Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-ÖZEL BÖLÜM.-
Çocukluğumun yarası babalığımın aydınlık yüzüydü.
Çocukluğu çalınmış olanlar çocuk olmanın kıymetini herkesten iyi bilirdi. Onlar bir ömür hasret kaldıkları çocukluklarını hep bir yerlerde ararlardı. Savunmasız hissederlerdi, çocukluğunun kayıp parçaları onlara kimsesiz hissettirirdi.
Ben eksik olan tüm parçalarımı babalığım ile tamamladım.
Önce kimsesiz bir çocuktum, karanlıkta kaybolmuştum. O karanlığın içinde büyüdüm, o karanlığın içinde bana bir el uzandı ve bana şunu söyledi; bizi kurtar. Ben o eli tuttum ve onu karanlıktan çıkarmak için var gücümle savaştım, başardım.
Neva hayatıma girdiği ilk gün tüm hırçınlığına rağmen ruhunda sakladığı o yaralı kız çocuğu onu kurtarmam için bana elini uzattı. Onu kendi yaralarımdan tanıdım, benzer yaraların varlığında buldum. O kız çocuğunun ellerini tuttum ve onu kurtardım. Hayır bu eksikti. Onu kurtardığım yerden kendimi de kurtardım ve ben o hayatıma girdiği günden beri bir daha o karanlığa düşmedim.
Benimle savaştı, en çok bana yenildi. En çok ona yenildim. Bu aşk öyle bir şeydi ki hem kurtuluşu hem felaketi yaşattı.
Onunla nefes almaya başladım, ben ilk defa onunla yaşadığımı hissettim. Onunla kurtuluşu, yenilgileri, zaferleri yaşadım. Yaşam bana sunduğu tüm kötülükleri bir kenara attı ve hayatın güzel yüzünü sundu. Onunla yaşadım, onunla sevdim, sevildim. Hayatıma bir sihirli değnek dokundurdu ve geçmişimin tüm acılarından beni çekip aldı.
Neva...
Benim fırtınam, nefesim, her şeyim.
Sonra Hazan ve Hazal girdi hayatımıza ve ikimizde çocukluğumuzun eksik parçalarını onlarla tamamladık. Çocukluğumuzla onlar sayesinde barıştık, yaşayamadığımız ne varsa onlarla yaşadık. Sevgimizle büyüttük kızlarımızı, onları yaralayacak her şeyden uzak durmaya çalıştık. Onlara dünyanın güzel yüzünü de gösterdik kötü yüzünü de gösterdik.
Artık mücadele etmeyi ve ayakları üzerinde durmayı öğreniyorlardı.
Gelen seslerle birlikte kızların odasına ilerlediğimde keyifsiz bir şekilde konuştuklarını fark ettim. Yarı açık olan kapıdan onları izlemeye başladım. Bugün kızlarımızın dokuzuncu yaş doğum günleriydi. Bunun için heyecanlıydılar fakat bir yanları hüzünlüydü. Çünkü Neva üç haftadır önemli bir görevdeydi. Ne kadar kusursuz bir anne baba olmaya çalışsakta çokta başarılı olamıyorduk. İçinde olduğumuz yaşam ve çoğu zaman öncelik olacak işlerimiz buna engel oluyordu.
