CHANGE

Hoofdstuk 94

Hoofdstuk 94: De echte waarheid en verleden

We horen ze lachen. Cat en ik kijken elkaar even kort aan, want we weten beide dat hun gelach van korte duur zal zijn. De deur naar de woonkamer wordt geopend en mijn moeder komt breedlachend binnen. Maar haar lach verdwijnt haast meteen als ze ons ziet zitten, met de doos vol geheime mappen op de bijzettafel. Tante Isabella volgt haar nog geen twee minuten later. 'Jullie hebben ze gevonden,' fluistert mijn moeder moeilijk. Cat knikt en staat op. 'Wat is hier echt gaande, tia?' vraagt ze dan. Mijn moeder kijkt even naar Isabella, die snel knikt. 'Misschien waren we niet honderd procent eerlijk tegen jullie geweest...vooral niet over jouw vader, Valentina,' zucht mijn moeder dan. 'Is het niet Cataleya? reageer ik bot. Mijn moeder slaat haar ogen neer. 'Valentina, alsjeblieft, je hoeft je moeder niet zo te beschuldigen. Ze heeft dit gedaan om jou en je zus te beschermen!' bemoeit tante Isabella ermee. 'Beschermen!? Zover ik het weet is Angelina weg! Dood!' schreeuw ik boos. Tante Isabella loopt met grote stappen naar me toe en gaat dreigend voor me staan. 'Wat wij hebben gedaan heeft allemaal zijn redens. Als je het ons laat uitleggen...!'

Ik slik mijn opkomende zenuwen weg. 'Prima,' zeg ik dan zacht en ik sla mijn armen over elkaar. Isabella kijkt dan naar mijn moeder, die even is gaat zitten op de bank. Haar handen houdt ze voor haar gezicht. Isabella zucht even en kijkt even kort  naar haar dochter, voordat ze begint te praten. 'Zoals je weet hebben ik en je moeder het je allemaal nog uitlegt toen je nog jonger was...herinner je je dat nog?'

Ik knik. 'Jullie zeiden dat het criminelen waren die het leuk vonden om willekeurige slachtoffers uit te kiezen. Helaas waren wij hun slachtoffers. Ze hebben ons wekenlang in de gaten gehouden, ze hebben mijn vader bedreigd en uiteindelijk hebben ze ingebroken in ons huis en hebben ze mijn vader en mijn zus ontvoerd! Dat is wat jullie mij hebben verteld!' Cat gaat naast me staan en legt haar hand op mijn schouder. 'Ja, ik was erbij. Dit is inderdaad wat jullie ons hebben vertelt.' Tante Isabella zucht moeizaam. 'Nou, het was allemaal een fabel. Een leugen die we jullie beiden hebben vertelt voor jullie eigen bestwil. Jullie waren allebei veel te jong voor de waarheid.' Cat en ik kijken elkaar kort aan. 'Wat is de waarheid dan?' vraagt Cat dan. Tante Isabella wijst naar de doos op tafel. 'Zoals jullie gezien hebben is onze familienaam geen Gomes, maar Castillo. Een naam die we uit angst en vrees moesten verbannen uit onze levens. En dat allemaal door je vader.' Isabella kijkt me daarop doordringend aan. Meteen voel ik mijn hart overslaan.

'Zoals jullie wel wisten komen we allemaal uit Venezuela vandaan. Het land waar jij en Cat zijn geboren,' vertelt Isabella dan verder. 'Ik raakte op een zeer jonge leeftijd zwanger van Catherine. Ik had toen geen werk en ik was gestopt met school. Toch heb ik via connecties een kans aangeboden gekregen om naar Amerika te verhuizen. Ik heb die kans met beide handen aangenomen en ben naar Amerika gegaan. De rest weten jullie wel. Maar het duurde wel zes jaar voordat jouw vader uiteindelijk besloot om ook te verhuizen naar Amerika...'

'Maar er was een reden waarom je vader het land wilde vluchten,' gaat mijn moeder weer verder. 'Vluchten?! Je zei dat jullie een beter leven voor ons wilde?' onderbreek ik haar net niet. 'Dat was ook zo, maar we vluchtte ook. Je vader had problemen in Venezuela. En we waren niet meer veilig daar.' 'Wat voor problemen?' vraagt Cat al voor me. 'Problemen die jullie levens in gevaar brachten. Je vader was een goede man, Valentina, helaas koos hij altijd voor de gevaarlijke keuzes,' zucht Isabella. 'Hij was namelijk lid van de meest beruchtste drugskartel van Venezuela, namelijk El malo-kartel...'

Er valt meteen een dodelijke stilte. Haar woorden echoën in mijn gedachtes. Mijn vader, de liefste man die je kon wensen, is lid van een drugskartel? Ik schud even ongelovig mijn hoofd. 'Dat is een leugen!' En ik kijk mijn moeder smekend aan. Maar die schudt haar hoofd. 'Het is waar, je vader dealde in drugs, deed het vieze werk en verdiende tonnen met geld. We waren gelukkig toen...en jong en stom! We hadden moeten weten dat het ooit fout ging lopen met ons.' Ik schud weer met mijn hoofd. 'Dat was voor onze bruiloft. Twintig jaar geleden, een jaar voordat Angelina geboren zou worden,' gaat mijn moeder verder.

'Waar ging het fout dan?' vraagt Cat voorzichtig. Ondertussen knijp ik mijn handen fijn, hopend dat dit allemaal een droom is. 'Toen Angelina drie jaar oud was begonnen de problemen. Hector gaf veel te veel geld uit en maakte uiteindelijk enorme schulden die hij nooit af kon betalen. Zijn baas was daar niet tevreden over en gaf Hector een ultimatum. Hij moest binnen vijf jaar al zijn schulden afgelost hebben, want anders zouden er dingen gebeuren met hem. Uit angst heeft hij jou en Angelina andere namen gegeven die jullie nu nog steeds gebruiken. Hij werd namelijk bedreigd met jullie dood. Hij was echt bang dat ze jullie zouden doden omdat hij dom was geweest.'

Mijn moeder slikt even moeizaam. 'Maar na vijf jaren was Hector nog dieper in de schulden geraakt. Hector raakte uiteindelijk in paniek en stelde voor om naar Amerika te vluchten met jullie. We besloten een nieuw leven te leiden. Ver van de problemen vandaan.' 'Ondertussen werd onze familie bedreigd door de El Malo-kartel, zelfs wij hier in Amerika. Ik heb daarom hier in Amerika Leyla's naam veranderd naar Catherine, uit angst dat ze ons ook zouden opsporen in Amerika,' vertelt Isabella nu.

'Maar ze hebben mijn vader uiteindelijk opgespoord hier. Ze zijn gekomen voor hem én Angelina,' zeg ik dan. 'Ja, iemand wist uiteindelijk dat we hier in Amerika zaten. Ze hebben je vader en je zus meegenomen. Diezelfde vreselijke avond hebben ze een dreigbrief voor me achtergelaten. Ze vonden dat de schulden die je vader had gemaakt nog niet helemaal afgelost waren. Ze wilden jou ook hebben om de schuld helemaal af te lossen. Ze schreven er ook bij dat ze ooit terug zouden komen voor jou, Valentina...'

Haar woorden maakte me in een klap doodsbenauwd. 'Wat?' hoor ik Cat nog verbouwereerd fluisteren, maar ik kan alleen maar verdrinken in mijn eigen angst. 'Stond dat echt in de brief?' vraagt Cat dan. Mijn moeder knikt. 'Ik heb het al die tijd geheim voor je gehouden, om je niet bang te laten maken...'