CHANGE

Hoofdstuk 108

Hoofdstuk 108: Bella's tranen

De volgende morgen word ik met een duf gevoel wakker. Met dikke ogen van de slaap kijk ik even mijn kamer rond. Om dan te beseffen dat de bel is gegaan. Kreunend zit ik even overeind op mijn bed. Hopend dat de persoon gewoon wegloopt, maar als de bel nog eens gaat, zucht ik diep. Waar is mijn moeder als je haar nodig hebt? Ik sta snel op en loop naar de deur toe. Met een zwaai gooi ik hem open. Twee paar bruine ogen kijken me aan. Gek genoeg staren ze me triest aan, iets wat vreemd is voor Bella. 'Bella?' vraag ik voor de zekerheid. Bella glimlacht somber. 'Ja, ik kwam je ophalen. Besef je wel dat je je verslapen hebt?' Ik blijf haar even verward aanstaren. 'Het is tien uur en school begon om negen uur!' En ze pakt haar mobiel erbij en wijst naar de tijd. 'Shit!' roep ik geschrokken uit. Bella knikt begrijpend. Snel laat ik haar binnen, aangezien het nog steeds ijskoud buiten is. 'Bedankt,' knikt Bella en ze hangt haar winterjas op. Haar stem klonk ongewoon zacht. Toch negeer ik het en begeleid ik haar naar mijn warme woonkamer. 'Iets warms te drinken terwijl je wacht?' vraag ik aan haar. Bella zucht even. 'Doe maar choco, ofzo...' Ik knik en loop meteen naar de keuken toe.

Nadat ik haar choco heb bereid, loop ik weer naar haar toe. 'Alsjeblieft.' En ik overhandig Bella haar beker choco. 'Bedankt,' zegt ze weer met een trieste ondertoon en ze begint zuinig te nippen. 'Alles goed, Bel?' vraag ik haar dan. Bella doet niet eens de moeite om op te kijken. 'Alles prima, kleed je nou maar om.' Ik knik en loop langzaam weer naar mijn kamer toe. Voordat ik mijn kamer inloop, draai ik me nog een keer om naar Bella, om net te kunnen zien hoe zij een traantje weg veegt...

-

In stilte lopen we, met onze handen in onze zakken, naar school. Bella is erg stil, iets wat best vreemd is. 'Bel, er is iets...' Bella kijkt weer niet op. Haar blik blijft naar beneden. 'Bel?' zucht ik zacht. 'Ja?' reageert ze met een schorre stem. 'Er is iets...heeft te maken met Joey?' Meteen heb ik haar volledige aandacht. 'Nee!' zegt ze snel en hard. Ik schrik even. 'Oke, oke, het was maar een vraag...' Bella slikt en kijkt weer naar de grond. 'Het is niet mijn schuld,' zegt ze zacht. 'Hoe bedoel je?' vraag ik. 'Het is niet mijn schuld dat onze groepje op de eerste dag al ingestort is! Ik wist het niet...dit is zo onverwachts!' En voor ik het weet barst ze in huilen uit, midden op straat. 'Bella?!' roep ik geschrokken uit en ik sla troostend mijn armen om haar heen. 'Normaal zie ik alles aan komen...maar dit niet!' snikt ze verder.

'Kom op, Bel, het kan toch gebeuren? Jullie zijn allebei menselijk.' Bella snuift haar neus op en schudt wild met haar hoofd. 'Niet bij ons. Ik zie letterlijk alles aan komen en Joey valt op jongens! Verdomme!' Ik haal diep adem. 'Bella, hij zit er ook zwaar mee. Ik ben gisteren nog bij hem langs geweest. Hij is zwaar verward en durft je zelfs niet aan te kijken.' Bella laat me langzaam los. 'Begrijp me niet verkeerd, Valentina, maar ik vind Daniel echt leuk. Tussen mij en Joey zal echt niks komen. Ik zie hem als een goede vriend, een broer zelfs. Ik wil onze vriendschap niet riskeren voor een stomme verliefdheid. Zo ben ik niet en Joey vast ook niet!' Ik knik begrijpend. 'Goed, dat moet je dan aan hem vertellen.' Bella slaat haar ogen neer. 'Ik wil hem niet pijn doen...' 'Je doet hem al pijn door niks tegen hem te zeggen. Hij heeft dit nodig om weer zichzelf te kunnen zijn. Je weet wel, zijn wonden kunnen dan helen.' Bella laat een kleine glimlach zien. 'Wie had ooit verwacht dat jij mij een lesje over de liefde kon geven?' Ik moet ook glimlachen. 'Het jaar is pas begonnen, wie weet wat er nog allemaal zal gebeuren.'

-

Eenmaal op school krijg ik een berichtje van Hazeal binnen. Met hoofdletters heeft hij een bericht gestuurd met de vraag waar ik in hemelsnaam ben en waarom ik niks van mezelf meld. Ik moet lachen om zijn bezorgheid. 'Aandacht tekort?' glimlacht Bella terwijl ze naar mijn telefoon wijst. Ik knik terwijl ik weer een bericht van hem ontvang. 'Blijkbaar...hij wilt dat ik naar het schoonmaak-hokje ga...' Bella knikt begrijpend. 'Ga maar. Hij moet je wel missen,' grinnikt ze nog. Ik knik haar dankbaar toe. 'Zie je in de pauze en praat met Joey!' 'Doe ik!' reageert ze terug terwijl ze haar duim opsteekt. Snel loop ik dan door de gangen naar het schoonmaak-hokje toe. Daar aangekomen klop ik op de deur. De deur wordt meteen geopend. Ik voel haast meteen een hand op mijn arm en voor ik het weet word ik het schoonmaak-hokje ingesleurd. De deur wordt met een klap achter me dicht gedaan. Even sta ik stijfjes in het donker, totdat het licht aanfloept. 'Hazeal,' sis ik boos als ik hem zie. Hazeal grinnikt. 'Sorry mami, ik wilde het spannend maken.' Ik rol even met mijn ogen. Maar ik voel de vlinders weer ontwaken. 'Ik heb je gemist, papi,' grijns ik terwijl ik mijn armen over hem heen sla. 'Papi?' vraagt hij geamuseerd terwijl hij zijn handen op mijn middel legt. 'Ja, ik ben mami, en dat maakt jou dus...?'

Hazeal's grijns wordt steeds breder. 'Damn...je bent zo mooi in het licht...' Zijn ogen kijken me teder aan, iets waar ik een zwakte aan heb. Zijn handen glijden langzaam naar beneden, naar mijn billen. 'Je bent van mij...' En hij plaats zijn goedgevulde lippen op de mijne. Ik sluit genietend mijn ogen en geniet van zijn kussen, terwijl zijn handen af en toe in mijn billen knijpen.

En voor deze ene keer vind ik het niet erg. Want we hebben sinds gisteren officieel een maand met elkaar...