CHANGE

Hoofdstuk 82

Hoofdstuk 82: Geheimhouding

'Jeetje, hij maakt je nu al helemaal gek. Hoe flikt hij dat toch?' zucht Scott, als hij mijn verhaal heeft aangehoord. 'Ik ben niet gek!' reageer ik boos. 'Wel op hem. Je raakt helemaal gepanikeerd over een domme blik van hem!' Ik sla mijn armen over elkaar. 'Scott,' zucht ik al om hem het tegendeel te bewijzen, maar Scott heft zijn hand al op. 'Geeft niet, Valentina, van Vanessa heb ik gehoord dat hij je eerste crush is. Dus het is hartstikke normaal...' Ik mompel een paar scheldwoorden voor Vanessa. 'Gewoon hem opzoeken en met hem praten,' knikt Scott alsof hij zojuist dé beste advies heeft gegeven. 'Dank je, Sherlock! Alsof ik dat nog niet wist!' Scott fronst verward zijn wenkbrauwen, maar ik loop al snel verder. Ik heb al genoeg tijd verspild aan hem. 

Met een harde klap gooi ik de deuren naar buiten open. Hier en daar kijken sommige medescholieren me geërgerd aan. Ik sla geen acht op ze, ze irriteren me ook elke dag met hun rotkoppen. Ik loop meteen naar het rugby-veld toe. Zoals altijd tref ik daar een groepje jongens aan, maar Hazeal staat er niet tussen. 'Hey!' roep ik hard door het veld. Een paar jongens kijken me aan. 'Weten jullie waar Hazeal is?' Ze schudden hun hoofden en gaan weer verder met spelen. Vloekend loop ik weer verder. Fijn, blijkbaar wilt hij gewoon niet gevonden worden. Ik wil net weer naar binnen lopen als ik in de verte iemand zie zitten op een eenzaam bankje. Ik knijp mijn ogen een beetje samen om het goed te kunnen zien. Is dat...? 

In drie tellen sta ik achter hem. Zijn achterhoofd en rug ken ik inmiddels wel uit duizenden. 'Hazeal,' zeg ik zijn naam met een scherpe toon. Langzaam draait Hazeal zijn hoofd om. 'Valentina,' knikt hij droogjes en hij kijkt weer naar zijn telefoon. Brommend neem ik naast hem plaats. 'Is er iets?' zucht ik dan. Hazeal schudt zijn hoofd, maar zijn ogen zijn nog steeds gericht op zijn telefoon. 'Hazeal, ik praat met je!' En ik bal mijn vuisten om zijn telefoon niet uit zijn handen te slaan. Hazeal kijkt weer traag op. 'Ik hoor je.' Ik knipper met mijn ogen. 'Waarom doe je zo? Heb ik iets verkeerds gedaan?' Hazeal schudt zijn hoofd en kijkt weer naar zijn telefoon. 'Niet dat ik het weet,' zegt hij nog. Ik voel mijn geduld met hem opraken. 'Luister...' Boos bedek ik zijn telefoon met mijn hand. Hazeal kijkt me meteen verrast aan. 'Ik weet niet wat je verdomme bezielde in de klas. Daarom vraag ik je nu om te vertellen waarom je boos bent!' 'Wie zegt dat ik boos ben?' reageert Hazeal zogenaamd onschuldig. Ik kijk hem dreigend aan. 'Je gaat nu beginnen met praten of...' 

'Of wat, Valentina?' Zijn ogen krijgen even een duistere glans. 'Daag me niet uit,' sis ik hem kwaad toe. 'Prima, je wilt zo graag weten wat me bezielt?' Ik knik. 'Waarom heb je tegen iedereen lopen zeggen dat wij een ding zijn?' 'Een ding!?' schreeuwt ik het net niet uit. 'Je weet wat ik bedoel,' zucht hij vermoeid. 'Voor jouw informatie, ik heb dat tegen niemand gezegd. Niemand weet het over ons twee. Alleen Scott en Vanessa, zelfs Joey heb ik niks verteld. Alleen hun twee, onze beste vrienden!' Hazeal kijkt me even doordringend aan, maar ik laat me niet door hem imiteren, dus ik kijk hem even scherp aan. 'Wat was dus die commotie in de klas?' vraagt hij dan. 'Heb je het niet gehoord? Angelina en Brad gaan trouwen,' reageer ik bijdehand en ik sta snel op, om meteen weg te lopen. Echt waar, als hij gewoon wilde dat onze "relatie" geheim zou blijven, dan had hij dat meteen moeten zeggen. Hoe moet ik nou weten dat hij het niet wilt openbaren? 

Ik hoor hem achter me een diepe zucht slaken. Maar ik negeer het en loop snel verder. 'Valentina, wacht!' hoor ik hem dan roepen. Ook dit negeer ik. Ik ben gewoon zo boos. Plotseling voel ik een hand op mijn arm. Met een ruwe draai word ik omgedraaid, zodat ik hem recht in zijn ogen kan kijken. 'Wees niet zo,' fluistert hij zacht. 'Hoe zó? Hazeal, als jij gewoon duidelijk was geweest dat je dit een geheim wilde houden, dan was dit allemaal niet gebeurd!' Hij slaakt weer een zucht. 'Ik dacht dat je dat het al wist?' Ik vergroot mijn ogen. 'Wat denk je nou?! Dat ik jouw gedachtes kan lezen?!'

'Nee, maar...-' 'Dan is dit allemaal dankzij jou!' onderbreek ik hem ruw. Hazeal spant boos zijn kaken. Maar ik deins niet terug van zijn boze blik. Ik heb ook alle recht om nu boos te zijn. Ik was net helemaal gefrustreerd omdat ik dacht dat ik het verpest had! 'Je zit vol verrassingen, weet je dat?' zegt hij dan na een tijdje. Ik blijf hem droogjes aanstaren. 'De ene dag ben je verlegen en liefjes en de volgende dag ben je wild en ontembaar...' Ik probeer om nog boos te kijken, maar zijn woorden zorgen ervoor dat mijn mondhoeken omhoog gaan. 'Kom hier,' glimlacht hij dan en hij trekt me in zijn armen. Ik sluit genietend mijn ogen bij het ruiken van zijn heerlijke geur. 'Klootzak,' fluister ik zacht in zijn oor. 'Maar je bent verliefd op me,' grijnst hij terug. Ik open mijn ogen en glimlach. Wat een idioot, en voor hem heb ik inderdaad gevoelens. 'Stil,' mompel ik zacht. Hazeal moet grinniken van mijn woorden. Ik sluit weer mijn ogen. Hij ruikt ook zo verdomd goed. 'Zie ik je vanavond weer?' hoor ik hem dan vragen. Ik open meteen weer mijn ogen. 'Waarom?' vraag ik op mijn hoede. 'Gewoon, kan dat dan niet?' Ik reageer even niet.

Hij weet toch nog wel dat ik maagd ben?

'Ik kan niet, ik moet...iets doen met mijn moeder,' zeg ik dan. 'Wat?' Verward laat Hazeal me weer los. Meteen voel ik me weer leeg en incompleet. 'Gewoon, mijn moeder wilde een meidenavond gaan houden, weet je wel? Ik kan haar niet laten zitten,' leg ik hem schouderophalend uit. Hazeal knikt begrijpend. 'Goed, zien we elkaar morgen dan?' Ik glimlach. 'Waarom niet?' Maar ondertussen voel ik een last op mijn schouders.