CHANGE

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1: Allemaal door de hormonen

Doordat de zon recht in mijn ogen schijnt, word ik wakker. Kreunend trek ik mijn dekens boven mijn hoofd. Daglicht, ik kan het niet verdragen in de ochtend. Ik schuif mijn dekens een stukje omlaag, zodat ik snel op mijn wekker kan kijken die op mijn nachtkastje staat. Negen uur. Ik kreun het weer uit. Ik haat het om zo vroeg op te moeten staan. Vooral als het pas...

Geschrokken kijk ik weer op. Het is negen uur! Vloekend spring ik uit mijn bed, maar mijn dunne onderlaken zit goed om mijn voeten gewikkeld, waardoor ik met een harde smak op de grond val. 'Verdomme,' roep ik jammerend uit. Ergens in het huis hoor ik snelle voetstappen. Nog geen tel later wordt de deur van mijn kamer opengegooid. 'Valentina!' roept mijn moeder geschrokken uit. Ik kijk langzaam op en blaas ondertussen een lok haar uit mijn gezicht. 'Help,' piep ik dan. Mijn moeder schiet me meteen te hulp. 'Waarom ben je nog thuis? Ik dacht dat je al op school was?' Ik kijk gepijnigd naar mijn scheenbeen. 'Omdat ik me heb verslapen, ma...' Mijn moeder kijkt naar mijn wekker. 'Dan zou ik snel opschieten. Misschien haal je nog je tweede lesuur!'

-

'En ik dacht dat je niet op de eerste schooldag zou komen,' grinnikt Vanessa, mijn beste vriendin sinds de eerste klas. 'Ik heb me weer verslapen...ik durf te wedden dat ik mijn wekker gisteren echt wel goed heb gezet,' mopper ik chagrijnig terwijl ik aan mijn fles water nip. Vanessa barst in lachen uit. 'Je hebt niks gemist hoor, als je daarom zo humeurig bent...' Haar felblauwe ogen stralen ondeugend. Ik rol met mijn ogen. 'Wat een leugen,' zegt opeens een jongensstem. We draaien ons tegelijkertijd om naar een grappig uitziende jongen met een handtas. 'Oh, hallo Joey,' groet ik mijn beste vriend. Joey gaat grinnikend naast ons staan. 'Hoe is het met onze ochtendmens?' En hij kijkt me grijnzend aan. 'Joey, niet nu. Het leven gunt me al geen leuke ochtenden, maar deze was echt de slechtste ooit. Moet je mijn scheenbeen eens zien...'

'Blijkbaar met de verkeerde been uit bed gestapt...' Ik kijk Joey meteen een stuk dreigender aan. 'Sorry,' reageert hij gedempt. Vanessa barst zachtjes in lachen uit. 'Kom op, Valentina, misschien moet je gewoon wat positiever gaan denken. Let maar op, je ochtenden worden beter...' Ik mompel wat en neem een slok van mijn fles water. 'Maar in iedere geval, Vanessa hier heeft een potje zitten liegen!' Ik kijk, met de fles nog tegen mijn lippen gedrukt, naar Vanessa. 'Hoezo dan?' Vanessa glimlacht. 'Oké, ik heb net gelogen dat je niks hebt gemist, maar je hebt super veel gemist!' Ik vergroot mijn ogen. Vanessa en Joey weten als geen ander dat ik gek ben op sappige roddels, serieus, roddels zijn de enige dingen, na eten en slapen, die mijn dag helemaal kunnen maken. 'Vertel op!' Vanessa kijkt kort om zich heen, alsof ze iemand zoekt. 'Nou, er is een nieuwe jongen op school gekomen...'

'Waar?!' roep ik meteen uit. Joey slaat meteen zijn hand voor mijn mond. 'Niet zo hard!' Ik sla zijn hand weg. 'Sorry. Wie, wat, waar en wanneer?' Vanessa moet lachen door mijn plotselinge enthousiasme. 'Nou, ik weet alleen dat zijn naam Hazeal is en hij uit Los Angeles komt.' Ik knik goedkeurend. 'Hoe ziet hij eruit?' Vanessa grijnst. 'Oordeel zelf maar, we hebben nu zo les met hem.' Ik ben reuze benieuwd.

-

Vanessa en ik lopen samen het lokaal binnen. Joey heeft ergens ander les. We zoeken snel een plekje achterin op en nemen plaats. Terwijl ik mijn boeken pak, blijft Vanessa constant naar de deur staren. Wachtend om straks mijn arm kapot te slaan en als gek naar hem te gaan wijzen. Ik zucht diep en masseer even mijn slapen. Hoofdpijn is ook nog eens van plan om me te vergezellen. 'Valentina,' hoor ik opeens een diepe sis. Zoals ik had verwacht volgen de miljoenen klappen van Vanessa. Ik kijk vermoeid naar haar op, maar zij pakt mijn kin ruw vast en duwt het naar links. Meteen vergroten mijn ogen bij het zien van een knappe figuur. 'Wel verdomme nog eens aan toe,' mompel ik. Beide kijken we toe hoe Hazeal een plek voorin uitkiest en verveeld gaat zitten. Zijn donkere ogen beginnen dan de klas te scannen. Meteen duw ik Vanessa van me af en doe alsof ik mijn telefoon check. Als zijn ogen mijn kant opgaan, voel ik me warm worden. Snel kijk ik weer naar mijn telefoon.

Ja, mensen, dit is het leven van een zeventienjarige meisje met veel te veel hormonen in haar lijf.

Naast me hoor ik Vanessa grinniken. Ik wil haar net aankijken als mijn ogen de zijne per ongeluk kruisen. Elke cel in mijn lichaam versteend zich. Mijn hart schreeuwt dat hij gestolen wilt worden door hem en mijn arme bruine ogen verdrinken in zijn haast zwarte ogen. 'Valentina,' hoor ik iemand ergens ver weg fluisteren. Maar ik reageer er niet op, ik kan alleen naar zijn donkere ogen kijken. Wat was hij f...

Het gezicht van Vanessa dat plots voor mijn netvlies verschijnt, laat mij gillen van de schrik. Uit reflex geef ik haar ook nog eens klap tegen haar gezicht. Vanessa pikt dit niet en slaat me hard terug. Zo staan we elkaar even dom te slaan. 'Vanessa en Valentina, ophouden!' hoor ik de docent woest roepen en we houden meteen op. Beschaamd neemt Vanessa weer snel plaats. Ik blijf naar mijn tafel staren, geen goud op de wereld die me kan dwingen om weer naar Hazeal te staren. ..