CHANGE

Hoofdstuk 174

Hoofdstuk 174: De rugby-wedstrijd

Het is druk. Letterlijk heel de school en de school van de rivialen zijn op komen dagen. Er zijn twee enorme tribunes rondom het rugby-veld. Een voor de rivialen en een voor ons. Wat meteen op te merken is hoe rijk en verwaand de rivialen eruit zien. Allemaal dragen ze met trots de officiële kleuren van hun school en is hun mascotte een hornet. Die nu inmiddels de aandacht heeft met zijn acrobatische dansjes. Onze school heeft geen officiële mascotte of schoolkleuren. Gewoonweg omdat er geen budget voor was en omdat niemand zin had in het bedenken van een mascotte. Dus juichen wij extra hard voor onze team. Onze cheerleaders proberen zelfs met hun sletterige pasjes de aandacht op onze school te richten, wat wonderbaarlijk lukt. Alleen omdat Teddy, de slet van alle sletten, verleidelijk met haar billen zwaait. Hier en daar wordt er goedkeurend gejoeld. Zelfs onze rugby-team juicht haar dankbaar toe. Helaas zie ik nergens Hazeal staan, dus heb ik niet kunnen zien of hij meejuichte. 'Er zijn gewoon ouders bij, hoor,' moppert Bella afkeurend naast mij. In haar linkerhand houdt ze een reusachtige hand vast met de woorden "GO" op. 'Alsof dat boeit,' grinnikt Joey en hij wordt bedolven door de boze blikken van mij en Bella. 'Maakt niet meer uit, de wedstrijd begint!' roept Olivia tussenbeide en ze wijst als een gek naar het veld. Ook anderen beginnen enthousiast te schreeuwen en te zwaaien. 'Jeetje,' klaagt Bella net hoorbaar. 'Midwood High School!' horen we opeens iemand door het intercom schreeuwen. Meteen staan de rivialen op en juichen ze luid hun team toe, die lachend en vol zelfvertrouwen het veld op rennen. 'Het zijn monsters,' roept Joey bewonderd uit. Zijn ogen kijken iets te lang naar een blonde gespierde jongen. Ik zie Bella kijken. Haar blik zegt duizend woorden. 'En dan nu...Masores Brooklyn highschool!' En meteen staat iedereen om ons heen op en gilt hun longen bijna uit hun lijven. Helemaal boven de tribunes wordt er zelfs vuurwerk afgestoken, wat streng verboden is. 'Onze school heeft echt geen manieren,' lacht Olivia hoofdschuddend. 'Ach ja, onze school is niks voor niks een van de slechste scholen van Brooklyn,' reageert Joey onverschillig. 'Ja, we hebben niet eens geld voor een mascotte,' schud ik afkeurend mijn hoofd. 'En de schoolreizen moeten wij gewoon betalen,' lacht Bella nu ook. Ondertussen rent onze team grijnzend het veld op. Allemaal vertrouwde gezichten. Oscar, Scott, Robin...mijn ogen glijden verder naar achteren. Maar ik zie geen Hazeal. Speelt hij vandaag niet? Ik kijk even vragend naar mijn vrienden, maar die zien niks vreemds, want ze blijven kaarsrecht naar voren staren. Ik besluit maar ook weer naar voren te kijken. Onze team begint alvast met klaar staan. Mijn ogen scannen opnieuw het veld. Maar Hazeal is nergens te bekennen. Ik richt mijn blik weer op mijn vrienden en dit keer kijkt Joey op. 'Missen we Hazeal...-' wilde ik net heel subtiel vragen als Joey al met zijn ogen rolt en naar het veld wijst. 'Daar is hij al...' En ik kijk meteen weer voor me uit, waar ik inderdaad Hazeal het veld op zie rennen. Alles aan hem oogt perfect, behalve zijn ogen. Die nerveuze blik heb ik al eerder meegemaakt. 'Hij is laat,' hoor ik Bella zeggen. Ze is niet de enige die het opmerkt. Ook zijn teamgenoten merken het op en Scott fluistert nog iets in zijn oor. Ze kijken dan allebei even het publiek in. Het scheelde maar een haartje of Hazeal had me zien zitten. 'Ze zitten maar twee rijen voor ons,' roept Olivia opeens enthousiast uit. Bella en ik kijken tegelijkertijd naar haar op. 'Wie?' vraagt Bella al. 'De scouters,' beantwoordt Joey haar en hij wijst naar de tweede rij onder ons. Ik volg zijn vinger naar beneden. Daar op de tweede rij zitten een rij goedgeklede volwassenen. Allemaal hebben ze notitieblokken bij zich en houden ze elke speler nauwlettend in de gaten. 'De scouters,' fluistert Bella in mijn oor. Ik knik langzaam.

'Dames en heren,' schalt er dan weer stem door het veld. Het wordt voor een mini-seconde even stil. 'Laat de wedstrijd beginnen!' En opnieuw wordt er luid gejuicht. De spelers, die inmiddels allemaal allang al klaar stonden, beuken meteen tegen elkaar aan, wanhopig om als het eerste de bal in handen te krijgen. Mijn ogen zoeken onbewust naar Hazeal. Maar hij is nergens te bekennen tussen de groep beesten. Ik zie alleen hoe Scott hardhandig weggeduwd wordt. Ik zucht. Waarom zoeken mijn ogen altijd Hazeal. Kan ik niet gewoon naar iedereen op het veld staren? Of nog beter...naar de gebouwen rondom ons?

'Alles goed?' hoor ik Bella dan naast me vragen. Ik kijk mopperend naar haar op. 'Dit gaat lang duren, niet waar?' Bella barst meteen in lachen uit. 'Schat, we zijn net begonnen!' Ik knik zuchtend. 'Oh mijn God!' roept Olivia uit en ze staat door haar groeiende enthousiasme op. 'Robin heeft de fucking bal!' Ook andere mensen beginnen te klappen voor Robin. Ik kijk snel weer naar het veld waar ik Robin zie rennen met de bal. Achter hem rennen wel vier blonde beesten. Ik voel even mijn enthousiasme wakker worden. 'Kom op, Robin!' schreeuw ik dan hard. Meteen voel ik de blikken van mijn vrienden op me. Maar ik negeer ze. Als het toch een lange avond wordt, kan ik net zo goed plezier maken. En Hazeal zoveel mogelijk met mijn ogen vermijden.