KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 36//

//Yazar'dan//

Eve geldiklerinde umut onları bekliyordu. Sabah kalktığında anne ve babasını görememişti. Bu yüzden deli gibi merak ediyordu. Sonunda evin önünde duran arabayı görünce koşarak dışarı çıkmıştı.

"Anne! Baba!"

İkisinin yanına vardığında Ömer oğlunu kucağına alıp sıkıca sarılmıştı.

"Paşam özledin mi babayı?"

"Evet."

Ömer oğlu ile birlikte içeri girmişti. Arada göz ucuyla Defneye bakıyordu. Defne gülümseyerek ikisini seyrediyordu. Ama hala soğuktu. Eski defne değildi sanki.

Umut annesi ile babasının arasında kesin bir sorun olduğunu anlamıştı. Ama ses etmiyordu. Neler olduğunu öğrendiğinde harekete geçecekti. Ailesinin bir daha dağılmasına izin vermeyecekti.

Akşam yemeğinden sonra artık umutun yatma vakti gelmişti. Ömer onu yatırdıktan sonra odadan çıktı. Fakat bilmediği şey umutun da peşinden geldiği idi.

Ömer odaya girdiğinde defne üzerini değiştirmiş kremlerini sürüyordu. Göz ucuyla Ömer'e baktıktan sonra işine geri döndü. Ömer de üzerini değiştirdi. Altına siyah bir eşofman giydi. Üzerinde bir şey yoktu. Defneye yaklaştı ve arkadan sarıldı. Ellerini karnının üzerinde birleştirmişti. Defneyi kendi kıskacına aldıktan sonra burnunu boynuna gömdü. Karnının üzerinde bulunan ellerini de hareket ettiriyordu. Bu hareketlerle defneyi baştan çıkarmaya çalışmıştı. Ama istediği gibi olmadı.

"Seni seviyorum. Seni çok seviyorum."

"Bıkmadın mı artık aynı şeyleri tekrar etmekten?"

"Son nefesime kadar seni seveceğim."

"Ömer bırak! Rahat bırak beni artık! Sıkıldım bu hareketlerinden."

"Yapma artık şunu. Vazgeçme bizden bu kadar kolay."

"Bizden vazgeçen sendin. Fikret'i hayatımıza sen soktun Ömer. Onun yüzünden ölümden döndüm ben!"

"Senden ikinci bir şans istiyorum sadece."

"O şansı kaybettin sen. Asla ama asla vermeyeceğim o şansı sana."

"DAHA NE KADAR SÜRECEK? SÖYLESENE! BEN NE ZAMAN KAVUŞACAĞIM SANA! PİŞMANIM VE CEZAMI ÇEKTİM. ARTIK VAZGEÇ NE OLUR BEN SENİ ÇOK SEVİYORUM. ANLADIN MI ÇOK."

"İSTEMİYORUM SEVME BENİ. YA ANLASANA UMUT OLMASA BİR DAKİKA DURMAM YANINDA. SEN GELMİŞ BENİ AFFET DİYORSUN. APTALLAŞMA. SENİ ASLA AFFETMEYECEĞİM."

Bu söylediği Ömer'in gözlerini doldurmaya yetmişti. Defneyse alayla gülümsedi Ömer'e.

"Ağlama çünkü senin göz yaşların Benim kalbimdeki öfke ateşini söndürmüyor."

"Beni ne hale getirdiğine bak! Ya senden sadece bir şans istedim. Pişmanım dedim. Ben senin için göz yaşı döktüm be! Hayatımda ilk defa bir kadın için göz yaşı döktüm ben. Evet hata yaptım ama lanet olsun seni kaybetmek istemedim çünkü. Ben seni kaybetmekten çok korkuyorum. Anladın mı çok! Vazgeçmedim ve vazgeçmeyeceğim ama bir gün ben pes edersem işte o zaman hiçbir şey kurtarmaz bizi. Şimdi iyice düşün."

Umut ağlayarak odasına döndü. Bu duydukları da nesiydi? Tam her şey yoluna girmişken neyden bahsediyordu ailesi. Hemen yatağına girdi ve hıçkırmaya başladı. Sesi duyulmasın diye sessiz ağlıyordu ama hıçkırıklarını durduramıyordu.
Sabaha kadar ağlamıştı böyle. Sabah Ömer odaya girdiğinde umut hala çarşafın altındaydı. Babasının geldiğini duyduğunda minik elleriyle gözlerindeki yaşları sildi. Sonra da gözlerini kapattı. Ömer çarşafı kaldırıp oğlunun saçlarını okşadı. Başı öne eğik olduğundan yüzünü tam göremiyordu.