CHANGE

Hoofdstuk 147

Hoofdstuk 147: Alicante, Spanje

'We zijn er!' roept Joey uitbundig uit en hij kijkt door het kleine vliegtuigraampje naar buiten. 'Geweldig,' kreun ik en ik probeer mezelf weer te kalmeren. De vlucht was een hel voor me geweest. Ik lijd namelijk aan serieuze vliegangst. Ik heb verschillende keren Scott's hand fijn moeten knijpen. 'Alles oke? Je ziet er nog steeds bleek uit,' vraagt Scott bezorgd terwijl hij zijn nekkussen weer opbergt. 'Ja, ik moet gewoon frisse lucht halen,' zucht ik en ik kijk toe hoe de stewardessen zich ook klaarmaken om te vertrekken. 'Ja, we mogen er nu uit...' En Scott staat al op. Bella is allang al opgestaan en staat ongeduldig te wachten. Als iedereen zijn spullen bij elkaar heeft geraapt, lopen we het vliegtuig uit.

Het eerste wat we te zien krijgen is een prachtige zonsopgang. De lucht is oranje en rood van kleur en laat ons meteen thuis voelen. Aan de klamme hitte te voelen, wordt het vandaag een hete dag. 'Wauw, kijk het strand in de verte,' zucht Bella dromerig. En ik volg haar vinger, totdat ik een oranjeachtige oceaan zie in de verte. 'Ik smelt,' zucht Joey en we lopen de ijzeren trap af naar beneden.

Eenmaal beneden voegen we ons bij de anderen toe van onze groep. 'Goed, we worden straks weer opgehaald door de bus. Die brengt ons naar onze hotel toe,' legt de docent uit. 'Is het een mooie hotel?' vraagt er iemand. 'Geen idee, zien we zo wel,' zucht de docent vermoeid en hij gebaart dat we moeten lopen. Ik kijk Joey kort aan. Maar die haalt zijn schouders op. Hij is allang al blij dat we in Spanje zijn.

-

Na een uur rijden meldt de docent ons dat we langs Benidorm rijden, een van de bekendste en mooiste badplaatsen van heel Europa. De moderne skyline gecombineerd met de cyaankleurige oceaan laat ons even perplex staan. 'Gaan we daar naartoe?' roept Bella door de bus. 'Nee, wij gaan naar Alicante,' beantwoordt de docent haar vraag. 'Alicante?' roept er iemand teleurgesteld door de bus. 'Ja, het is daar even mooi als hier!' Hier en daar wordt er zacht gemopperd. 'Heb ik iets gemist?' vraag ik verward aan Bella, die naast me zit. Bella zucht. 'Nou Benidorm is veel leuker dan Alicante. Benidorm heeft een waterpretpark, casino's en clubs. Zie het als een soort Las Vegas. Alicante...is gewoon een rustige stad voor bejaarde toeristen en gezinnen met kinderen...'

Ik moet ook zuchten, maar niet van teleurstelling. 'Ach hou op! We zijn in fucking Spanje! Het maakt niet uit waar we zijn, als we maar plezier hebben in fucking Spanje!' roep ik uit. 'Dat is waar!' bemoeit Joey zich, die achter ons zit. 'Oke, ja...maar het was gewoon leuker geweest,' zucht Bella, maar haar ogen beginnen weer te stralen.

-

En voor we het weten rijden we Alicante al binnen. De stad leek meer op een dorp dan op een stad, maar misschien was dit pas het begin. Plots stopt de bus voor een vervallen gebouw. Meteen kijkt iedereen met grote ogen uit het raam. 'Gaan we hier slapen?' moppert Bella teleurgesteld. Ikzelf ben ook niet onder de indruk. Het gebouw oogt zelfs armzalig uit. 'Laten we uitstappen, mensen, groep A heeft al lang genoeg moeten wachten!' roept de docent door de bus en hij stapt meteen uit. Hier en daar volgen andere zijn voorbeeld, maar de rest blijft verloren zitten. De enthousiasme is er meteen vanaf. 'Wat hebben ze precies met mijn geld gedaan?' vraagt Bella kwaad en ze slaat haar armen over elkaar. 'Onze school kennende...hebben ze het in hun eigen broekzakken gestopt,' zucht Scott. Bella begint zacht te vloeken. 'Kom, laten we gaan. Misschien is het binnen beter,' probeert Joey iedereen weer op te beuren.

Maar eenmaal binnen krijgen we weer een klap te verwerken. Het is er werkelijk waar smerig, klein en erg donker. Toch staat de docent met een brede glimlach in de "lobby". 'Oke, groep A hebben hun kamers al gekozen...' Meteen volgt er een golf van gezucht en gevloek. Scott's had dus gelijk gehad, groep A hebben de beste kamers geclaimd. 'Maar...' gaat de docent hoofdschuddend verder. 'We kwamen erachter dat het inderdaad niet eerlijk geweest zou zijn...dus hebben we onze eigen planning gemaakt!'

Aan zijn gezicht te zien had hij even een applaus verwacht, maar onze gezichten staan op onweer. Dit kan maar een ding betekenen; we zijn sowieso ingedeeld met mensen die we niet mogen. 'Oke, we hebben een aantal verdiepingen tot onze beschikking. We hebben besloten om in elke appartament vijf jongens en vijf meisjes in te delen, die uiteraard apart van elkaar gaan slapen! Het enige wat jullie delen is een keuken, een woonkamer en een badkamer.' Ik begin aan mijn nagels te friemelen. 'Dus...ik noem zo een aantal namen op die meteen naar hun aangewezen appartament kunnen gaan. Groep A is al ingedeeld.' Bella pakt hoopvol mijn hand vast. 'Alsjeblieft...ik wil niet met Teddy eindigen,' fluistert ze nog. Ik knik haar begrijpend toe.

'Goed, Latifa...-' En Latifa laat een luide vloek horen. 'En Jasmin...van de jongens gaan Pedro, Sylvio en Jacob met ze mee,' gaat de docent, na een strenge blik op Latifa, gewoon weer verder. Meteen pakken de gedoemde groep mensen hun koffers en lopen ze met lange gezichten naar de docent, die hun een sleutel aanreikt. 'Veel plezier,' zucht de docent nog. Latifa steekt kwaad haar middelvinger op. Zij en Jasmin mogen elkaar niet echt, dus dat gaat wat worden. 'Oke, Bella...' En Bella recht meteen haar rug. 'En Valentina...-'

'Ja!' gilt Bella blij uit en ze geeft me meteen een wurgknuffel. 'Rustig! Anders scheiden ze ons!' roep ik meteen uit en ik duw haar van mij af. 'Joey en Scott mogen met ze mee.' Joey slaakt meteen een opgeluchte zucht. 'We zijn voor deze ene keer gespaard gebleven,' zegt hij nog. We pakken meteen onze koffers op en lopen naar de docent toe, die ons meteen een sleutel aanreikt. 'Veel plezier,' knikt hij ook. We mompelen een bedankje terug en lopen naar de liften toe, op weg naar onze appartament toe.

Dat we eigenlijk nog met drie andere meisjes en drie andere jongens onze appartament moeten delen, waren we, door onze enthousiasme, al vergeten.