gefeliciteerd met je moeder,' knikt ze dan. 'Dank je.' En ik laat haar naar binnen lopen. Cat komt net aanlopen met twee zware tassen. 'Wat is dat?' vraag ik nieuwsgierig, terwijl ik haar snel binnenlaat. 'Eten, mijn moeder heeft gekookt én een taart gebakken.' Ik gooi verbaasd de voordeur achter me dicht. 'Hebben jullie nou eten meegenomen?' Tante Isabella die al in de keuken staat, schreeuwt iets dat op een ja moet lijken. Ik kijk Cat lachend aan die mopperend schalen eten op de keukentafel legt. 'Hoelaat komt je moeder thuis?' vraagt mijn tante terwijl ze Cat te hulp schiet. 'Geen idee, elk moment,' reageer ik terwijl ik de tafel begin te dekken. 'Maar gaat alles wel goed met haar?' vraagt ze dan bezorgd. Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee, ik heb het idee dat ze te vaak werkt. Misschien heeft ze wel een geheime geliefde,' zeg ik nietsvermoedend. Isabella kijkt even bezorgd, maar knikt dan snel. 'Ze zal inderdaad zo komen, kunnen jullie twee alvast het eten opwarmen en de taart in de koelkast zetten?'

Na een kwartier wachten horen we de voordeur open gaan. Meteen gaan we allemaal klaarstaan. 'Valentina, heb je nog iets gehoord..-' Ze stopt meteen met praten als ze in de woonkamer staat en ons in de keuken ziet. 'Fijne verjaardag!' roepen we allemaal tegelijkertijd uit. Een gelukzalige brede glimlach verschijnt op haar lippen. 'Dat hadden jullie echt niet hoeven doen!' Tante Isabella lacht. 'Ach, je hebt het verdient, Elisabeth...kom laten we gaan eten.' Mijn moeder knikt en legt haar werktas neer. Grinnikend neemt Cat alvast plaats op de tafel, ze heeft honger. Snel neem ik naast haar plaats. Mijn moeder en mijn tante nemen ook snel plaats. 'Wat heerlijk! Vissensoep!' roept mijn moeder genietend uit. Mijn tante lacht trots. Cat was ondertussen drinken aan het schenken. 'Mam, nog een fijne verjaardag,' zeg ik weer. Mijn moeder kijkt me vertederd aan. 'Dank je, mija.'