Hoofdstuk 99

959 39 0
                                    

Hoofdstuk 99: Vanessa's eerste controle

'Ik ben blij dat onze familie in hotels verblijven, stel je eens voor dat ze bij ons moesten slapen,' zucht Cat terwijl we in de trein zitten, op weg naar Brooklyn voor Vanessa's eerste controle. 'Ja, dat zou druk worden,' reageer ik afwezig. Cat kijkt me vragend aan. 'Is er iets?' Ik kijk haar langzaam aan. ' Niet per sé, ik ben gewoon nerveus voor Vanessa.' Cat legt glimlachend haar hand op de mijne. 'Geen zorgen, alles komt goed. Dat zal je zien.' Ik knik en kijk weer uit het raam. Naar de skyline van Brooklyn. 'We zijn er bijna,' fluister ik nog.

Eenmaal terug in Brooklyn nemen we meteen de metro naar de verloskundige praktijk. Daar aangekomen treffen we Vanessa al aan. Haar gezicht was lijkbleek en haar blauwe ogen waren rusteloos. 'Zo te zien ben jij ook nerveus,' zucht Cat. Vanessa kijkt haar even moeilijk aan, maar knikt dan uiteindelijk. 'Het is mijn eerste controle, ik ben gewoon bezorgd!' Cat haalt diep adem. 'Geen zorgen, alles komt goed!' Vanessa knikt, maar haar blauwe ogen blijven rusteloos. Samen lopen we het gebouw binnen. De typische ziekenhuis geur vult onze neusgaten. Cat lijkt het allemaal wel prima te vinden. Met een neutrale uitdrukking op haar gezicht loopt ze door de gangen van de kliniek. Vanessa lijkt wel elk moment flauw te kunnen vallen van de zenuwen. Nadat Vanessa zichzelf heeft aangemeld, mogen we plaatsnemen in de wachtkamer. Het duurt nog wel even voordat Vanessa eindelijk geroepen wordt. Met zijn drieeen lopen we de verloskundige achterna. Eenmaal in de behandelkamer nemen we plaats voor de bureau van de verloskundige. 'Zo voordat we een echo gaan maken, wil ik je eerst een paar vragen stellen,' knikt de verloskundige vriendelijk, terwijl ze een dossier uit haar la pakt. Ze slaat hem open en bestudeert het even. 'Allereerst...je naam is Vanessa Anne-Marie SinClair? Correct?' Vanessa knikt. 'Je bent op 13 oktober, 11 weken geleden dus... 18 geworden...' Weer knikt Vanessa. 'Je bent ook rond die periode onverwachts zwanger geraakt, daarom heb je ook op 20 november een afspraak gemaakt bij abortuskliniek...correct?' Vanessa kijkt kort naar ons. 'Ja...' De verloskundige knikt. 'Maar je bent zo te zien van gedachtes veranderd, anders zat je niet hier voor me...goed, volgens je gegevens zie ik verder geen bijzondere dingen over je gezondheid en medicatie...wel lees ik hier dat je geen vaste inkomen hebt...' Vanessa begint met haar handen te friemelen. 'Ja, ik zit nog op school.' De verloskundige fronst even. 'Weten je ouders hiervan?' Vanessa schudt haar hoofd. 'Het is wel belangrijk dat je ouders dit weten, jongedame, je mag dan wel achttien zijn, een zwangerschap is geen spelletje!' Vanessa slaat meteen haar ogen neer. ' Mevrouw,' hoor ik Cat naast me zeggen. De verloskundige kijkt haar meteen aan. 'Wij zullen heus wel op haar letten,' zegt ze dan. 'Dat geloof ik best, dame, maar jullie zijn alledrie veel te jong. Het is toch echt belangrijk dat er iemand met ervaring bij het proces is...dus voor de volgende afspraak...' En ze kijkt weer streng naar Vanessa. 'Wil ik een volwassene bij hebben. Het hoeven je ouders niet te zijn, maar iemand met genoeg ervaring.' Vanesssa knikt snel met haar hoofd. 'Goed, we gaan verder. Ik lees hier ook dat de identiteit van de vader onbekend is...ik neem aan dat het dus iets eenmaligs was...' Vanessa knikt weer, aan haar houding te zien was ze allesbehalve comfortabel. 'Ja...' De verloskundige zucht. 'Goed, laten we kijken of we een echo kunnen maken...' En ze gebaart naar Vanessa dat ze op het onderzoeksbed mag plaatsnemen. Vanessa knikt en loopt naar het onderzoeksbed toe. Cat en ik kijken elkaar even kort aan. 'Ga maar even liggen, dan ga ik een inwendige echo bij je uitvoeren,' knikt de verloskundige terwijl ze naar Vanessa toeloopt. 'Sorry, maar wat is een inwendige echo precies?' vraagt Cat nieuwsgierig. De verloskundige kijkt haar lachend aan. 'Er wordt met een dunne echokop in de vagina een echo gemaakt...' Cat's ogen vergroten zich. 'Wacht...je steekt iets in haar vagina?!' De verloskundige knikt en kijkt dan naar Vanessa. 'Dus doe je onderkleding maar uit en zet je benen dan op de beugels die je hier ziet...' Vanessa lijkt kort te twijfelen. 'Gaat het pijn doen?' De verloskundige schudt haar hoofd. 'Geen zorgen, dame, alles komt prima in orde. Je moet gewoon ontspannen.' Vanessa knikt en zucht. Uit beleefdheid kijken ik en Cat expres de andere kant op, terwijl Vanessa haar broek uitdoet. Maar Vanessa lijkt nog nerveuzer te zijn voor de inwendige echo. We horen even hoe Vanessa op het bed gaat liggen. Pas als ik via mijn ooghoeken iets groens zie, durf ik weer te kijken. De verloskundige heeft namelijk een groene schort over haar onderlichaam verspreid, die een soort muur vormt. 'Goed, wat je bij deze inwendige echo zal kunnen zien is het volgende...' Ondertussen pakt ze een ijzeren paal met een ronde uiteinde. Cat's ogen worden nog groter dan ze al waren. 'We kunnen zien hoelang je nou echt zwanger bent, of je een meerling verwacht en of het hartje wel goed klopt,' gaat de verloskundige gewoon verder. Ondertussen pakt ze een condoom en wat glijmiddel. Vanessa ligt met haar ogen gesloten te luisteren. 'Niet schrikken als je iets kouds voelt...dat zal de echoknop wel zijn. Als je naar deze computerscherm hier kijkt...' Vanessa opent haar blauwe ogen weer. 'Zul je straks je baarmoeder zien...misschien zelfs de embyro...' De verloskundige verdwijnt ondertussen tussen de benen van Vanessa. Cat en ik kijken elkaar even pijnlijk aan. Dan kijken we vol belangstelling naar de computerscherm, dat nog steeds alleen maar zwart laat zien. Dan slaakt Vanessa een zachte kreun, het zwarte beeld verdwijnt haast meteen. Wat we te zien krijgen is te ingewikkeld om uit te leggen. 'Nog even en dan zijn we bij de baarmoedermond,' horen we de verloskundige zeggen. Ondertussen voel ik me een beetje misselijk worden. 'Hier...je kan nu duidelijk je baarmoeder zien!' roept de verloskundige uit, terwijl ze naar de scherm knikt. Vanessa kijkt meteen op. 'Ik zie helemaal niks!' zegt ze dan. 'Dat kan wel kloppen...hier...als je goed kijkt zie je het hartje...' We knijpen allemaal onze ogen haast fijn. Maar dan springt Cat enthousiast op. 'Kijk het daar! Oh, wat is hij zo mini mini klein!' Vanessa kijkt Cat fronsend aan. 'Hij?!' Cat knikt serieus. 'Ja, ik denk dat het een jongen gaat worden.' Vanessa lacht. 'Het wordt een meisje...'

'Het duurt nog wel even voordat we het geslacht van de baby kunnen vaststellen,' grinnikt de verloskundige en ze legt de ijzeren paal op een plaat.

CHANGEWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu