Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18.11.2018 16.56 🧚🏻♀️
*Tanıtım videosu mevcuttur.*
Neva ve Çağan'ın hikayesine hoş geldiniz. Umarım seversiniz! ♥️
Keyifli okumalar!
-VECHEYN-
Yetim kalpler, karanlığa gömülmüş bir şehir gibiydi. Sabahları aydınlığa kavuşsalar bile her zaman karanlığın kolları olurdu sonları. Sabahın ışıkları minik bir tebessümü dudaklarına armağan ederken, gecenin karanlığı en sancılı azapların içinde kıvrandırırdı. Yetim kalpleri sevginin iyileştirici kollarını ararken, sadece kendileri gibi sevgiye muhtaç kalpleri bulurlardı.
Fakat bazı kalpler öyle bir karanlığa gömülmüştü ki kurtuluşun hazzını değil, azabın kollarını seçmişlerdi. İnsanlardan kaçmış, onlardan hep uzak durmuşlardı. İnsanların kötü yüzlerini görmüş, bir daha onlara yüzlerini dönmemişlerdi. Yetim kalplerini saklamış, öfke dolu zihinleriyle savaş açmışlardı. Herkes onları uçuruma itmiş, öfkeli yüreklerinden yine onları sorumlu tutmuşlardı.
Kimsesizlik bir uçurum gibiydi.
Ya düşecek ya tutunacak dallar yaratacaktı.
Beş yaşının katledilen yanı, buz kesmiş kalbine eşlik ettiğinde herkesle iletişimi kesmiş ve kalbini sevgiye kör etmişti. Hayata küsmüş, insanlara küsmüş ve en önemlisi de kendine küsmüştü. Çocukluğunu öldürmüş ve onu terk edip gitmişti kara toprağın altında. Sevmek istememiş, sevilmek istememişti. Bir kışın soğuğunda ailesinin mezarında solup gitmişti.
Zemheri kışın soğuğu buram buram işlerken bedenine, asıl soğuk yanı kalbiydi.
O gece bir çocuk solup gitti, bir kız küllerinden doğdu. Söz verdi kendine, bir daha ağlamadı. Güçlü duracağına yemin etti ve bu yeminini hiç unutmadı. Ailesini kaybettiği yerden kendini büyüttü ve kimsenin bir daha ona zarar vermesine izin vermedi. Kimsesizlik daha küçücük yaşta sarıp sarmalarken doğacak bir gücün başlangıcının temelleri atılmaya başlanmıştı. Ve sonra bir el uzandı ona, yanı başında ki kahramanı bir söz verdi ailesine ve minik kızı alıp götürdü bambaşka bir hayata.
Silah dostu, mesleği tek sevdasıydı. Babasının asker olması onu başka bir yola sürüklerken onun gibi bayrak, vatan uğruna mücadele etmeyi seçti.Ardında bıraktığı çocuğa verdiği sözü unutmadı, daima güçlü kaldı. Ayakları üstünde durmayı başarırken, başı ve omuzları her zaman dimdik kaldı. Geçmişin acılarının esiri değil, geleceğin umutları ile birlikte yaşam sürdü.
Görev için geldiği İstanbul onu kollarına çektiğinde bambaşka yerlere sürüklenecekti. Sürüklendiği hayatın kollarında sarsıntılara göğüs gererken bir yandan hayatının başka bir noktasıyla karşı karşıya kalacaktı. Bir dosya açılacaktı ve bir fotoğraf düşecekti avuçlarına. Yabancı bir adam göz kırpacaktı geleceğin anılarından. Bir dosya düşmanlığı da getirecekti, sevgiyi de. Düşman kesildiği adam onu geçmişine çekecek, yaralarını açacaktı. Kendi gibi yetim bir kalbi bulacaktı, onun karşısında olacaktı. Hırçınlığı ile yakıp yıkarken bir adamın harabe olmuş göğsünde yaşam bulduğunda anlayacaktı sevginin iyileştirici yanını.
Ve bir adamla karşı karşıya kalırken ona uzattığı namluyu bir süre sonra kendi şakağına dayağında feda edeceği her şeyi sunacaktı hayata. O gün ikisi de bir namlunun ucunda savaşı sürdüreceklerdi.
Bir namlunun ucunda sürdürdükleri savaşı tek bir taraf kazanacaktı,
Ya nefret ya aşk.
Genç kadın karşısına dikildiği adamın gözlerine tüm hırçınlığıyla bakarken, adamın şefkatli gözleri altında ezilip gitti hırçınlığı. Bedeni bir çift kol tarafından sarılırken yaptığı hatanın farkındaydı lakin ilk defa hatasına göz yumdu. "Bu kadar yanlışken nasıl doğru her şey?"
"Kül olmuş bir şehri göğsümüzün içinde aleve veriyoruz," kızı sarıp sarmalarken bir felaketin varlığı göz kırptı gelecekten. "Kül olmuş bir şehir bizimle yaşam buldu."
