Zakkum

4 Yıl 6 Ay

4 Yıl 6 Ay Sonra

Koltuğa gömülüp evdeki sessizliği dinledim. Annem mutfaktan çıkıp elindeki fincanı bana verirken " Çayını içtikten sonra yat tamam mı? Sabah uçağı kaçırma." dedi. Gülümsedim.

Yarın hayatımda kocaman bembeyaz bir sayfa açılacaktı. İstediğim gibi doldurmak bana kalmıştı ama korkmuyor da değildim. Hayatta , açtığımız o beyaz sayfalara yazdığımız her şeyi tükenmez kalemle yazıyormuşuz gibi hissediyordum. Yazdıklarımızı silemiyor , üstlerini karalamaya çalıştıkca her şeyi berbat ediyorduk. Eğer fazla bastırarak yazarsak diğer sayfalara bulaşıyor tüm deftere yayılıyordu. Mürekkep bitince de o defteri sonsuza kadar kapatıyorduk.

Yarın sabah saat 9.00 da bineceğim uçak beni yeni ve bilinmez hayatıma doğru götürecekti. Hayatımın en güzel dört yılını geçirmiştim. İnanılmaz insanlar tanımış harika şeyler yaşamıştım ve geriye dönüp baktığımda pişman olduğum en ufak birşey bile yoktu. O kadar dolu dolu geçmişti ki her şey. Hepsinin içime yaydığı o mutluluğu hissedebiliyordum.

Üniversite hayatım artık bitmişti ve şimdi beni çok daha farklı şeyler bekliyordu. Ama yine de her şeyin planlanmış olmasının verdiği bir rahatlık vardı. New York'ta bir şirkette yazın staj yapacaktım ve işler iyi giderse orda kalacaktım. İşlerin yolunda gitmemesi için en ufak bir sebep bile göremiyordum ama hayat bu , ne olacağı belli olmazdı. Yine de tüm kalbimle her şeyin güzel olmasını diliyordum.

Alışmak zor olacaktı. Buradan , ailemden , tüm sevdiklerimden ve beni tüm sevenlerden çok uzaklara gidecektim. Yaşadığım , büyüdüğüm yerden kopacaktım. Hiç kimseyi tanımadığım , hiçbir sokağını bilmediğim asla uyumayan , kocaman , kalabalık bir şehirde tek başıma olacaktım. Zar zor nefes alırken sorusu üzerine anneme baktım.

" Heyecanlı mısın?"

" Tabi.. Korkuyla karışık tatlı bir heyecan."

" Hiç korkma. Ben yapabileceğine eminim."

" Alışmak ne kadar zor olur onu düşünüyordum.."

" Sen bundan çok daha zor şeyler de atlattın. Bence yeni bir yer , yeni bir şehir hatta kıta diyelim.. Sana çok iyi gelecek."

" Bende öyle umuyorum. Ama seni , teyzemi , Poyraz'ı ne kadar özleyeceğimi düşündükçe..."

" Dert etme. Dünya gittikçe küçülüyor. Mesafeler kısalıyor. Bir uçak yolculuğu uzaklığında olacağız."

" Evet..10 saatlik bir uçuş."

" Her şey çok güzel olacak."

" Umarım."

Teyzem merdivenlerden inip aniden aramıza atlayınca elimdeki çayı döktüm. Bardağı masaya koyarken yanmış elime doğru üfledim. Mahçup bir şekilde bakarken " Ay görüyor musun? Yaktım kızı." dedi. Annem gülerken " Teyzen sana daha fazla zarar vermeden biran önce burdan gitmen lazım. Hadi git uyu." dedi. Başımı sallayarak ayağa kalktım ve ikisinide öptükten sonra odama çıktım. Bunun burdaki son gecem olduğuna inanamıyordum. Elbette arada bir buraya geri döneceğime emindim ama yine de bırakmak çok zor geliyordu.

Eşyalarımın çoğu önceden gönderilmişti ama yine de odam hazırlanmış bavullarla doluydu. Her şeyi yanımda götürmek istiyordum. Mobilyaları bile ama tabiki de bu mümkün değildi. Zaten gereken şeyleri almıştım ve bir şey istersem bana gönderirlerdi. Yatağıma girip uyumaya çalıştım ama uyuyamıyordum. Hani okul başlamadan bir gün önce uyuyamazsınız ya.. Ya da ertesi gün doğum gününüzdür ve bir türlü uyku tutmaz. O tatlı , içinizi kemiren sevimli bir heyecan vardır. Hayaller kurmaktan kendinizi alamazsınız.