CHANGE

Hoofdstuk 197

Hoofdstuk 197: Zijn plek

Na de ceremonie maak ik meteen dat ik wegkom. Terwijl iedereen lacht, knuffelt en elkaar feliciteerd verdwijn ik ongemerkt de schoolplein uit. Mijn voeten rennen weg, naar een onbekende bestemming. Tranen wellen op, maar ik vertik ze om ze in het openbaar los te laten. Mijn barret ben ik inmiddels ergens kwijt geraakt. Voorbijgangers kijken me vreemd na als ik langs ze ren met een wapperende paarse toga. Maar ik negeer ze, ik kan ze niet eens zien door mijn eigen tranen. Ik blijf rennen, zelfs als ik buiten adem raak en mijn voeten pijn beginnen te doen. Tranen ontsnappen uit mijn ooghoeken en glijden ongecontroleerd over mijn wangen. Hier en daar zie ik sommige mensen me bezorgd aan kijken, maar ik blijf rennen.

Tot ik eindelijk stilsta. Nat van de tranen en zweet kijk ik hijgend naar de torenhoge hek waar Broolyns Cemetery staat. 'Kom je me eindelijk bezoeken?' hoor ik opeens iemand zeggen. Ik kijk even naar de hek, waar een jongen voor staat. Zijn lach is oogverblindend, net als zijn groene ogen. 'Lig je hier echt?' fluister ik zacht. Joey glimlacht. 'Nee...' Ik ervaar meteen een golf van opluchting over me heen. 'Zie je wel, ik ben niet gek....ik wist het!' En ik begin te lachen. 'Waarom anders zou ik je nu zien?'

'Wie zei dat je gek was?' vraagt Joey verward. 'Ik dacht dat ik gek werd. Iedereen praat maar over je dood, maar ik zie je voor me!' Joey schudt zijn hoofd. 'Ik ben hier, ik ben hier...' En hij loopt langzaam mijn kant op. 'Ik zie het,' fluister ik hees. 'Dus maak je niet druk want anderen zeggen. Ik ben hier...' En hij legt zijn hand op mijn borst. Meteen voelt het daar warm aan. 'Waarom kwam je niet naar je eigen ceremonie?' vraag ik dan. 'Ik was daar,' reageert hij. Ik frons verward. 'Ik zag je niet. Niemand zag je!' Joey glimlacht breder. 'Ik was er wel.'

'Waar stond je, Joey?' vraag ik weer. 'Naast je.' En zijn groene ogen kijken me doordringend aan. Zo doordringend dat ik geen lucht meer krijg...

Naar adem happend schrik ik wakker. Ik schiet meteen rechtop. Het is oranje om me heen. Verlicht oranje. Ik knijp mijn ogen samen om mijn omgeving beter te kunnen zien. Stenen. Ik zie alleen maar stenen om me heen. Stenen met teksten. Stenen met bloemen. Ik knipper even en kijk dan naar de grond waarop ik zit. Ook vol met bloemen. Langzaam kijk ik naar voren. En tot mijn grootste schrik zie ik ook een steen. Een steen met een naam erop.

Joey Williams 1998-2016

Mijn hart staat voor de zoveelste keer weer stil. Mijn handen trillen van de emoties. Dit is zijn graf. Ik zit voor zijn graf. Hoe kom ik hier? Ben ik hier helemaal naartoe gerend? Moet wel. Er is niemand anders hier. Ik kijk weer naar de steen. Het staat er echt op. Het idee dat hij onder me ligt, maakt me bang. Binnen een tel sta ik weer op mijn beide voeten en op veilige afstand van hem vandaan.

Het is nog altijd doodstil om me heen. De warme wind waait over mijn korte haren. En vreemd genoeg maakt het me rustig. Het verwarmt me, ook al gaat de zon onder. Ik kijk weer naar Joey's grafsteen. 'Je ligt hier wel, leugenaar,' fluister ik dan zacht. En dit keer verschijnt Joey niet voor me of spreekt iemand tegen me. Het enige wat ik ervaar is warme wind tegen mijn gezicht. 'Misschien ben ik wel gek geworden,' ga ik zacht verder. 'Misschien door de pillen, misschien door mezelf...ik heb geen idee...' Ik slaak een diepe zucht. 'Maar ik weet wel dat jouw afwezigheid het heeft getriggerd. Ik weet niet wat ik nu verder moet, Joey. Ik ben een wrak, een wrak!'  

En ik krijg opnieuw geen antwoord. Hij is weg. Of het lijkt maar zo. 'Ik kan dit niet meer...echt niet...' En ik kijk zuchtend naar zijn bloemen. En uit het niets zie ik in een flits weer hoe Joey zijn hand op mijn borst legde. Ik kijk meteen weer naar zijn grafsteen. Een kleine glimlach verschijnt op mijn lippen. 'Je bent inderdaad hier...' En na deze woorden draai ik me om en loop ik naar huis. Als ik snel doe, kom ik nog op tijd voor het eindbal.

4 maanden geleden
Snel gooi ik de brieven op de bijzettafel. Precies op dat moment komt Joey de woonkamer weer binnen met een handdoek. 'Hier.' En hij wikkelt me zorgzaam om met de handdoek. 'Bedankt Joey,' glimlach ik zacht. Joey knikt en zucht dan even. Zijn gezicht zag er nog altijd geschaafd uit, maar de meeste littekens waren al vervaagd. Toch kon je nog steeds mijn nagels zien. Ik slik en kijk even weg. 'Valentina, ik wilde sorry komen zeggen,' zegt hij dan. Ik kijk hem weer aan. 'Ik ook,' zeg ik schor. 'Nee, het is mijn schuld. Ik had ten eerste niet als een idioot moeten afreageren op Bella en jou. Ik was toen gekwetst, boos en verward. En ik had alsnog het recht niet om het op jullie af te reageren.'

'En ik had begripvoller moeten zijn. Ik had niet boos op je moeten worden terwijl ik wist dat je vol gemengde emoties zat. En het is mijn schuld dat we nu allebei, gewond, thuis zitten.' Joey schudt zijn hoofd. 'Nee, we weten allemaal dat ik niet zo dramatisch moest doen...' En hij gaat zuchtend naast me zitten. 'We geven om je, Joey. En Bella...ze zit er echt mee.' Joey knikt begrijpend. 'Ik heb zaterdag nog met haar gesproken...' Ik kijk hem meteen benieuwd aan. 'Ik heb mijn excuses aangeboden enzo...'
'En toen?' vraag ik verder. Joey haalt zijn schouders. 'Ze heeft het me vergeven, maar het duurt nog wel even voordat wij allebei weer normaal tegen elkaar kunnen doen.' Ik knik begrijpend. 'Ik ben al blij dat het tussen jullie twee nu rustig is.' Joey glimlacht zwakjes. 'Ik wilde nog naar jou toe gaan, maar ik was simpelweg veel te beschaamd en bang dat je me nooit wilde zien. Aangezien ik je enkel heb gekneusd...' Ik barst in lachen uit en geef hem een knuffel. 'Het maakt me allang niet meer uit. Ik wilde het vrijdag al met je goed maken, maar ik dacht ook dat je veel te boos op mij was.' Joey begraaft zijn gezicht in mijn hals. 'We mogen nooit meer vechten om zo iets doms. Vrienden voor het leven?'

'Vrienden voor het leven, Joey,' glimlach ik terwijl ik mijn ogen sluit en zijn geur opsnuif. 

Vrienden voor het leven