KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 171//

//Defne'den//

Aradan geçen bir ay acımı elbet hafifletmeye yetecek kadar uzun değildi, ancak alışmıştım bebeğimi kaybettiğim gerçeğine. Canım hala çok yanıyor olsa da daha iyiydim ilk zamanlara göre. Ömer yanımdaydı, çocuklarım benimleydi. Güçlü durmam için tek sebebim olanlar buradaydı. O yüzden toparlanmıştım.

"Defnem, iyi misin güzelim? Daldın."

Bakışlarım hemen yan tarafımda durmuş bana bakan Ömer'i bulduğunda düşüncelerimden sıyrılıp gülümsedim. "İyiyim aşkım, sorun yok."

Yaklaşıp saçlarımdan öptü. Koluyla da belimi sıkıca sarmıştı. "Birazdan kutlama için bara geçilecek, istersen katılmayıp eve geçelim."

Başımı iki yana salladım. "Katılalım Ömer, sonuçta bu sizin defilenizin kutlaması olacak. Orada olmaman yakışık almaz." Yaklaşıp alnımdan öptü.

"Umrumda değil."

"Biz yine de gidelim, sonrasında eve geçeriz."

"Sen nasıl istersen."

Yanımızdan geçen garsondan bizim için iki kadeh içki aldı. Bir tanesini bana uzattıktan sonra birkaç yudum almıştı. Gözlerim onun üzerinde dolaşırken yutkunduğunda ortaya çıkan adem elması çekti dikkatimi. İstemsizce sıkmıştım elimdeki kadehi. Uzun zamandır onunla yakınlaşmıyorduk, özlemiştim fazlasıyla.

Boğazımı temizleyip kendi kadehime baktım. Şuan bu düşüncelerin yeri değildi, üstelik Ömerin de bunu pek istediğinden emin değildim. Bir aydır beni öpmekten ileri gitmiyordu, hala tam olarak atlatamamış olmamıza bağlıyordum bu durumu. Elbet her şey yoluna girerdi. Ama bir yanım da deli gibi özlemişti onu. Artık dayanamıyordum.

"Ömer bey, Sinan bey ve sizi bir röportaj için bekliyorlar."

"Tamam, geliyorum."

Ömer kadehini bırakarak bana döndü. "Çok oyalanmam güzelim."

"Tamam aşkım."

Dudaklarıma küçük bir öpücük bırakıp yanımdan uzaklaştığında onu izledim bir süre. Üst kata çıkarak gözden kaybolmuştu. Derin bir nefes aldım. İyi olduğumuzu düşünüyordum aslında, ikimiz de acımızla yaşamaya alışmış gibiydik ama bir yandan da hala çok tazeydi acımız.

"Defne, canım nasılsın?" Bakışlarım hemen yanımda duran sedayı buldu.

"İyiyim seda, sen?"

"Ben de iyiyim güzellik, sinan ömerle beraber röportaj için gitti. Yanına geleyim dedim."

"İyi yapmışsın."

Seda etrafa baktı. "Gel şurada oturalım biraz, hem daha sessiz."

"Tamam."

Beraber oturma alanına gelerek içeceklerimizi almış ve oraya oturmuştuk. "Çok dalgın görünüyorsun Defne, her şey yolunda değil mi?"

"Yolunda gibi Seda, artık bebeğimizin acısıyla yaşamaya alıştım. Ömer için, çocuklarım için toparlandım. İyiyim."

"Peki ömerle aranız nasıl?" Elimdeki kadehten bir yudum aldım. Sonrasında boğazımı temizlemiştim.

"Başlarda Ömer'in benden soğumasından çok korkuyordum, bir daha çocuğumuzun olmaması onu benden uzaklaştırır diye çok korktum seda. Ömer çocukları çok sever, yeniden bir bebeğimiz olsun diye çok ısrar ediyordu. Şimdi bir anda bu haberler peş peşe gelince beni terk etmesinden, benden soğumasından korktum. Ama beklediğim olmadı tabii ki. Ömer her an yanımdaydı. Onun sayesinde atlattım bu durumu."