CHANGE

Hoofdstuk 27

Hoofdstuk 27: Onze eerste date

Met een nerveuze gevoel in mijn maag zit ik in de woonkamer te wachten. Mijn vrienden zijn een uur geleden allemaal vertrokken. Allemaal hebben ze me succes gewenst. Ik kijk naar de klok. Het is zeven uur...Waar blijft hij nou? Ik begin nerveus aan mijn nagels te friemelen. Ik haat wachten. Ik haat het nerveuze gevoel in mijn maag. Ik wil net Vanessa appen, als de bel gaat. Meteen springt mijn hart op. Ik sta snel op en loop snel naar de voordeur toe. Trillend leg ik mijn hand op de deurknop. Ik sluit kort mijn ogen en tel tot drie.

Een....Twee...Drie....

Met een bescheiden glimlach open ik de deur. Meteen zie ik een knappe jongen voor me. Ik krijg het spontaan heet en dat in Oktober. Zijn donkere ogen keuren me top tot teen. 'Ben ik door de test?' flapt het dan uit mijn mond, als hij me eindelijk in de ogen aankijkt. Hazeal grijnst. 'Jij ziet er mooi uit.' Ik glimlach weer. 'Gaan we meteen of wil je binnen komen?' Hazeal haalt zijn schouders op. 'We hebben geen haast hoor.' Ik knik en lik mijn lippen. 'Goed, kom maar binnen. Dan kan je zien waar de koningin woont.' Meteen na deze domme woorden bijt ik op mijn tong. 'Koningin?' lacht Hazeal. Ik wapper onhandig met mijn handen en hou de deur verder voor hem open. 'Kom gewoon binnen!' Hazeal barst in lachen uit, maar loopt toch mijn huis binnen.

'Mooie huis,' knikt Hazeal goedkeurend terwijl hij de woonkamer binnenloopt. Dat hij eigenlijk zijn schoenen uit moet trekken, durf ik niet echt te zeggen. 'Krijg nou wat! Ben jij dit?' Lachend kijkt Hazeal naar een oude baby-foto. Ik vergroot mijn ogen. 'Ik had nog gezegd dat ze die foto ergens anders moest ophangen,' zucht ik vermoeid tegen mezelf. 'Waarom? Je ziet er lekker mollig uit,' reageert Hazeal op mijn woorden. 'Ja, die heb ik vaker gehoord. Als je maar niet....'

'Waar zijn je tanden?!' proest Hazeal nog geen tel later uit als hij mijn kleuter-foto ziet. Ik sluit mijn ogen. Oh, wat is dit gênant. Ik open mijn ogen en zie Hazeal een foto maken van mijn foto. 'Wat ga je ermee doen! Nee, verwijderen die handel!' roep ik meteen uit. Ik ren naar hem toe en wil net zijn telefoon uit zijn handen pakken, als hij me lachend wegduwt. 'Geen zorgen, het is voor mij alleen,' knipoogt hij. 'Ik vermoord je als je deze online post!' Hazeal bergt snel zijn telefoon op en drukt zijn lippen op mijn neus. 'Geen zorgen, baby, hij is veilig opgeborgen in mijn galerij.' Grinnikend loopt hij al naar de volgende foto. Ik blijf versteend achter.

Hij heeft me...hij heeft me gekust. Op mijn neus. Zijn lippen op mijn neus. Ik knipper met mijn ogen en probeer mijn hormonen in toom te houden. Nog even en ik spring op zijn rug. Ik draai me om en kijk toe hoe hij grinnikend naar mijn basisschool portretten kijkt. Dit overkomt je dus, als je moeder gek is op herinneringen. 'Je geniet hier wel heel veel van,' mopper ik. Hazeal kijkt op. 'Natuurlijk! Ik hou van familiefoto's.' Hij pakt met een schuin hoofd een kleine foto vast. 'Dit ben jij niet,' vraagt hij dan voorzichtig. Ik kijk even kort naar de foto in zijn handen. Meteen word ik overspoeld door een intense verdriet. Ik loop snel naar hem toe. 'Nee, dat ben ik niet.' Mijn hand glijdt langzaam naar de zijne en pakt voorzichtig de foto van hem af. 'Het is mijn zus...' Ik leg de foto netjes weer neer op de kleine tafeltje. Ik staar er dan even kort naar. 'Wat is er met haar gebeurd?' vraagt Hazeal zacht. Ik bijt op mijn lip. 'Weet ik niet,' fluister ik zacht. Hazeal legt zijn hand op mijn arm. 'Het spijt me, Valentina, ik wilde geen oude wonden openen...' Ik glimlach zwakjes en kijk hem aan. 'Het geeft niet. Het zal altijd een open wond blijven.' Met die woorden loop ik naar de hal toe. 'We zouden ergens gaan eten, toch?' glimlach ik dan wat breder. Hazeal knikt. 'Laten we gaan, hoor, hongerige beertje.'

-

Even later zitten we in de McDonalds te genieten van een hamburger en friet. Helemaal ontspannen eet ik mijn frietjes en lach ik om Hazeal's verhalen over zijn schooltijd in Los Angeles. 'Ik zou ooit weleens daar naartoe willen gaan,' zucht ik. 'Nee joh, het is daar niet zo geweldig,' reageert Hazeal. 'Jawel, dat zeg je alleen omdat je het daar gewend bent...ik bedoel New York is ook niet zo speciaal, toch komen er miljoenen toeristen hierheen...' Hazeal neemt een hap van zijn burger. 'Welke stad wil jij ooit bezoeken, dan?' Ik kijk hem aan en lach. 'Geen idee, ik zou graag naar Amsterdam willen of Milaan...'

'Mode-steden?' Ik knik. 'Ik zou juist naar het Midden-Oosten willen ofzo,' knikt Hazeal. Ik vergroot mijn ogen. 'Maar daar is oorlog!' Hazeal knikt. 'Weet ik. Maar ik wil het alsnog bezoeken.' Ik knik weer en veeg mijn handen af. 'Nou, succes!' Hazeal lacht en veegt zijn mond af met een servetje. 'Nou, het is niet dat ik gelijk vertrek, hoor... dat je gelijk zo sip moet kijken.' Ik kijk hem spottend aan. 'Wat denk jij nou weer, dat ik niet zonder je kan?' Hazeal buigt zijn hoofd naar voren en kijkt me intens aan. 'Nee.' Ik glimlach. 'Dan heb je dat verkeerd gedacht...' En ik sta op.

-

Na het eenvoudige etentje lopen we weer naar mijn huis toe. 'Dus...ik ging een keer naar zo'n festival en ik zweer het, ik zag Jay-Z daar. Meteen wilde ik ernaartoe rennen...' Terwijl Hazeal praat, staar ik hem dromerig aan. Ik kan het nog steeds niet beseffen dat ik hier met hem loop. Dat ik serieus een date met hem heb gehad. 'Toen is het me gelukt om een foto van hem te maken. Alleen heb ik wel aan Scott gevraagd of hij mij erbij wilde plakken.' Ik barst in lachen uit. 'Wat is dat nou weer voor een slimme actie?' Hazeal haalt lachend zijn schouders op. 'Ik was vijftien ofzo, niet een van de slimste personen van de klas.' Ik grinnik. Ondertussen stoppen we voor mijn voordeur. 'Het was leuk, fijn dat ik veel over je school in Los Angeles weet,' knik ik dan. Hazeal maakt een kleine buiging. 'Ik vond het ook leuk. Eindelijk hebben wij eens een keer normaal met elkaar gepraat.' Ik knik. 'Ik zie je maandag dan weer.' Hazeal knikt en kijkt dan naar zijn horloge. Snel pak ik mijn sleutels en hoop ik ondertussen dat hij me nog gaat kussen. 'Dag,' zeg ik nog als ik de deur open heb gekregen. 'Fijn weekend,' knikt Hazeal snel en hij loopt weg. Ik blijf hem even toonloos nastaren. Geen kus? Snel loop ik verward naar binnen. Hij heeft me niet gekust...

Is dat een slecht teken? En zijn afscheid was opeens heel kort en koeltjes...