KARANLIĞIN DEFNESİ

//BÖLÜM 40//

//Yazar'dan//

Eve geldiklerinde defne odasına çıkmış Ömer'de umutu yatırıp odaya dönmüştü. İçeri girdiğinde defne de banyodan çıkmıştı. Saçlarında bir havlu ve üzerinde bir gecelik vardı. Ömer uzun uzun baktı Defneye. Defne boğazını temizleyip masasına oturdu ve saçlarını taramaya başladı. Ömer de vakit kaybetmeden üzerini değiştirdi ve yatağa girdi. Yüzü Defneye dönüktü ve özlemle onu seyrediyordu. Artık ne kadar uzun süre olmuştu ona dokunmayalı hesaplayamıyordu bile.

Defne saçlarını taradıktan sonra o da yatağa girdi. Arkasını Ömer'e döndü ve gözlerini kapattı. Ömer bunu beklediğinden kollarını Defnenin beline sardı.

"İyi geceler."

"Sana da."

İkisi de uyumuştu bir süre sonra. Ömer huzur bulduğu kadınının yanında hemen uyumuştu.

Sabah Ömer çalan telefonla uyanmıştı. Elini komedinin üstündeki telefonuna uzattı. Uykulu uykulu açtı telefonu.

"Efendim?"

"Ömer. Uyuyor muydun?"
Ömer gözlerini tamamen açtı ve saate baktı.

"Saat 7'de mi? Evet!"

"Tamam kardeşim erken aradım ama konuşmamız lazım."

"Tamam. Nerede?"

"Şirkete gel."

"Tamam hadi görüşürüz."

"Görüşürüz."

Ömer telefonu kapattı ve ona doğru bakan Defneye döndü.

"Güzelim seni de mi uyandırdım?"

"Yok sorun değil ne oldu bu saatte?"

"Sinan çağırıyor."

"Tamam."

Ömer kalktı. Banyoya girdi ve suratına su çarptı. Sonra çıktı defnede yataktan kalkmıştı. Ömer'in telefonuna bir mesaj geldi. Ömer ona bakarken defne de Ömer'in takımını ayarlamıştı. Ömer Defneye döndü.

"Defne Sinan seni de istiyor."

"Beni mi? Neden ki?"

"Bilmiyorum güzelim ama sende hazırlan."

Defne olumlu anlamda kafa sallayıp dolaptan bir elbise de kendine aldı. Sonra banyoya girdi ve hazırlandı. Dışarı çıktığında Ömer de giyinmişti. Beraber aşağı indiler. Umut oturuyordu aşağıda. Annesi ile babasını görünce yanlarına gitti.

"Anne baba nereye?"

"Annecim Sinan amcan çağırdı bizi. Onun yanına gidiyoruz sen kahvaltını yap tamam mı?"

"Olur."

"Var mı bir istediğin Aslanım alayım sana."

"Hiçbir şeye gerek yok baba."

Ömer oğlunu alnından öpüp Defnenin elini tuttu ve beraber dışarı çıktılar.

Şirkete geldiklerinde Sinan'ın odasına girmişlerdi. Sinan zaten onları bekliyordu.

"Sinan sabahın köründe bizi buraya dikmenin sebebini öğrenebilir miyiz artık?"

"Kardeşim bir otur sakin ol."

"Sinan ben anlamıyorum rahat mı batıyor otur karının yanında."

"Ömer tamam sakin ol."

"Tamam konu ne Sinan?"

"Şöyle bir sempozyum var il dışında. Senin de gitmen lazım ben gelmeyeceğim yani sen ve defne gideceksiniz."

"Ne zaman bu sempozyum?"