Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
I. KİTAP FİNALİ
Sığınacak bir yuvam yokken sana sığındım, Seni yuva bildim, seninle yaşadım.
Öyle bir adamı seviyordum ki sıcacık bir yuva gibiydi, göğsünün altında saklanıyordum. Ona sığınıyordum, onunla yaşıyordum. Bir adamı sevdiğinizde o size tüm sevgisini ve şefkatini sunardı. O adamın sevgisi eşsiz bir güzellik katardı. Size aile olurdu, yuva olurdu. Ben tam olarak bir adamı seviyordum. Sıcacık yuvasıyla, eşsiz şefkatiyle ve naif sevgisiyle beni yaşatıyordu.
Fakat öyle bir adamı seviyordum ki sonum olacağını biliyordum. Onunla almaya başladım her bir nefesin beni nefessiz bırakacağını biliyordum. Kalbime saplanmış bir bıçak gibiydi onun yokluğunu düşünmek. Ama şimdi onun yokluğu ile sınanırken o bıçak daha derinlere saplanıyordu.
Yakıp yıkmak istiyordum her yeri, fakat ilk defa bu kadar güçsüz kaldığımı hissediyordum. Kaybetme korkusunu o en başından yüreğime ekmişti şimdi filiz veriyordu ve ben ölüyordum. Onun yokluğu beni öldürecekti biliyorum.
Yuvam buz kesecekti ve ben o yuvanın içinde bir daha ısınmasını bekleyecektim.
Peki, bir gün kalbimdeki bu bıçak düşer miydi? Düşerdi ancak izini bırakırdı. O iz varlığını hep koruyacaktı ve biz bu günleri hiç unutamayacaktık. Hâlbuki en güzel anıları biz hak etmiyor muyduk? Şimdi neden bir felaketin ortasındaydık? Aptal olan bendim, sonumuz en başından belliydi. İkimizde bu sonu bile bile yandık.
Gözlerimi istemsiz bir şekilde araladığımda elim yatağın öteki tarafına kaydığında boş olmasıyla doğrulduğumda sıkıntıyla iç çekip ellerimi saçlarıma daldırdım. Yanımda olması gerekirken beni bu gerginliğim ile baş başa mı bıraktı? Son bir umut, "Çağan," diye seslendiğimde gözüme aynadaki not çarptı. "Anlaşıldı, beyefendi ortalıklarda yok." Kalkıp notu aldığımda derin bir nefes aldım ardından.
Teşkilat kutlamasında yanında olamayacağım üzgünüm. İşlerim çıktı.
-Çağan.
Hayal kırıklığı gözlerime sindiğinde notu paramparça ederken bedenimi aynanın önündeki sandalyeye bıraktım. Hâlbuki benimle gelir, bana destek olur sanıyordum. Kalbimin paramparça olacağı bugün onun desteğine ihtiyacım vardı. Hâlbuki kalbim onun tarafından paramparça olmayacak mıydı?
Telefonumu alıp onu aradığımda kapalı olduğunu bildiren sesi duyarken sıkıntıyla yerine bıraktım. İşim var diye not bırakmışken şimdi telefonunun kapalı olması da neyin nesiydi? Niye yanımda değilsin Çağan? Hâlbuki şuan bana en iyi gelecek tek şey sendin ama sen de beni çektiğim azabın içinde yapayalnız bıraktın.
Kapı tıklatıldığında gelmesini söylediğimde Berin içeriye girerken tuhaf gözlerle bana baktı. Benim aksime hazırlanmış, süslenmişti ve her şeyden habersiz güzel gözüküyordu. Neşeli gözlerle bakınırken kapıyı kapattığında yanıma ilerledi. "Hadi ama Neva Abla bugün senin günün," dediğinde elimden tutup çekiştirmeye başladı. Bunu yapmasa olmaz mıydı? "Sonuçta başkomiserliğindeki ilk görevini başarıyla tamamladın ve ödül alacaksın."
