Dudaklarındaki zafer sırıtışı daha da büyüdü ve arkasına yaslandı.
- Sana bu oyunda iyi olduğumu söylemiştim.
- Her neyse.
- İstediğim zaman , istediğim yerde , istediğim 3 şeyi yapacaksın demek.
- Uygunsuz olmayan 3 şeyi.
- Kesinlikle.
Bunu o kadar rahatsız edici bir şekilde söylemişti ki yerimden kalkıp camdan dışarı baktım. Gerçekten ışıl ışıldı. Tüm o dizilerde göründüğünden bile güzeldi. Dikkatimi köşedeki bir masada duran fotoğraf çekti.
Çerçeveyi elime alıp fotoğrafa baktım. Annesi , babası ve o. Rüzgar burda 10 yaşında falan olmalıydı. Yine çok mutlulardı. Etraf , heryer bembeyazdı ve arkada da ufak bir kardan adam vardı. Rüzgar yanıma gelip fotoğrafa benimle beraber baktı. O sırada orda başka birinin daha olduğunu gördüm.
- Bu kim?
Parmağımı görebilmesi için çektim. En fazla 15-16 yaşlarında olan elinde de kocaman bir kar topu tutan bir oğlandı. Bir eli de Rüzgarın omzundaydı. Rüzgar hafif hırıltılı bir ses çıkarıp satran taşlarını toplamaya başladı.
Ona bakıp bir cevap vermesini bekledim. Suratıma bakmadan konuştu.
- Abim.
- Bir abin olduğunu bilmiyordum.
Omuz silkip elindeki son taşlarıda yerine koydu. Merdivenlere yönelirken tekrar sordum.
- Peki nerde?
- Hazal soru sormayı keser misin? Yoksa ilk hakkımı çeneni kapatmandan yana mı kullansam?!
Dudağımı ısırıp başımı önüme eğdim. Beni küçük bir çocuk gibi azarlamasına dayanamıyordum. Gerçi bende küçük bir çocuk gibi sorular sorup duruyordum. Kötü bir şey olmuş olmalıydı. Yoksa bu kadar kızmazdı.
Peşinden yukarı çıkıp televizyonun karşısına oturdum. Kızgınken ondan korkuyordum. Yumruklarını sıkıp derin nefesler alıyordu ama her an bir şeye vurabilecek gibi görünüyordu. Ondan baya korkuyordum.
Önüme çay dolu bir bardak bırakıp yerine oturdu. Yasemin çayı.. çok güzel kokuyordu. Sigarasını yakarken fısıldadı.
- Uyumana yardımcı olur. Dinlendirir.
- Teşekkürler.
- Abim kayıp.
Bir şey demeden elimdeki bardakla oynadım ve sıcaklığının parmaklarımı yakmasına izin verdim.
- O fotoğraf çekildikten 1 yıl sonra ortadan kayboldu. 17 yaşındaydı. Yurt dışına kaçmış. Polisler , ilgili kişiler hep onu aradılar ama bulamadılar.
- Anlatmayacağını sanıyordum.
- Ben öfkesini kontrol altına alamayan bir insanım.
Güldüm. Benden alıntı yapmış sayılırdı. Bir keresinde ona ‘’ ben meraklarını kontrol altına alamayan bir kızım.’’ Demiştim.
- Gitmeden bir hafta önce bahçede saklanbaç oynuyorduk. Onu yarım saat aradım. Belki daha da uzun. Sonra birden ortaya çıktı. ‘’ ben saklandığımda isteyene kadar kimse beni bulamaz’’ dedi. Haklıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zakkum
Jugendliteratur- Sana neden zakkum diyorlar? Yamuk sırıtışı beni kendi dünyasının dışına iterken '' fazla safsın'' der gibi haykırıyordu. - Biraz düşün belki anlarsın papatya. Gözlerimi devirip bana taktığı ve duyduğum en anlamsız lakabı inkar eder gibi...
