CHANGE

Hoofdstuk 60

Hoofdstuk 60: Ingewikkeld

Nadat Joey met een excuus ervandoor is gegaan, zijn we met zijn drieën naar Vanessa's huis gelopen. Ze moet het nog aan Taylor vertellen, maar ze was uitgeput door de zenuwen. 'Morgen,' zucht ze vermoeid. Ik knik begrijpend. Ze moet haar eerste klap nog verwerken. Als we Vanessa thuis hebben gebracht, lopen ik en Bella naar de Mac Donalds toe. Bella heeft namelijk trek gekregen. 'Ik heb nooit verwacht dat Vanessa en Taylor het met elkaar zouden doen. Ik had ze altijd gezien als de ideale broer en zus.' Ik kijk haar aan. 'Nee ik ook niet, Wie wel,' reageer ik. 'Kijk, ik weet dat ik Vanessa's beste vriendin ben en dat ik haar altijd moet steunen, maar toch vind ik dat ze een beetje dom is geweest. Zij beweert dat ze allebei dronken waren, maar hoe kan je zo dronken zijn?' Bella knikt begrijpend met haar hoofd. 'Iedereen is weleens dronken en ongelukken gebeuren eenmaal. Maar je hebt gelijk, het is inderdaad beetje gek. Wat denk je dat ze gaat doen?' 'Vanessa heeft aan abortus gedacht,' zeg ik zacht. Bella kijkt me met grote ogen aan. 'Echt? Denk je dat ze het zal doen?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb geen idee, het is aan haar.' Bella knikt. 'Maar aan de ene kant begrijp ik het wel. Met een baby erbij heb je veel verantwoordelijkheden.' Ik kijk haar even aan. 'Kan wel zo zijn, maar een baby blijft baby,' reageer ik. Bella haalt haar schouders op. 'Soms moet je de dingen met andere ogen bekijken...'

-

Als ik thuis ben, zie ik dat mijn moeder ook thuis is. 'Hey mam,' groet ik haar. Mijn moeder mompelt iets dat op een hallo moet klinken. Ik zucht en besluit meteen naar mijn kamer te gaan. Verveeld en zwaar vermoeid plof ik languit neer op mijn bed. 'Mija, ik heb eten voor je gemaakt, heb je geen honger?' Ik til even mijn hoofd op. 'Nee mam, dank je.' Mijn moeder knikt even en zucht dan. 'Gaat alles nog goed met je, mija, je ziet er moe uit.' Ik glimlach haar gerustellend toe. 'Alles oke, mam, gewoon een paar zware dagen gehad.' Mijn moeder knikt begrijpend. 'Als er iets is, dan ben ik er voor je.' Ik knik en laat mijn hoofd weer op mijn kussen terecht komen. Zachtjes sluit mijn moeder de deur weer achter haar dicht. Ik slaak even een diepe zucht en geniet van de stilte. Dan voel ik iets trillen in mijn zak. Snel pak ik mijn telefoon uit mijn zak en druk ik op het middelste knopje. Mijn scherm licht meteen op. Het is Cat.

Cat: En?

Ik zucht. Wat moet ik haar eerst vertellen? Dat de baby van Taylor is of dat Scott het heeft uitgemaakt?

Valentina: Er is veel gebeurd

Het is vage antwoord. En ik weet bijna zeker dat Cat door zal drammen om meer uitleg.

Cat: Daar heb ik veel aan! Heeft ze haar keuze gemaakt of niet?

Ik zucht even.

Valentina: Het is een beetje ingewikkelder geworden Scott is niet de vader

Meteen zie ik dat ze het gelezen heeft. Nog geen tel later lees ik aan het typen. Ik maak me alvast klaar voor een lange tekst met veel uitroeptekens en emoijs.

Cat: Wat!!! Wie is de vader???

Jammer, normaal typt ze meer dan dat.

Valentina: Taylor

Weer zie ik dat ze het direct geopend heeft. Normaal kan je uren op haar antwoord wachten. Geduldig wacht ik op haar bericht, die wel heel lang moet zijn.

Cat: Ja dag!! Kan je me uitleggen hoe dat fucking mogelijk is? Ze zijn toch broer en zus...het lijkt godverdomme Game of Thrones wel! Hoe is het met Scott?

Ik moet lachen om haar taalgebruik en haar ongeloof. Niemand lijkt dit te kunnen begrijpen. Behalve Vanessa en Taylor. Dronken, beweert Vanessa.

Valentina: Ze zijn niet aangeboren. Stief ofzo iets maar ja het is wel een beetje raar. Ik weet niet hoe het met Scott gaat maar ik kan je vertellen dat hij woest was!

Het duurt even voordat ze reageert.

Cat: Fucked up voor hem! Weet Taylor het?

Ik haal even een hand door mijn haren. Nee, die bom moet toch geplant worden.

Valentina: nee als het goed is vertelt Vanessa het morgen

Dit keer reageert ze niet meer. Ik zucht. Waarschijnlijk is ze afgeleid ofzo. Ik gooi mijn telefoon achteloos op mijn nachtkastje. Tot mijn grootste afschuw valt hij helaas plat op de grond. Ik durf te zweren dat ik glas hoorde breken. Dat is nou heel jammer...

-

Met een dof gevoel in mijn hoofd kijk ik naar de wekker. Het is al drie s' nachts, maar mijn slaap is ver te vinden. Zuchtend sta ik op en loop ik naar de badkamer toe. Mijn keel is droger dan de grappen van Joey. Zuchtend grijp ik mijn lange haren vast en buig ik me voorover om uit de kraan te kunnen drinken. Dan sta ik weer rechtop en kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Maar mijn ogen worden meteen getrokken naar iets in de duisternis met felblauwe ogen. Ik hap meteen geschokt naar adem. De gedaante maakt zich los uit de schaduw en loopt met een onmenselijke snelheid naar me toe en grijpt me vast van achteren. Kreunend probeer ik me los te trekken uit zijn greep, maar dan zie ik iets glinsteren tegen mijn hals. Hijgend kijk ik via de spiegel naar de ijskoude blauwe ogen. Het mes aan mijn hals voelt ook koud aan. Langzaam beweegt hij zijn hand van links naar rechts, waardoor ik meteen in ademnood terecht kom. Hij laat me lachend los, waardoor ik meteen als een zak zand op de grond terecht komt...

Met een schok zit ik meteen overeind. Bang voor de duisternis, bang voor de man met de felblauwe ogen grijp ik naar mijn telefoon op mijn nachtkastje. Ik voel me meteen beter als het licht van mijn scherm de kamer verlicht. Het was maar een droom, een domme nachtmerrie. Ik haal hijgend adem. Het was maar een droom, blijf ik steeds herhalen in mijn hoofd. Langzaam kom weer tot rust. Het was maar een droom.