Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-YENİ BİR YIL-
"Zaman onun kollarındayken dursun istedim. Çünkü ben bir tek o zaman huzurlu hissettim."
Dünyanın hiçbir yerinde Çağan'ın kollarında olduğum kadar huzurlu olamazdım. Dünyanın hiçbir yeri bana Çağan gibi yuva olamazdı. Hiçbir yer onun gibi şefkatli olamazdı. Çağan bana verilmiş büyük bir armağandı, acılarımın karşılığı, yıllar önce kaybettiğim ailemin yerine verilmiş ikinci ailemdi.
Çağan Arsal kalbimde büyüttüğüm tek sevdamdı.
Yeni bir heyecanın içine gidiyorduk hep beraber. Yeni yıla çok az zaman kala beraberinde tatlı bir heyecanı da getiriyordu. Kalpleri ısıtacak bir fikri ortaya attığımda herkes bu fikirle birlikte heyecan doldu. Bunu yapmak için harekete geçtiğimizde ise el birliğiyle ortaya çok güzel bir sonuç çıkmaya başlıyordu. Bu yılbaşında ihtiyacı olanlara yardım edecektik. Onlar için gıda kolileri hazırlayacaktık ve ayarladığımız görevlilere teslim edip adreslerine ulaşmasını sağlayacaktık.
Teo'nun mekanında hep beraber toparlanıp açtığımız kolilere aldığımız temel gıda malzemelerini koyarken Ahsen, Evran, Çakıl ve Aykan özenle bantlayıp kapatıyorlardı. "Ne güzel düşündün dostum," diye konuştu Alex bundan hoşnut bir şekilde. "İhtiyacı olanlara en güzel hediye olacak." Öyleydi, mümkün olduğu sürece birilerine el uzatmak güzel bir duyguydu. Onlar bizim kim olduğumuzu bilmiyordu, biz onların kim olduğunu bilmiyorduk ama hepimizin kalbi bir oluyordu böyle anlarda.
"Bakmayın bunun böyle suratsız olduğuna," dedi Aykan ardından yanıma gelip kolunu omuzuma attığında kendine çekti. "Çok merhametli kalbi var. Sadece saklıyor."
"Saklamıyorum sadece içinde olduğum durum bunu kaldırmıyor."
Öyleydi, duygularımı gizlemem gerekiyordu ki duygularım zaafım olmasın. Duygularımı açık edersen bunu kullanırlardı, o yüzden duygusuz olmam gerekirdi. İçinde olduğum hayat benim kafama vura vura öğretti bunu. Beş yaşındayken öğrenmeye başladım, yirmi üç yaşındayken duygularım bir adamın zaafı oldu. O adam zaafıyla güçlendi, güçlendikçe kimse onu yıkamadı.
Son kolileri doldurduğumuzda çocuklar kapatmaya devam ederken ses sisteminden müzik açıp ardından Çağan'ın yanına ilerledim. Belimi kavrayıp kendine çektiğinde müziğin ritmiyle birlikte dans etmeye başladık. Bedenim onun kolları arasında ahenkle süzülürken onun eli sırtımda geziniyordu. "Sana şarkı söyleyeceğim," dediğimde ardından istemsiz bir şekilde güldüm. "Sonra bir daha sesimi duymak istemeyeceksin, unutmak isteyeceksin çünkü çok kötü."
