Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ZEHİRLİ SARMAŞIK
ÇAĞAN ARSAL
Çocukluğumun hiç edilmiş yüzü babalığımın ellerinden tuttu, kendi çocukluğuma çocuklarımın aynasından baktım.
Ayna bana şunu fısıldadı; sen kazandın.
Her şeye rağmen bu hayatta ben kazandım diyebildiğim anın içindeydim. Yaşadığım ne varsa artık geçmişimde bırakırken hayatımdaki izlerini birer birer siliyordum. Ruhum özgürdü, ruhum geçmişiyle arasındaki bağı kopardığı günden beri özgürdü. Artık nefes alabiliyordum, geçmişin karanlığında boğulmuyordum. Gün gelecek Neva'nın da geçmişiyle arasındaki o kor zincir kopacaktı ve ruhu benim gibi özgür olacaktı.
O günden sonra fırtına dolu ruhu sadece benim için kasıp kavrulacaktı.
Sıra Neva'yı kurtarmaktaydı, onu battığı yerden çıkartacaktım. Geçmişine bağlanan kor zinciri kopartıp atacak olan bendim. Onu tüm huzursuzluklarından, acılarından kurtaracak olan sadece bendim. Yapacaktım, onun tek bir mutluluğu için elimden geleni yapacaktım. Boğulup gitmesine izin vermezdim, eğer ki o boğulup giderse bizim bir daha gün yüzüne çıkma şansımız olmayacaktı. Kaybedecektik.
Onu uyandırmamaya özen göstererek yatakta yanına otururken yüzüne dökülen saçlarını özenle geriye itekledim. Uyandırmaya kıyamıyordum, gece sürekli uykusu bölünüyordu o yüzden dinlensin istiyordum. Gece atıştırmaları çoğaldığı için ister istemez uyanıyordu ve yemeden bir daha uyuyamıyordu. Birazdan her sabah gibi bulantılarıyla kendisi uyanacaktı. Bu duruma hala alışamadığım için ondan daha çok endişeli oluyordum ama elimde değildi. Ona, onlara değebilecek her zarar aklımı yitirmeme sebep oluyordu.
Parmaklarım açılan karnına ulaşırken avucum onun karnını sahiplenir gibi oraya yerleşti. Hamileydi. Bu tabir bana hayal gibi gelirken, tek bir cana bile hayal gözüyle bakarken şimdi avucumun altındaki cennette iki canı büyütüyordu. Bu gerçek aklımı yitirmeme sebep olacak kadar güzeldi. Benimdi, bizimdi. Bana sunulan bir cennet bahçesiydi onlar. Karşımdaki güzellikleriyle kalbimi eritiyorlardı.
Bir çocuk sahibi olmayı Neva hayatıma girdikten sonra çok istedim. Ben ilk defa bir onu birde ondan geleceği çok istedim. Biliyordum ki onunla ruhum huzura onunla kavuştu, ondan gelenle birlikte de ölen çocukluğum huzura kavuşacaktı. Yaşayamadığım, yaşayamadığımız ne varsa, içimizde buruk kalmış ne varsa çocuklarımızla yaşayacaktık. Onların eksik yaşamasına izin vermeyecektik, onlara çocuklarını yaşatırken kendi çocukluğumuzu huzura kavuşturacaktık.
