CHANGE

Hoofdstuk 6

 Hoofdstuk 6: Een klootzak

De volgende dag loop ik met een lichtelijke hoofdpijn alweer naar school. Bij aankomst kom ik er pas achter dat ik weer eens laat ben. Met een gezicht dat op onweer staat, loop ik gewoon regelrecht naar mijn les toe. Als ze me toch naar de administratie sturen, dan ga ik gewoon naar huis. Ik open de deur van het lokaal en stap naar binnen. Meteen kijken vierentwintig klasgenoten mijn kant op. Ik moet me inhouden om niet mijn middelvinger op te steken. 'Valentina, fijn dat je weer op school bent. Ga maar snel zitten,' wijst de docent naar mijn plek. Ik knik hem snel toe. Dat was verstandig van hem, anders had ik hem blijkbaar helemaal uitgescholden. Snel neem ik naast Vanessa plaats. 'Je bent er!' fluistert ze blij. Ik laat een zuinige glimlach zien. 'Ik ben er...' Vanessa glimlacht en kijkt weer naar het bord. Ik richt mijn ogen ook naar het bord, maar na vijf minuten glijden ze weer naar een gespierde rug toe. God, wat staat wit hem uitstekend! Ik schud mentaal mijn hoofd en kijk weer naar het bord. Focus, anders staat Joey je straks te plagen. Ik kijk voorzichtig naar Joey, maar die schrijft enthousiast zijn notities op. Ik bijt op mijn lip om niet te lachen. Hij is niet goed wijs, die jongen.

Als de bel gaat, sta ik zuchtend op. 'Wat een saaie les,' mompelt Vanessa naast me. Ik knik helemaal met haar eens. 'Weet je wat mij nog steeds dwarszit?' zucht ik dan terwijl ik voor Vanessa's tafel ga staan. 'Wat?' vraagt Vanessa terwijl ze haar pennen laat vallen. 'Dat Hazeal mij nog steeds niet persoonlijk zijn excuses heeft gegeven!' Vanessa legt haar pennen neer op haar tafel. 'Kom op, Val, misschien is hij gewoon...' Maar ik kijk haar nijdig aan. 'Nee! Hij heeft verdomme een bal tegen mijn hoofd gegooid! Als het een ongelukje is geweest had hij gewoon persoonlijk sorry kunnen zeggen, maar nee! Hij stuurt jou en waarom krijg ik het gevoel dat hij het expres heeft gedaan als payback voor zijn stomme pudding!' Vanessa masseert haar slapen. 'Waarom moet alles zo ingewikkeld bij jou? Valentina, laat het en maak het niet groter dan het is...' Ik voel een knagende gevoel opkomen. 'Bedankt, wat heb ik aan jou veel!' Met die woorden verlaat ik zonder haar het lokaal. Misschien is zij een type die het fijn vindt als mensen over haar heenrijden, maar ik pik dat niet. Ik ga dan zelf wel een persoonlijke gesprek aan met Hazeal.

-

Ik spot hem in de kantine, met zijn nieuwe groep vrienden. Met grote stappen loop ik naar zijn tafel toe. Zijn vrienden merken mij als eerste op en beginnen te lachen. Precies wat ik dacht, mijn ongeluk was dus geen ongeluk. Ik sla net niet met mijn hand op hun tafel, in plaats daarvan richt ik me op Hazeal, die net zijn fles water neerlegt. 'Kan ik je spreken?' Als antwoord krijg ik gejoel van de jongens. Ik rol verveeld met mijn ogen en richt mijn ogen op Hazeal, die nog altijd knap en onweerstaanbaar uitziet in het wit.

Soms wil ik gewoon mijn hormonen verkopen...

Naast hem zit een jongen die ik niet eerder heb gezien. Hij moet dus Scott zijn, Hazeal's vriend die ook nu op deze school zit. Vanessa heeft haar zinnen op hem gezet en ik begrijp nu pas waarom. Ik kijk Hazeal weer aan. 'Ga je nog iets zeggen of wat?!' zucht ik dan ongeduldig. Hazeal grinnikt. 'Ik heb al gezegd dat ik kom. Maar jij was te druk bezig met het staren naar mijn vriend...' Ik word spontaan rood door zijn woorden. 'Wat?' stamel ik verward, maar ik word al uitgelachen. Alleen Scott schudt vermoeid zijn hoofd. Ik slik de brok in mijn keel weg en herpak mezelf. 'Ja, lach maar, kleutertjes...ik zie je in de gang,' zeg ik dan terwijl ik weer wegloop. Ik haat jongens...

Terwijl ik in de gang mijn zenuwen in controle probeer te houden, hoor ik hem naar me toe lopen. 'Wat wil je zo graag zeggen?' zucht hij. Ik kijk even snel naar mijn voeten. 'Wanneer was je van plan om ooit sorry te zeggen?' zeg ik dan. Hazeal kijkt me even droog aan. 'Voor wat?' Ik sper mijn ogen wijd open.  'Je hebt een verdomme bal tegen mijn hoofd gegooid en jij vraagt hier voor wat?!' Heel even vergeet ik mijn zenuwen. 'Oh dat...dat was een ongeluk. Ik heb tegen je vriendin...' 'Wat ben jij een klootzak! Een ongevoelige klootzak!' onderbreek ik hem kwaad. Hazeal kijkt me geamuseerd aan. 'Oh?' Aan zijn mondhoeken te zien moet hij lachen. 'Wat sta je daar zo dom!? Ik wacht nog op een sorry?!' Hazeal slaat zijn armen over elkaar. 'Heb ik al gedaan...jij let niet vaak op, hé?' Ik voel mijn bloed koken. 'In tegenstelling tot jou let ik wel op! Ik snap niet eens waarom je niet gewoon sorry zegt! Wat is het probleem? Heb je misschien issues met het woord sorry?' Ik zie dat hij zijn kaken aanspant. 'Ik snap niet eens waarom jij er zo'n grote punt van maakt! Het was maar een ongelukje en jij doet alsof ik je bijna dood heb geslagen!' Ik bal mijn vuisten. 'Jij hebt er wel verdomme ervoor gezorgd dat ik bewusteloos ben geraakt!' Hij lacht een cynisch lachje. 'En toch sta je voor me...' Ik kijk hem woest aan. 'Klootzak, een echte klootzak,' mompel ik en ik loop kwaad weg.

Echt waar, en ik vind deze klootzak ook nog eens razend knap. Zo zie je maar dat het leven een spelletje met me speelt.

'Dramatisch wijf,' hoor ik hem me nog naroepen. Ik bijt op mijn lip en loop dapper door. Een knappe klootzak die mij een dramatisch wijf wilt noemen. Hij kan een Oscar winnen voor categorie 'De stomste knappe klootzak' Net als ik de hoek om wil slaan, zie ik hem nog staan met zijn adembenemende donkere ogen. Ik steek grijnzend mijn middelvinger naar hem op, voordat ik doorloop...