KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 162//

//Yazar'dan//

Yorgun, bir o kadar da sıkıcı geçen bir günün ardından eve gelen Ömeri kapıda Almira karşılamıştı. Küçük kız babasına gülümseyerek bakarken heyecanla konuştu. "Babacım." Ömer güzelini kucağına aldıktan sonra yanağından öptü. Almira babasının sakallarından huylandığından dolayı kıkırdarken Ömerin omzuna koymuştu ellerini. "Hoş geldin."

"Hoş bulduk güzelim." Ömer kızını indirmeden salona geçtiğinde Defne ve Umut kitap okuyordu. Aral ise tabletiyle oynuyordu. Ömeri ilk fark eden Defne oldu.

"Hoş geldin canım." Adam karısının yanına yaklaşarak dudaklarını onun alnına bastırdı.

"Hoş bulduk hayatım." İki oğlunu da öptükten sonra Defnenin yanına oturmuştu. Almira da kucağındaydı. Defne elindeki kitabı bırakarak koltuğun üzerine bıraktı ve Ömer'e döndü.

"İstersen üzerini değiştir sonrasında yemek yiyelim."

"Olur güzelim." Ömer ayağa kalktığında kucağında oturan kızını koltuğun üstüne oturtup başından öptü. Sonrasında salondan çıkmıştı. Defne ise çocuklara bir göz attıktan sonra Ömerin peşinden çıktı. Odaya girdiği sırada Ömer gömleğini çıkarmıştı üzerinden. Defne kapıyı kapatarak ona yaklaştı. Ömer de gülümseyerek bakıyordu karısına.

Defne Ömerin dibine kadar girdiğinde hiçbir şey söylemeden ayak ucuna yükseldi ve Ömerin dudaklarına yapıştı. Onu çok özlemişti. Kollarını boynuna sararak adamı iyice kendine çekerken gözlerini kapattı. Ömer de Defnenin beline sarılıp onun bu arzu dolu öpücüğüne aynı şekilde karşılık verdi.

Bir süre sonra ayrıldıklarında ikisi de nefes nefese kalmışlardı. Defne gülümseyerek Ömerin dudaklarında gezdirdi parmaklarını. Sonrasında gözlerine bakmıştı. "Seni çok özledim."

"Ben de seni çok özledim." Ömerin karın kaslarına indirdi elini defne. Tenini okşarken boynuna gömmüştü başını. Gerçekten çok fazlaydı Ömer'e olan özlemi.

"Bebeğim, çocuklar aşağıda bizi bekliyor." Ömer Defnenin belini okşarken saçlarından öpmüştü. Defne cevap vermeden Ömerin boynunu öpmeye devam etti.

Her ne kadar ayrılmak istemese de biraz daha öptükten sonra geri çekti kendini. Kocasından tamamen ayrılarak yatağa oturduğunda gülümseyerek onu izlemeye başlamıştı.

Ömer üstünü değiştirdiğinde yaklaşıp Defnenin ellerini tuttu ve kaldırdı karısını. Ardından alnından öpmüştü. Birlikte alt kata indiklerinde Defne mutfağa geçerken Ömer ise çocukların yanına gitmişti. Almira onu görür görmez gülümserken hemen babasının kucağına oturmuştu. Küçük elleriyle Ömerin boynunu okşarken yüzünde sevimli bir gülümseme vardı. Hayrandı babasına, ilk aşkına.

Ömer kızının bu bakışları karşısında iyice huzur dolarken eğilip alnından öptü güzelini. "Neler yaptınız bugün?"

"Çiçeklerle uğraştık bahçede." Sonrasında aklına gelen şeyle beraber kaşlarını çattı Almira. "Bir tane adam geldi bugün baba. Annemi tanıyordu. Burada oturuyormuş. Hiç sevmedim ben onu."

Ömer kaşlarını çattı. Anlamıştı elbet gelenin kim olduğunu. "Ne konuştu annenle güzelim?"

"İşe gittiğinden bahsetti, bir de bana aynı annen gibi dünyalar güzelisin dedi. Ona kaldı sanki benim güzelliğimi sorgulamak!" Ömer sinirli bir nefes verdi. Gidip şimdi o adama kafa göz kalsa Defnenin gözünde tamamen bir barbar olacağını biliyordu. Adamı bir bu sözü yüzünden dövmek Ömer için mantıklı olsa da Defne elbet kızardı Ömer'e. Bunları düşünmeyi bırakıp kızını göğsüne çekerek saçlarını sevmeye devam etti. Elbet onun da hakkından gelirdi.