CHANGE

Hoofdstuk 132

Hoofdstuk 132: De rechtszaak

"Mevrouw Gomes en haar jongste dochter zijn de enige die deze brute ontvoering hebben overleefd. Niemand weet waarom deze criminelen uitgerekend deze familie heeft uitgekozen. Het verdere lot van meneer Gomes en hun oudste dochter blijft onopgelost tot de dag van vandaag." eindigt Jean-Paul onze verhaal. De rechter, de jury en het publiek slaken even een zucht van medeleven. Ik kijk even kort, via de one way-mirror naar mijn moeder, die in de andere kamer klaar zit voor de camera. "Om jullie wat meer diepere details te kunnen geven over deze bewuste avond heb ik mevrouw Gomes uitgenodigd voor een getuigenis..."  En Jean-Paul wijst naar de tv die tussen hem en de rechter staat. Het publiek en de jury richten hun blikken meteen naar het scherm, dat aanfloept. Mijn ogen glijden langzaam naar de tegenpartij, waar Ander met zijn advocaat zit. Zijn gezicht is zichtbaar vermagerd. Zijn groene ogen zijn nog altijd ernstig. En toch kan ik maar niet geloven dat hij schuldig kan zijn aan moord. Alleen omdat hij ons niet wilt vertellen wat er met mijn vader en zus is gebeurd. Meteen kijk ik weer naar mijn moeder. "Mevrouw Gomes, hoort u mij luid en duidelijk?" Ik richt mijn blik snel weer naar het scherm. "Luid en duidelijk," hoor ik dan mijn moeders verdraaide stem door de rechtszaal zeggen. "Goed...kunt u mij dan vertellen wat er die avond door je heen ging toen je zag dat je man van je werd ontnomen?" Even is het stil.
"Wanhoop...angst...paniek...ik wist eerlijk gezegd niet wat ik meemaakte. Ik voelde me zo machteloos..." Ik slik even. "En toen...je dochter werd afgepakt?" Ander slaat zijn ogen meteen neer. "Het was...alsof een deel van me stierf," zegt mijn moeder zacht. "Weet u nog wie uw dochter meenam?" vraagt Jean-Paul dan. "Soort van..." Jean-Paul wijst plots naar Ander, die alles stilletjes volgt. "Was hij het?" Ik kijk weer naar mijn moeder. Ik lees de oude pijn in haar ogen. "Nee...het was een blonde man. De leider, denk ik." Jean-Paul knikt. "Toen u weer wakker werd...wat had u vervolgens gevonden?" vraagt hij dan verder. Mijn moeder zucht even. "Ik vond een dreigbrief..."

"Wat stond erin?" Mijn moeder kijkt even snel naar de one way-mirror. Ze weet dat ik nu naar haar kijk. "Er stond dat ze voor mijn jongste dochter zouden terugkomen..." De publiek schrikt even. Sommige jury-leden schudden afkeurend met hun hoofden. Jean-Paul houdt een papiertje omhoog. "Om deze brief gaat het..." Hij laat het even zien en geeft het dan aan de rechter. "We weten nu dat Ander Socorro Lopez dit heeft geschreven..." En hij knikt even naar Ander, die nog steeds geen emoties laat zien. "Zijn handschrift matcht namelijk!" Ik kijk even verward naar mijn moeder. Zij heeft me nooit verteld dat hij dit heeft geschreven? "Door deze brief werd deze gekwelde familie gedwongen om een andere achternaam aan te nemen, uit angst dat haar jongste dochter ook van haar wordt afgenomen!"

"Dames en heren..." En Jean-Paul kijkt naar de jury. "Ik denk dat het nu wel heel duidelijk is dat meneer Lopez hierbij betrokken was..." Hier en daar knikken juryleden met hem eens. Jean-Paul knikt ook en kijkt dan even de zaal rond. Dan loopt hij weer terug naar zijn tafel toe waar Dolores zit. 'Ik heb verder geen vragen meer voor mevrouw Gomes, Edelachtbare,' knikt hij en hij neemt weer plaats. "Meneer Martinez, als u nog iets wilt zeggen?" knikt de rechter naar de advocaat van Ander. "Ja, bedankt Edelachtbare," knikt zijn advocaat en hij staat snel op. "Ik wil graag een paar vragen stellen aan mevrouw Gomes, als het mag?" De rechter knikt goedkeurend. "Mevrouw Gomes..." begint hij en hij loopt naar de tv toe. "Wat ik graag wil weten...en ik denk dat iedereen ook wel er benieuwd naar is...maar hoe is het mogelijk dat drie criminelen uitgerekend jullie...uitkiezen. Zomaar. Hoe is het mogelijk dat mijn client die avond bij jullie was? Waarom jullie?" Ik kijk meteen weer naar mijn moeder, die zichtbaar nerveus wordt. "Dat vraag ik me al elf jaar af, meneer..." Ik knik goedkeurend. Dat was een goede antwoord!

"Is dat zo? Want ook ik heb schriftelijke bewijs dat deze drie mensen, waaronder mijn client, niet zomaar bij jullie thuis waren..." Plots houdt hij een dossier omhoog. 'Dit is jullie aanvraag voor een Amerikaanse visum in 2004 en hier staat geschreven bij reden vertrek thuisland; dat jouw man wegens economische omstandigheden het land wilt verlaten..." Ik voel mijn buik weer zeer doen van de zenuwen. "Ja...we hadden het niet goed in Venezuela. We hadden twee dochters die we moesten voeden en sinds Hugo Chavez, onze toenmalige president, de Venezuelaanse politiek kapot maakte en er haast geen eten meer was, moesten we wel weg. We wilde allebei de Amerikaanse Droom." Ander's advocaat barst in lachen uit. "Geloof je dit zelf, mevrouw Gomes?"

"Bezwaar! U ziet duidelijk dat deze man mijn getuige belachelijk maakt om iets wat totaal niet is doorgeven in het rechtsproces!" roept Jean-Paul meteen door de zaal. "Ik heb toestemming om deze verklaring af te leggen, Edelachtbare," zucht de advocaat. "Geaccepteerd, ga maar verder," knikt de rechter. "Goed, mevrouw Gomes, laat me de vraag anders stellen. Bent u echt naar Venezuela gevlucht voor onschuldige economische omstandigheden of was het voor iets anders?" Het is even stil. "Ik zweer het u...alles wat er in het politierapport staat...klopt!" roept mijn moeder dan door de zaal. "Oh ja? Hoezo is er bewijs dat uw man lid is van een kartel in Venezuela?"

Meteen slaken hier en daar mensen wat kreten van verbazing. Mijn mond zakt ook open. Mijn moeder weet duidelijk even niet meer wat te zeggen. "Bezwaar! Dit is allemaal onzin! Nergens staat er iets over gemeld! Je kan niet zomaar theorieën op tafel gooien en met de beschuldige vinger naar mijn getuige wijzen!" roept Jean-Paul uit, terwijl hij opstaat. "Dat mag ik wel! Uw getuige is niet honderd procent eerlijk geweest over de achtergrond van haar man!" Jean-Paul gromt. "Nergens! In geen enkele verslag of dossier staat er geschreven dat haar man lid was van een bende!"

"Omdat ze loog! Er is bewijs dat haar man schulden had gemaakt en moest vluchten!" roept de advocaat gewoon door hem heen. Ondertussen volgt het publiek onrustig de woordwisseling. "Orde! Orde in de zaal!" roept de rechter dan hard en hij slaat enkele keer met zijn hamer, waardoor het meteen stil wordt. "Meneer Martinez heeft inderdaad het recht om dit te melden. Daarom is uw bezwaar bij deze afwezen, meneer Benson," knikt de rechter. "Meneer Martinez, als ik deze bewijs mag bekijken, graag?" De advocaat knikt en loopt naar hem toe en overhandigt hem het bewijs. Ondertussen volg ik dodelijk nerveus het hele proces. Ook de rest kijkt stilletjes toe hoe de rechter het verslag leest. "Mevrouw Gomes, ik wil graag een verklaring van u horen...Waarom heeft u dit niet eerder bij de politie gemeld?" En de rechter kijkt naar het beeldscherm.

Mijn moeder krijgt even een wazige blik in haar ogen. "Ik..." Maar haar stem breekt meteen. "Edelachtbare..." wilt Jean-Paul weer bemoeien, maar de rechter kijkt hem streng aan. "Mevrouw Gomes, voor vandaag nog..." En hij tikt ongeduldig met zijn vingers op zijn bureau.

"Omdat we anders onze groene kaart zouden verliezen! We zouden per direct naar Venezuela gestuurd worden, waar we vermoord zouden worden!" schreeuwt mijn moeder plotseling door de zaal. Zelfs ik schrik ervan. De jury-leden kijken elkaar even aan. "We wisten dat als de ICE achter onze verleden zou komen...we nooit Amerika in mochten komen. We zouden allemaal terug gestuurd worden...terug naar onze dood. Dus toen mijn man en mijn dochtertje meegenomen werden vreesde ik het voor het ergste. Dus ik loog, omdat ik voor geen goud terug wilde!" Jean-Paul sluit zijn ogen en neemt weer plaats op zijn stoel. De advocaat knikt tevreden. "Dat was alles wat ik wilde zeggen..." En hij loopt triomfantelijk weer naar zijn plek toe. Ander staart ondertussen nog steeds naar de grond, alsof het hem niet eens boeit.

"Mevrouw Gomes, dit is zeer ernstig. Dit is informatie die u nooit voor ons mocht achterhouden! Dit is een serieuze schending!" roept de rechter boos. Ik kijk naar mijn arme moeder, die op instorten staat. "Meneer Edelachtbare, ik was bang en ik wist..."

"Het spijt me zeer, mevrouw Gomes, het wordt nog erg moeilijk om uw verhaal nog te kunnen geloven..." En de rechter slaat dan met zijn hamer op zijn vlak. "Bij deze las ik een korte pauze in, zodat de beide partijen hun verdedigingen kunnen versterken...Ik zie iedereen over een uur weer terug!" En hij slaat weer met zijn hamer op zijn vlak.