CHANGE

Hoofdstuk 120

Hoofdstuk 120: Een nieuwe afspraak bij CSI

Het is inmiddels woensdag. Gisteren kwam mijn moeder met de mededeling dat we vandaag naar het CSI departement gaan. De rechercheurs willen ons graag spreken en willen onze antwoord weten voor de rechtszaak. Mijn moeder wilde eerst niet eens gaan, maar besloot toch te gaan voor mij en waarschijnlijk ook voor haarzelf. Hoe graag ze door wil leven, ook zij blijft met de vraag wat er uiteindelijk is gebeurd met onze dierbaren. Ik haal diep adem en kijk even naar het gebouw voor me, waar met grote zwarte letters CSI staat. Daarna staar ik naar mijn moeder, die met een emotieloos gezicht naar het gebouw staart. 'Mam?' vraag ik voorzichtig terwijl ik mijn hand op haar schouder zet. Langzaam kijkt mijn moeder me aan met glazige ogen. 'Ja, mija?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Niks, zullen we naar binnen gaan?' Mijn moeder knikt en loopt naar de ingang toe. Met een nerveus onderbuik gevoel volg ik haar naar binnen.

Eenmaal binnen worden we meteen doorgewezen naar rechercheur Delgado. Bij haar kantoor aangekomen nemen we voor haar bureau plaats. 'Hallo, hallo, welkom!' roept Delgado een tikkeltje gehaast terwijl ze met drie bekers met thee aan komt lopen. Ze overhandigt ons lachend ons warme drankje. 'Bedankt,' reageer ik beleefd. Delgado knikt en neemt plaats op haar bureau-stoel. 'Mijn collega is vandaag ziek, dus het ziet er naar uit dat wij met zijn drieeen de zaak nog eens zullen bespreken,' zucht ze terwijl ze een gele mapje uit een stapel papieren vandaan plukt. 'Als ik het goed heb begrepen hebben jullie al een uitnodiging binnen gekregen van de rechtbank, correct of incorrect?'

'Correct,' reageer ik als enige, aangezien mijn moeder afwezig lijkt. 'Oke, en wat denken jullie? Zijn jullie ermee eens dat jullie tegen de verdachte gaan getuigen voor de jury en de rechter?' Ik kijk, bijtend op mijn lip, naar mijn moeder, die eindelijk wakker geschud lijkt te zijn. 'Het ligt namelijk zo, rechtercheur...' Mijn moeder slikt even. 'Ik vrees dat we niet kunnen getuigen. Ik wil liever mijn dochter en mezelf er niet bij te betrekken. Zoals je weet zijn de andere twee nog niet opgepakt, wat nou als ze weten dat we...' Delgado lijkt het al te snappen. 'Ik begrijp het, mevrouw Gomes, daarom heb ik ook voor jullie geregeld dat het anoniem gebeurt.' Ik kijk Delgado vragend aan. 'Hoe gaat dat precies?' vraag ik dan. 'Simpel, jullie zullen apart van elkaar in een kamer geplaatst worden. De verlichting is zo dat niemand jullie gezichten kan zien. Ondertussen staat er een live camera voor jullie neuzen. Dat betekent dat de rechtszaal alleen jullie donkere schaduwen kunnen zien. Het enige wat jullie hoeven te doen is de vragen van de openbare aanklager te beantwoorden, misschien eventueel zelfs de vragen van de tegenpartij. Jullie stemmen zullen uiteraard ook verdraaid zijn.' Ik kijk mijn moeder weer aan, die nog steeds lijkt te twijfelen. 'En het is gegarandeerd anoniem?' Delgado knikt. 'Zeker, mevrouw, het is de meest veilige proces die we u en uw dochter kunnen bieden, aangezien we uw situatie kennen...vele voor u hebben zo hun getuigenissen afgelegd.' Mijn moeder zucht diep. 'En ik neem aan dat onze getuigenissen zeer belangrijk zijn voor de zaak?' vraagt ze dan. 'Jazeker, we hebben genoeg bewijs kunnen vinden om een rechtszaak tegen de verdachte te schikken, daar horen jullie getuigenissen erbij. We hebben jullie nodig zodat de verdachte zijn straf zal krijgen!'

'En over welke straf praten we over?' trek ik eindelijk mijn mond weer open. 'De openbare aanklager eist minimaal 34 jaar gevangenisstraf voor het ontvoeren van twee personen, medeplichtigheid, illegale drugshandel en misschien kan hij zelfs 40 jaar extra krijgen voor mogelijke moord...maar we spreken van een misschien, aangezien we geen officiele bewijs daarvoor hebben.' Mijn mond zakt open. 'Dus hij kan levenslang krijgen?' stamelt mijn moeder verbaasd. Delgado knikt. 'Hij heeft veel misdaden op zijn naam staan. Zijn dagen als een vrije jongeman zijn voorbij...' Mijn moeder vergroot haar ogen. 'Jongeman?' Delgado knikt en pakt even een andere mapje uit de stapel vandaan. 'Ja, Ander Socorro Lopes, 26 jaar, geboren in Venezuela, verblijft inmiddels illegaal in Amerika.' Ik voel mijn hart stilstaan bij het horen van mijn redders leeftijd. '26?' vraagt mijn moeder weer. Delgado laat kort zijn dossier zien. 'Het staat er echt! Geboren in 1989!'

Ik sta meteen op. 'Dit is het! Het bewijs, het verdomme bewijs dat hij dit gedwongen deed!' Mijn moeder kijkt me verschrikt aan. 'Wat? Ik volg het niet meer?' vraagt Delgado verward. Ik wijs even naar mijn moeder. 'Ik geloof dat hij onschuldig is...nou niet helemaal, maar ik wil niet dat hij gestraft wordt voor iets wat hij niet wilde doen!' 'En hoe weet jij zo zeker dat hij gedwongen werd?' Ik wijs naar zijn dossier. 'Zijn leeftijd. Hij was zestien toen. Het is nu helemaal duidelijk voor me. Hij was zestien, misschien was hij arm en werd hij zo uit de ghetto in Venezuela geplukt om een klusje te doen voor geld. Als je arm bent heb je eenmaal geen keus!' Delgado kijkt naar mijn moeder, die even lijkt te denken. 'Alstublief mevrouw, laat hem niet wegrotten voor iets wat hij deed in zijn jeugd!' Er ontstaat meteen een dodelijke stilte.

'Valentina, we kunnen hem niet vrijuit laten gaan. Hij is de enige die meer over Angelina en je vader weet...en tot nu toe heeft hij daarover nog niks losgelaten,' zucht Delgado. 'En bovendien, de strafwetten zijn hier heel duidelijk over. Hij zal en moet berecht worden!' Ik slik even. 'Goed, kunnen we hem geen plea deal geven?' Delgado kijkt me meteen verrast aan. 'Plea deal? Jij bent bereid om de dader een plea deal te geven?' Ik knik heftig met mijn hoofd. 'Ik wil hem helpen want ik geloof dat hij een goede mens is. Waarom anders had hij mij gespaard? Hij had me ook kunnen meenemen!' Ik kijk weer naar mijn moeder, smekend om haar steun. 'Mija, dit...is een van de mannen waarover het hebben,' mompelt ze zacht. 'We hebben de verkeerde, hij is goed. Mevrouw, alstublief! Regel een plea deal!' En ik kijk Delgado weer aan. 'Het zal lastig worden, Valentina, hij...' Ze zucht even diep. 'Prima, ik zal kijken wat ik voor hem kan doen....ik laat jullie wel weten.' Ik knik haar dankbaar toe. 'Alsjeblieft voordat de rechtszaak begint!' Delgado knikt me gerustellend toe. 'Ik zal jullie bellen...'