CHANGE

Hoofdstuk 84

Hoofdstuk 84: Interview achtige gesprek

Ik plof meteen neer op zijn bureaustoel, terwijl Hazeal plaatsneemt op zijn bed. 'Wanneer ging je nou vertellen dat je deze week jarig bent?' val ik meteen met de deur in huis. Hazeal kijkt me glimlachend aan. 'Oh, je bent er al achter gekomen, zo te zien. Ik wilde je het nog vertellen, maar ik denk dat Scott me voor was.' Ik knik en sla mijn armen over elkaar, zodat ik streng overkom. 'Hazeal, dat hoor je me meteen te vertellen. Ik ben je vriendin nu!' Bij die woorden sla ik mijn ogen even kort neer naar de grond. Hazeal lijkt het te amuseren. 'Maar je weet het nu, dus wat maakt het uit?' Ik kijk hem langzaam aan. 'Ja, alleen bedankt voor het melden,' mopper ik. Hazeal staat op van zijn bed en loopt naar me toe. 'Zal een knuffel het weer goedmaken?' Ik wil net reageren als hij zijn armen al om heen slaat. Uit reflex sluit ik mijn ogen en geniet ik van zijn aanraking. Hij weet precies wat ik nodig heb.

'Hazeal, wat wil je trouwens voor je verjaardag?' vraag ik dan zogenaamd nietsvermoedend. Hazeal laat me los en loopt weer naar zijn bed toe. 'Geen idee, verras me maar.' Met samengeknepen ogen kijk ik toe hoe hij op zijn bed weer gaat liggen. Kon hij niet gewoon zeggen wat hij wilde? Dan was ik meteen naar de winkel gerend om zijn stomme cadeau te kopen. 'Kom je nog naast me liggen?' vraagt hij dan terwijl hij me aankijkt. Ik versteen ter plekke door zijn woorden. 

Natuurlijk had ik kunnen weten dat hij die vraag ooit zal stellen, maar ik wil gewoon niet naast hem liggen. Het ligt niet aan hem, of misschien wel. Maar het is gewoon dat ik nog nooit naast een jongen heb gelegen, zelfs met Oscar niet. En ik heb nog wel een maand met hem gehad. Misschien was dat ook de reden geweest waarom Oscar uiteindelijk in de armen van een ander meisje rende, omdat ik niet genoeg was. Wat ik absoluut kan begrijpen als je zo'n type jongen bent, helaas is Hazeal ook zo en mijn grootste nachtmerrie is ook dat Hazeal me op een dag zou verrassen met een ander meisje in zijn bed. Gewoon omdat hij net als Oscar, niet aan zijn trekken kan komen.

'Nee, ik moet weer gaan,' reageer ik dan. 'Zo snel, je bent hier maar net?' Ik knik terwijl ik opsta. 'Sorry Hazeal, ik zie je morgen,' glimlach ik dan, terwijl ik ondertussen naar zijn deur loop. Hazeal lijkt even sprakeloos te zijn van mijn plotselinge houding. Ik zwaai hem nog even uit en dan sluit ik snel de deur achter me dicht. Als een gek ren ik zijn huis dan uit.

-

Eenmaal ver van zijn huis vandaan durf ik weer te lopen. Ik ben ook een idioot om als een doorgeslagen gek zijn huis uit te rennen. Maar ik raakte gewoon zo zwaar in de war door alles dat ik gewoon even niet wist wat ik moest doen. Ik hijg het even kort uit. Jeetje, mijn conditie is wel slecht, zeg. Precies op dat moment gaat mijn telefoon. Even denk ik dat het Hazeal is, maar ik zucht opgelucht als ik mijn moeder op mijn scherm zie. 'Hai ma,' groet ik haar dan als ik heb opgenomen. "Mija, ben je al onderweg naar huis?" Ik kijk even kort om me heen. 'Ja, ik ben er zo, ma, is er iets?' Ondertussen stop ik voor een stoplicht."Nee, ik wilde gewoon dat je snel thuis zou komen."  Ik knik. 'Ik ben er zo, mam.' En ik hang meteen op.

Als ik binnen tien minuten thuis ben, tref ik haar in de woonkamer aan. 'Ma...' En ik plof uitput neer op de bank. Mijn moeder kijkt even op. 'Ik heb net een telefoontje gehad van het CSI.' Meteen vlieg ik weer overeind. 'En? Weten ze wat meer over de zaak?' Mijn moeder knikt. 'We hebben deze week een afspraak bij het instituut.' Ik ga mopperend weer op de bank liggen. 'We hebben al zo lang niks meer van ze gehoord en nu moeten we hun ook nog eens bezoeken...' Mijn moeder legt haar hand op mijn knot. 'Geduld, mija, ze weten heus wel wat ze doen.' Ik mompel wat. 'Ik hoop het. Ik hoop echt dat ze nieuwe informatie hebben.' Mijn moeder zucht. 'Ik hoop het ook, mija, ook al zijn er zoveel jaren voorbij gegaan. We weten nog steeds niet wat er met ze gebeurd is en ik wil het graag ooit eens afsluiten.' Ik sluit mijn ogen. 'Wie niet,' zeg ik nog. Mijn moeder lacht even zonder enige vreugde en loopt dan weg. Ik open weer mijn ogen en staar even voor me uit.

Stel je eens voor, dat na zoveel verloren jaren ze ons vertellen dat Angelina en mijn vader nog leven. Hoe zou ons leven dan nog uitzien? Ik zucht. Het zou veel te mooi voor woorden zijn. Ik weet nog heel goed hoe ze mijn vader uit ons huis hebben gesleurd. Ik weet nog heel goed hoe ze mijn moeder bewusteloos hebben geslagen. In leven kunnen ze sowieso niet meer zijn. Althans, mijn vader niet meer.  Heel even ervaar ik een oude leegte in mijn hart, een soort gat. Een gat die mijn vader heeft achtergelaten toen hij zo plots werd meegenomen. Ik sluit weer mijn ogen en probeer het gevoel weer weg te drukken.

Maar elke keer wordt het wond uit het verleden weer opengemaakt. Zonder genade...