Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-KALBİN EŞSİZ RİTMİ.-
Bir yuvanın kollarında yanan ateştim.
Ait olduğum yuvanın kolları benim huzurumun cennet bahçesiydi ve şimdi o bahçenin tüm çiçekleriyle bezenmiştim. Onun bahçesinde yeşeren umut filizlerimiz vardı, o yeşeren filizler bizi hayata döndürüyordu. Ait olduğum yuvanın kollarına olan bağımlılığım giderek tehlikeli bir boyutlara ulaşırken bundan hiç pişman olmayacak gibiydim.
Oradan vazgeçemezdim.
O bir yuvaydı, ben o yuvayı yakan ateştim. Yangın yerine çeviriyordum o yuvayı, yeniden yapıyordu, bizden hiç vazgeçmiyordu. Tüm dikenlerim ona batsa da bıraktığı emareler bana ait olduğu için gururla taşıyordu. Sağlıksız bir sevginin sesleriydi bunlar lakin sağlıksız olan sadece sevgimiz değildi. İkimizde birbirimize zehirdik ama panzehrimiz yine sevgimizdi. O yüzden Çağan tüm dikenlerimle başa çıkabiliyordu.
Bir fırtınanın şiddeti ne olursa olsun, limanı o kadar güçlü olurdu.
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte Beykoz'a doğru yola koyulurken arabayı kullanan bu defa ben oldum. Deli gibi hız yaparken kuralları silip attım, sadece serseri yanımla baş başa kaldım. Gaza bastığımda ani manevrayla arabaların arasından geçerken gözlerim bir an olsun yoldan ayrılmıyordu. Onu bu defa bulacaktık, hissediyordum. "Kraliçem biraz yavaşlamaya ne dersin," dediğinde ona aldırış etmeyince homurdandı. "Sevdiğine gidiyor ya nasıl can geldi."
"Bulacağımızdan emin miyiz Aykan?" dedi Evran.
Aykan yerine lafa girdiğimde, "Bulacağız," diyerek emin bir şekilde konuştum. "Bu defa bulacağız başka şansımız yok."
Araba asfalttan kayıp giderken, yol gözümde büyüdü ve bitmez bir hale geldi. Tam bir gündür Çağan'dan ayrı olmak bana azap gibi geliyordu. Bir yandan da bu kadar başarısız olduğumuz için kendime kızıyordum. Şimdiye kadar yanımda olmalıydı ve ben onun yaralarını sarmaya başlamış olmalıydım. Bir şekilde sürekli sonuçsuz kalıyorduk lakin bu defa aynı sonuç ile karşılaşmayacaktık.
Aldığımız adrese geldiğimizde arabayı kenara park ederken adamlarda istediğimiz gibi koğuşlandı. Hoyrat adımlarla indiğimde kapıya yaklaşırken adamın silah çekmesiyle birlikte silahı tutup kolunu kıvırdım. Evran ve Aykan tam arkamda yerlerini alırken işi benim kontrolüme bıraktılar. Benim yöntemlerime güvendikleri için operasyonlarda çok müdahale etmiyorlardı. Adamın kıpırdanması ile bedenini sert bir şekilde kapıya vururken, "Sakın beni zorlamaya kalkma canını okurum," diyerek tehditkar bir havayla konuştum. "Çağan burada mı?"
"Bilmiyor..."
Kolunu geriye daha sert çektiğimde bedeni acıyla bükülürken omzunu sert bir şekilde kavrayıp duvara yapıştırdım. İstediğim cevabı madem vermeyecekti ben kendim istediğimi alırdım. Belimden çıkardığım silahımı kafasına dayarken, "Sessiz ol ve kapıyı aç." diyerek emir verdiğimde pes edip elinde ki anahtarı deliğe sokup kapıyı açtı. Ensesine silahın kabzası ile vurup onu yere yığarken bedeni üzerinden geçip içeriye girdim.
