CHANGE

Hoofdstuk 158

Hoofdstuk 158: Het geslacht

Het voelt vreemd om weer thuis te zijn. Soort van dan. Ik woon nog altijd bij Cynthia. En van mijn tante heb ik te horen gekregen dat het met mijn moeder redelijk gaat. Ze is serieus bezig met afkicken, als ik mijn tante mag geloven dan. Inmiddels is het alweer gisteren dat ik ben vertrokken uit Spanje. Voor nu hebben we twee weken vakantie gekregen, want na onze vakantie begint onze officiele examen-training. En voor we het weten beginnen de examens in mei al. Helaas weet ik nog steeds niet wat ik na mijn middelbare schooltijd wil gaan doen. Ik heb nog geen enkele universiteit bezocht. Maar veel haast heb ik ook weer niet. Ik heb meer dan twee maanden de tijd ervoor. Voor nu wil ik gewoon Vanessa weer zien en haar het heugelijke nieuws vertellen. Dus trek ik mijn warme winterjas aan, want hier in New York is het nog steeds winter, en loop ik Cynthia's huis uit. Op weg naar mijn beste vriendin.

Eenmaal bij haar aangekomen doet haar moeder open. 'Valentina? Hemel, wat ben jij bruin geworden?!' roept ze verrast uit. Ik glimlach bescheiden. 'Bedankt. Dat doet Spanje met je.' Haar moeder knikt. 'Staat je goed, maar kom binnen!' En ze laat me snel binnen. 'Is Vanessa er?' Haar moeder knikt. 'Ze is in haar kamer, hoor.' Snel doe ik mijn jas en schoenen uit. 'Ik heb haar gemist, zeg!' roep ik nog uit. Haar moeder kan alleen maar hartelijk lachen. Daarna sprint ik de trap op naar haar kamer. Met een harde zwaai gooi ik vervolgens haar deur open. Geschrokken kijkt Vanessa op. Haar blauwe ogen, die ik een week lang moest missen, kijken me woest aan. 'Nessa!' gil ik verrukt uit en ik ren naar haar toe. 'Valentina, vergeet niet dat ik fucking zwanger ben en dat je me niet moet laten schrikken!' Maar ik negeer haar woorden en geef haar een dikke knuffel, wat moeilijk gaat door haar zichtbare dikke buik. 'Wow, je buik,' roep ik bewonderend uit. Vanesa kijkt even naar haar buik. 'Ja, het is erg gegroeid, he?' knikt ze dan. Ik knik ook bewonderend. 'Ik heb morgen mijn derde controle. Ik wilde weten of jullie drie idioten misschien meewilden?' Ik knik meteen enthousiast. 'Ik krijg namelijk te horen wat het geslacht is.'
'Wat?!' roep ik uit. Vanessa knikt stralend. 'Ja, ze kunnen nu al weten wat het geslacht wordt!' Ik klap uitbundig in mijn handen. 'Oh mijn God, dat is zo spannend! Wat hoop jij!?' Vanessa haalt even haar schouders op. 'Geen idee, als het maar gezond wordt.'

'Oh, dit is zo spannend. Ik kan nu al niet wachten!' En ik spring even op en neer op haar bed. 'Maar hoelang ben je nu al zwanger?' vraag ik dan even verward. 'Al bijna 20 weken.' Ik knik bewonderend. 'Het gaat goed dus...' Vanessa zucht even. 'Ja...nu nog wel...' Ik leg mijn hand op haar schouder. 'Ik zal er voor je zijn. Je bent zeker niet alleen.' Vanessa glimlacht even zwakjes. 'Dat weet ik.'

-

De volgende dag staan we met zijn vieren voor het verloskundige praktijk, waar Vanessa haar derde controle heeft. 'Ik ben nog nooit meegegaan,' roept Joey enthousiast uit. Bella en ik grinniken even, maar Vanessa lijkt hem vervelend te vinden. 'Wees eens rustig, wil je, anders is dit meteen je laatste keer,' zucht ze nog. 'Sorry,' mompelt Joey snel. Als we eenmaal binnen zijn, worden we meteen naar de verloskundige doorgewezen. Daar aangekomen mogen we meteen plaatsnemen op de stoelen. Vanessa mag alvast met haar shirt omhoog gaan liggen op bed. 'Zo, geen klachten gehad?' vraagt de verloskundige dan aan haar. 'Nee, het is wel onrustig,' zucht ze. De verloskundige knikt. 'Vanaf vandaag hoef je je baby niet langer meer een 'het'  te noemen. Want vandaag komen we erachter wat het geslacht is.' Joey klapt even kort in zijn handen. Bella geeft hem snel een zachte mep, als teken dat hij stil moet zijn. 'Goed.' En de verloskundige gaat zitten op een krukje. Dan pakt ze een tube gel en een doppler. 'We gaan zoals de vorige keer de bloeddruk meten, het hartje beluisteren en natuurlijk bekijken hoe groot het is geworden.'

'Sorry voor de onderbreking,' bemoeit Joey zich er opeens mee. 'Maar kun je zo ook het geslacht weten?' De verloskundige lacht hem vriendelijk toe. 'Maar natuurlijk. We kunnen ook weten hoe de gezondheid is en de ligging van de baby.' Joey slaakt een kleine kreetje uit. 'Oh, dit is zo spannend!' Vanessa kijkt hem even hoofdschuddend aan. 'Wie heeft hem suiker gegeven?' Ik moet lachen, maar Bella trekt hem snel weer naar achteren. 'Goed...' zucht de verloskundige dan en ze smeert de gel op Vanessa's bolle buik. Dan gaat ze met de doppler over haar buik. Op het witte computerscherm verschijnt de baarmoeder van Vanessa. Dit keer staan wij alledrie op en bekijken we met grote ogen het scherm. 'Ik zie iets raars daar! Is dat de baby!?' wijst Bella uitbundig naar het scherm. 'Ja, dat is de baby,' knikt de verloskundige. 'Het is groot,' knik ik bewonderend. 'Als je goed kijk, zie je zijn hoofdje!' wijst Joey ook. Vanessa kan alleen met glazige ogen naar het beeldscherm staren.

'Oke, ik zie dat de hartslag goed is. Ook ligt de baby er goed bij. De organen zijn goed gegroeid...Dus ik zie verder geen enkele mankementjes.' Bella en Joey knikken even, alsof zij de ouders zijn. 'Ik denk dat ik je kan vertellen wat het geslacht is, jongedame,' lacht de verloskundige dan. Joey, ik en Bella gaan nog dichterbijer staan. 'Ik denk een jongen,' knikt Joey. 'Meisje,' roepen Bella en ik vastberaden uit. 'Moet ik het vertellen,' vraagt de verloskundige vriendelijk aan Vanessa.

Maar die staart erg afwezig naar het beeldscherm. 'Nessa?' vraag ik bezorgd terwijl ik mijn hand op haar schouder zet. Ze schrikt meteen op. Met glazige ogen kijkt ze ons dan allemaal aan. 'Ik wil het niet weten,' zegt ze dan. Joey's ogen sperren zich wijd open. 'Wat?' roept hij zelfs uit. 'Ik wil het niet weten,' knikt ze vastbesloten. 'Waarom niet?' vraagt Bella voorzichtig. 'Gewoon...ik kan het nu even niet hebben. Ik zie wel.' De verloskundige knikt begrijpend. 'Je kan het nog altijd aan mij vragen, geen probleem.' Vanessa knikt terwijl ze weer glazig naar het beeldscherm staart. 'Goed, dan zijn we klaar.' En de verloskundige pakt een doekje en maakt haar buik schoon. 'Vanessa, ik begrijp het niet?' fluistert Joey zichtbaar verward. 'Het komt goed, Joey, je zal het spoedig weten...' En ze staat langzaam op.