Zakkum

Futbol

''Sevimli çocuk. Ben beğendim. Baya da utandı.''

''Bu onun için yeni bir şey. Daha önce utandığını hiç görmemiştim.''

Teyzem uzanıp parmağını fincanın üzerine bastırdı ve soğuduğunu görünce derin bir nefes alıp fincanı kaldırdı. O kendi falına bakıp – ki hiç böyle şeylerden anlamaz- kendince yorumlamaya çalışırken sözcükler istemsizce ağzımdan dökülüverdi.

''Rüzgar babamın öldürdüğü adamın oğlu.''

Bakışlarını fincandan çekip bana dikti ve güldü.

''Tabi bende evli mutlu çocuklu bir bayan. Tanışmış mıydık?''

''Teyze.. babamın öldürdüğü adamın adı Rıfat Çetin. Rüzgar onun oğlu. Rüzgar Çetin. Babamla o adamın cenazesine gitmiştik ve Rüzgarı aslında ilk orda görmüştüm.''

''Hadi be! Oha inanamıyorum. ''

Bir süre sessizlikk oldu.

''Peki Rüzgar biliyor mu? Babanın , babasını öldürdüğünü.''

''Evet.''

''Hım.. neyse ki bu bir şeyleri değiştirmemiş görünüyor.''

''Evet değiştireceğinden çok korkmuştum ama değiştirmedi.''

Yaklaşık yarım saat daha oturduktan sonra annemin çağırması üzerine eve döndük. Poyraz kendisini odasına kapatmıştı. Annem ona olanları anlatmış ve tabiki de inanmak istememişti. Poyraz yaşından çok daha olgun bir çocuktu ama kimse bunu bir anda hazmetmesini ve kabullenmesini bekleyemezdi.

Bir , iki saat onu yalnız bıraktıktan sonra kapısını tıklattım. Bir süre durakladı ama sonra kapıyı açıp bana baktı.

''Gelebilir miyim?''

Kapıyı açık bırakarak yatağına gidip yattı. İçeriye geçip kapıyı kapattım ve yanına gidip oturdum ve saçlarını okşadım.

''Poyraz ne düşündüğünü biliyorum. Ne hissettiğini.''

''Babam böyle bir şeyi neden yapsın ki? Neden?''

''Bilemiyorum. Ama yapmış.''

''Nasıl bu kadar emin olabiliyorlar ki!''

''Poyraz.. ellerinde deliller var. Ve babamın kaçmış olmasıda tüm bunların doğruluğunu kanıtlıyor.''

Yastığına gömdüğü kafasından bir hıçkırık sesi gelince içim parçalandı. Bunun onu mahvedeceğini biliyordum ama şimdi odada yankılanan hıçkırıklarını duymak asıl beni mahvetmişti.

Üzerine eğilip ona sıkıca sarıldım. Bana dönüp göz yaşlarını silerken sordu.

''Peki şimdi ne olacak abla?''

''Bilemiyorum. Ama ben her zaman burdayım Poyraz. Tamam mı?''

Yavaşca başını salladı. Belki onu neşelendirmeye biraz olsun yarar diye fısıldadım.

''Annem yemek hazırlamayacak. İstersen pizza söyleyebiliriz.''

''Olur..''

''Her zamankinden mi?''

''Evet.''

Onu yanaklarından öpüp dışarı çıktım ve aşağıya inip pizzacıyı aradım. Siparişi verdikten sonra salonda oturan annemin ve teyzemin yanına gittim.

''Poyraz yıkılmış.''

''Ne bekliyorduk ki? Oğluma babasının bir katil olduğunu söylemek zorunda kaldım.''