Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi,
Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı.
Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mez...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-ENKAZA DÖNMÜŞ LİMAN-
Gitmek en kolay yoldur derler,
Gidenin nasıl yandığını kimse bilmezdi.
Ben kalbimi bıraktım, ardımda bıraktığım yangında.
Öldüğümü kimse görmedi.
Dibe çakıldım. Sığındığım limanımdan kovuldum ve en dibe çakıldım. Yuvam darmadağın oldu, enkazı yüreğime düştü. Ben öyle bir öldüm ki küllerimden doğmak için geç kaldım. Her bir külüm savruldu, bana hiçbir şey kalmadı.
Siz hiç yuvanızı terk ettiniz mi?
Ben terk ettim.
Ben yuvamı terk ettim, kapıları yüzüme kapattım. Ben o yuvanın içinde öldüm. Kimse görmedi. Aldığım her nefes zehir oldu, kanıma karıştı. Ben her gün öldüm, kimse bilmedi. Çığlıklarımı kimse duymadı, acım sadece yüreğime karıştı.
Altı aydır nasıl yandığımı kimse bilmiyordu.
O kabus gibi günden sonra Ankara'ya dönerken ilk işim izimi tamamen kaybettirmek olmuştu. İstihbarata geri döndüğümde hakkımda çıkarılan gizlilik kararı benim için büyük bir avantaj haline gelmişti. Doğuya gidene kadar Ankara'da durmaya karar vermiştim. Ne kadar çok iş yaparsam o kadar az düşünecektim biliyordum.
Güvenli bir eve yerleşmiştim. Günlerce yataktan çıkmadığımı bilirdim. Gram uyku girmiyordu gözüme canımın acısından. Öyle çok acıyordu ki canım bunu bastırmaya gücüm yetmiyordu. Sadece uyumak istiyordum. Unutana dek uyumak...
İlk ayı bir şekilde atlatırken her gün daha zor geçiyordu. Yanıyordum, tükeniyordum fakat çare bulamıyordum. İçimden can kopuyordu, nefesim kesiliyordu. Ölümün her zerresini hissediyordum fakat ölmüyordum. Uyuyana kadar sürüyordu bu acı, uyuyunca geçiyordu. Fakat uyanınca her şey en başından başlıyordu.
Ta ki Umut ile karşı karşıya gelene kadar sürmüştü bu hayata tutunma zorluğum. Yürüyüşe çıktığım bir gün onu ve kardeşlerini yaralı bir halde bulmuştum. Cins oldukları belliydi fakat bir şekilde terk edilmişlerdi ıssız bir yerde. En yakın veterinere götürüp tedavileri ile ilgilenirken görev dışı sürekli yanlarında oluyordum. Yavruları terk edip giden birçok insan varmış meğerse. Hasta oldukları için bu miniklerde acımasızca terk edilmişlerdi. Onların hayatlarını ellerinden alırken birde terk edip gitmek hangi vicdana sığardı?
Umut için kurtulmaz diyordu doktor fakat o tüm ihtimallere kafa tutup yaşama döndüğünde ona kucak açmaya karar vermiştim. İnatçı, mücadeleci bir köpekti ve ona çok fazla bağlanmıştım. O benim yoluma ışık olmalıydı. Yalnızlığıma onun yalnızlığı eşlik etmeliydi.
