CHANGE

Hoofdstuk 169

Hoofdstuk 169: Opnieuw naar school

Ik hoop heel erg dat niemand me opmerkt vandaag. Eigenlijk wilde ik niet naar school gaan, maar Cynthia heeft me gedwongen. Dus heb ik voor vandaag een wijde zwarte hoodie aangedaan en heb ik de capuchon opgedaan. Niemand hoeft mijn vreemde gezicht te zien. Helaas zie ik meteen hoe Joey naar me toe rent. 'Valentina! Je bent er weer!' En hij geeft me een warme knuffel dat mij koud laat. Dan bestudeert hij me even vragend met zijn felgroene ogen. 'Alles oke?' Ik glimlach geforceerd. 'Ja, ja, ik ben ziek geweest. Ik ben nog een beetje aan genezen. Maar alles is goed.' Joey knikt even, maar ik zie dat hij niet echt gerust is.

We lopen samen het schoolgebouw binnen waar we Vanessa en Bella tegenkomen. Ook hun merken meteen iets bij me op, maar ze houden wijselijk hun mond dicht. Met z'n vieren lopen we naar Engels toe. 'Je hebt erg veel van de Engelse training gemist, Valentina, als je wilt kun je mijn notitieboek doorlezen,' fluistert Bella in mijn oor als we een plekje zoeken in het lokaal. Ik wijs haar aanzoek traag af. Mijn hoofd is een en al wazig. Ik hoef nu echt geen Engels.

'Goed leerlingen, we beginnen waar we laatst gebleven zijn,' begint de docent met zijn uitleg. Hier en daar zie ik mensen hun notities erbij pakken. Zelfs Hazeal, de klootzak, pakt met een serieuze gezicht zijn schrift erbij. 'Valentina, ik ben erg blij dat je er weer bent. Je hebt erg veel gemist. Dus heb ik voor jou een samenvatting gemaakt.' En de docent loopt naar mijn tafel toe en legt een stapel blaadjes voor mijn neus neer. 'Als je vragen heb, kun je ze gewoon stellen,' knikt hij nog vriendelijk. Ik knik afwezig. 'Gaat alles wel goed met je? Je ziet er een beetje bleekjes uit,' gaat hij dan gewoon door. Ik voel me even geïrriteerd raken, maar het gevoel verdwijnt weer.

Wauw, deze pillen werken verdomd goed. Ik kan zelfs niet eens boos worden.

Ik wuif zijn woorden weg. Maar het lijkt meer op een zwakke slag in de lucht. De docent fronst even, maar besluit dan eindelijk de les weer te herpakken. Ik blijf wazig voor me uit staren...

-

In de pauze staren mijn vrienden me zwijgend aan. En ik staar ze ongegeneerd weer terug. 'Wat is er?' vraag ik dan verveeld. 'Niks, jij praat niet veel,' reageert Joey. Ik grinnik. 'Nou en? Ik heb niks te vertellen?' Bella vergroot haar ogen. 'Je bent meer dan een week weggeweest. Plotseling!' roept ze nog uit. 'Ik was ziek,' verdedig ik mezelf. 'Ziek? Wat heb je gekregen?' vraagt Vanessa bezorgd.

Een stomme stoornis.

'Griep.' Ze blijven me even stomverbaasd aanstaren. 'Wat? Heeft niemand van jullie ooit een griepje gehad?' vraag ik lachend. 'Jawel, maar niet een week lang. Valentina, weet je zeker dat alles goed gaat? Je kan ons alles vertellen,' reageert Vanessa. Ik knik. 'Alles gaat prima in orde. Maak je maar niet zoveel druk. Het is slecht voor de baby.' En ik wijs even naar haar opgezwollen buik.

-

'Ik hoop dat ze hem snel oppakken!' Kwaad slaat mijn moeder tegen de tafel aan. 'Hoe durven ze na elf jaar opnieuw toe te slaan!? Mijn dochter mogen ze niet van mij afpakken! Niet nog eens!' roept ze uit. Rechercheur Delgado maant haar snel tot rust. 'We begrijpen jullie angst. De politie en ik doen er alles aan om hem te vinden.' De man naast haar, die de politie vertegenwoordigt, knikt ook. 'Zoek hem snel! Want hij zal het opnieuw proberen,' roept mijn moeder nog uit en ze richt dan haar ogen op mij.

Ik heb alles zwijgend aangehoord.

'Kijk wat hij met mijn dochter heeft gedaan! Ze hoort een normale tiener te zijn met normale problemen. Het begint haar tol nu al op te eisen!' zucht mijn moeder verdrietig. Delgado kijkt ook naar mij. 'Het spijt me, meisje,' zucht ze gemeend. 'Het maakt niet uit! Hij moet gepakt worden. Alleen dan kunnen we allemaal weer rust hebben,' reageert mijn moeder en ze neemt zuchtend plaats op haar bed. 'We hebben al enkele aanwijzingen kunnen vinden, dankzij getuigen. We denken dat hij zich schuilhoudt in Bronx,' zegt de agent dan. 'Maar natuurlijk,' moppert mijn moeder weemoedig. Delgado en de agent kijken haar even vragend aan. 'We hebben daar namelijk gewoond. Veel mensen kende Hector.' Mijn moeder haalt haar schouders op. 'Het verbaast me niks als iemand z'n mond open heeft getrokken en heeft verteld dat we naar Brooklyn zijn verhuist...' Delgado pakt meteen haar notitieblok erbij en schrijft alles op. 'Heb je misschien namen van deze personen?' Mijn moeder trekt even een moeilijk gezicht.

Als zij namen opnoemt, dan is ze ook een prater.

'Ik weet niet hoor,' zegt ze dan verstandelijk. Delgado zucht even. 'Elisabeth, ik snap dat het in de Latijnse cultuur erg belangrijk is om elkaar niet te verklikken. Maar dit gaat om de veiligheid van uw dochter! Betekent dat niet meer voor u?' Mijn moeder kijkt me langzaam aan. Ik kan alleen maar terug staren.

'Misschien maak ik de situatie alleen maar erger hierdoor. En wat wilt u trouwens gaan doen met de namen?' vraagt mijn moeder dan. 'Ik wil ze anoniem opzoeken, uiteraard. Misschien laten ze ook los over de schuilplaats van onze verdachte.'

Ik kijk zuchtend de andere kant op. 'Wat maakt het uit? Zodra Hij erachter komt dat de politie aan het rond vragen is, wordt de situatie alleen maar erger...ik hou mijn mond liever.' En mijn moeder slaat vastbesloten haar