CHANGE

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21: Een kleine duik in het verleden

Tijdens eten praten we gezellig over hoe het nu in onze levens gaat. Met gemaakte vrolijkheid vertel ik hoe goed het met me gaat en dat ik goede cijfers op school haal. Alleen mijn moeder weet dat het allesbehalve goed gaat met me. Maar dat hoeven mijn tante en nicht niet te weten, althans, mijn tante niet. Cat lijkt me al door te hebben dat ik alles verzin. Mijn vermoedens worden meteen bevestigd als Cat me naar mijn kamer toe sleurt, na het eten. 'De waarheid nu,' zegt ze meteen terwijl ze op mijn bed neerploft. Ik haal diep adem en grinnik even. 'Ik kan nooit liegen tegen jou, hé?' Cat grinnikt kort. 'Ik snap niet waarom je dat überhaupt zou willen...' Ik zucht weer, maar knik uiteindelijk. 'De nachtmerries zijn weer terug,' val ik dan meteen met de deur in huis. Cat kijkt me meteen bezorgd aan. 'Wat droom je dan?' Ik ga langzaam naast haar zitten. 'Ik droom over...' Ik kijk even naar mijn voeten en probeer het oude gevoel weer terug te dringen. 'Valentina?' Cat legt haar warme hand op mijn arm. 'Waar droom je over?' Ik bijt op mijn lip, terwijl mijn ogen zich vullen met tranen. 'Over die ene avond, Cat.' Cat hapt meteen geschrokken naar adem. 'Ik dacht dat je...'

'Ja ik dacht dat verdomme ook! Nee, het zit me nog steeds dwars! Na verdomme tien jaren!' Cat likt haar lippen vochtig. 'Kom op, het is ook niet iets wat je zomaar kunt verwijderen uit je geheugen.' Ik kijk Cat aan. 'Maar ik wil het vergeten. Ik wil niet denken hoe mijn vader...' Mijn stem breekt. 'Valentina...' Ik schud grimmig mijn hoofd. 'Ik zie het maar steeds opnieuw gebeuren, Cat...'

'Valentina, het is in het verleden nu,' zucht Cat kalm uit. 'Dat weet ik, Cat !' onderbreek ik haar net niet. Cat slikt meteen haar woorden weer in en knikt dan. 'Goed, het is toch al tien jaar geleden, we moeten nu vooruit kijken,' fluistert ze zacht. Ik bijt nijdig op mijn lip en kijk de andere kant op. 'Die heb ik wel vaker gehoord...' Cat zucht. 'Misschien moet je het eens keer toepassen in je leven...'

-

Met gesmoorde kreun grijp ik snel naar mijn trillende telefoon op mijn nachtkastje. Ik kijk snel naar mijn wekker. Half drie...wie durft mij om half drie wakker te maken?! Scheldend beantwoord ik snel de oproep. 'Hallo?!' sis ik woest. "Sorry dat ik je nu zo laat lastigvalt..."  Ik sluit zwaar geïrriteerd mijn ogen. 'Wat is de reden dat ik om half drie gebeld wordt!?' fluister ik woest, terwijl ik niet eens weet wie me nu belt. "Ik wilde alleen vragen of jij het verslag voor Biologie al af had?"  Ik knipper even verward met mijn ogen als ik Hazeal's stem eindelijk herken. 'Hazeal?' Ik hoor iets wat op een ja moest klinken. 'Hoe kom je aan mijn nummer?' vraag ik dan na twee minuten stilte. "Van Joey, hij zei dat jij het wel af had..."  Ik lach spottend en vervloek Joey in mijn gedachtes. Dat heeft hij slim gespeeld. 'Ik heb het niet gemaakt, dus ik zou maar iemand anders uit bed bellen,' mopper ik dan. "Maar je moet het voor morgen af hebben! Anders krijg je een één en zak je!"  Ik blijf even naar het plafond staren. 'Wat een bezorgdheid,' grinnik ik. "Valentina, ik wilde je alleen waarschuwen, hoor, die onvoldoende ga je echt niet zo snel kwijtraken..."  Ik zucht diep. 'Dus ik moet dankbaar zijn dat je me nu wakker hebt gemaakt om nu aan huiswerk te zitten?' Hazeal lacht, wat als muziek in mijn oren klinkt. "Ja, dus je mag me morgen gaan bedanken. Ik beloof wel dat ik twee energy 's blikken bij me heb..."  Nu lach ik. 'Bedankt Hazeal, nogmaals.' Ik voel mijn maag zich even samentrekken. "Geen dank, Valentina, veel succes."  Ik lach en wens hem snel hetzelfde. Dan hang ik snel op. 

Dan haal ik een hand door mijn warrige haren en adem ik mijn zenuwen uit. Dit was officieel onze beste gesprek ooit zonder geruzie en verwijtingen. Ligt het aan mij of krijgen we nou een band? Ik lach zachtjes. Hij heeft gewoon mijn nummer! En hij deed ook nog eens de moeite om me te bellen! Ik klap, als een debiel, in mijn handen. Hij heeft me verdomme gebeld!...

-

Met een vermoeide gezicht staar ik als een zombie naar mijn laptop. Het is precies op tijd af. Ik kijk naar mijn wekker. Zeven uur. Ik moet me nu omkleden, maar ik ben zo moe. Ik kijk weer naar mijn laptop. Ik hoop alleen dat mijn docent het goed genoeg vindt. Ik verstuur het verslag en sta op. Na mijn ochtend routine pak ik naar mijn telefoon op. Even kijken of er niks uitvalt. Maar dan lees ik Hazeal's naam. Ik klik op zijn icoontje en besef dat het een bericht is.

Hazeal: Goedemorgen! Heb je het af?

Ik voel dat ik het heet krijg. Oh God, haal deze hormonen alsjeblieft weg! Het liefst wil ik iets terug typen, maar door de zenuwen krijg ik het niet voor elkaar. Ik besluit eerst wat te gaan ontbijten. Ik leg mijn telefoon weer neer en loop mijn kamer uit. Om direct mijn moeder voor mijn neus te zien. 'Goedemorgen lieverd, ik heb wat ontbijt voor je gemaakt. Helaas kan ik niet mee-eten, want ik moet werken.' Ik knik en geef haar snel een zoen. 'Ga je gang, ma.' Mijn moeder knikt en loopt meteen naar de hal toe. Nog geen tel later hoor ik de deur dichtvallen. Ik zucht en ga naar de keuken toe. Waar inderdaad een bordje tosti op de eettafel staat. Ik neem plaats en neem meteen een hap. Terwijl ik aan het eten ben, denk ik even terug aan alle momenten tussen mij en Hazeal. Van vijanden naar...vrienden? Ik slik mijn hap door. Misschien moet ik inderdaad aan Joey en Vanessa opbiechten dat ik Hazeal meer dan leuk vind. Het vreet me op, letterlijk, dat geheimhouden en mezelf straffen als ik iets goeds zeg over Hazeal. Ik had het pas zwaar toen ik nog met Oscar had, ik deed alsof Oscar Hazeal was. Iets wat eigenlijk best ziekelijk is. Het maakt me gek. Misschien kunnen ze inderdaad ervoor zorgen dat ik iets met hem krijg en....

Nee! Waar ben ik nu weer mee bezig!? Ik ga mezelf echt niet kwetsbaar opstellen. Ik ben niet verliefd en al helemaal niet op Hazeal. Ik zie hem als een klasgenoot. Een vervelende, maar toch een goede klasgenoot. Ik knik en neem een hap van mijn tosti. Ik ben niet verliefd, als ik dat blijf herhalen, dan verdwijnen de gevoelens wel...